რევაზ ჭეიშვილი - მუსიკა ქარში - ლურჯი ფრინველი ჩვენი სოფელი ფერდობზეა შეფენილი. სოფლის ბოლოში ღელე ჩამოდის. რკალად იხრება ერთ ალაგას, თავს არიდებს კლდოვან ნაპირებს, მირაკრაკებს მშვიდად, აუჩქარებლად, უკან იტოვებს ხრამებს, ფლატეებს, ტყეს და ბუჩქნარს, ნაჭერნაჭერ აწყობილ საძოვრებს და სახნავ-სათესს. კლდე ღელის მუხლთან ნალივითაა შეზნექილი.
ჭეოდ ნაწყობი ფიქალო, ადამკიბესავით რომ ჩანს შორიდან, სინამდვილეში ვიწრო და გრძელ ტერასებად არის დალაგებული. ამ ტერასებს პარახელებს ეძახიან აქაურები.
კლდის თავზე ზეგანია. ზეგანს ჩაღმა სხვა სოფელი. რამდენჯერ მიფიქრია, ავალ ამ კლდეზე, გადავალ სხვა სოფელში, რომელიც არასოდეს არ მინახავს ახლოდან, და დავბრუნდები ბილიკით, საიდანაც მზის ჩასვლისას ბრუნდებიან სამუშაოზე წასული სოფლელები, კლდის ზევით ავლა რომ ვერასოდეს მოუფიქრებიათ.
ასვლა გადავწყვიტე.
თუ გადაწყვეტ, აასრულო უნდა კიდეც.
მარტოდმარტო მივადექი ჭეოდ ნაწყობ თვალშეუდგამ კლდეს. ძაღლი მახლავს თან, თეთრი ფინია. ცალი ყური და კუდის რიკი აქვს მხოლოდ შავი.
თავისუფლად, შეუფერხებლად ავედით მე და ფინია კლდის შუა წელამდე.
შემდეგ გზა გაცუდდა, სიარული გაჭირდა. დავფიქრდი, მაგრამ აღარ შევჩერებულვარ.
გავყევი კარნიზს მარცხნიდან მარჯვნივ. ძაღლიც გამომყვა. გავედი ბოლოში, ავინაცვლე რამდენიმე ნაბიჯით ზევით და წავედი. ამჯერად მარჯვნივ. იქამდე ამოსვლა ფინიამ ვეღარ შეძლო. არც უფიქრია, იქნებ ავიდე, ვცადო მაინცო. ქვევიდანვე შეამოწმა და შეაფასა თავისი უნარი და შესაძლებლობა, შეტრიალდა, მშვიდად ჩავიდა ქვევით; დაბრუნდა იმავე გზით, საიდანაც ამოვიდა, დაყუნცდა კლდის ძირას და მომაჩერდა, ვნახოთ რას იზამსო.
მე კვლავ კარნიზს მივყვები. პირველსავე მოსახერხებელ შემთხვევაში ვინაცვლებ ზევით და იმავე ხერხით ვიპყრობ პარახელებს.
ვატყობდი და ვგრძნობდი, სასიკეთოდ არ უნდა დამთავრებულიყო ჩემი მეკლდეურობა, მაგრამ რაღაც ძალა მიბიძგებდა ზეგნისაკენ, უცნობი და ფეხდაუდგმელი ადგილისაკენ. გამოფიტული ქანები იფჩხვნებოდნენ უკვე, ხრიალით ცვიოდნენ ფიქალი ქვები. შიშმა ამიტანა თანდათან, მუხლი ამიკანკალდა, გავჩერდი და გავიჭედე კიდეც. ვეღარც წინ მივდივარ და ვეღარც უკან ვბრუნდები. მიწას თვალი ძლივს დავაწვდინე. სიპზე გადავლებულმა, შეღვინისფერებულმა ღელის წყალმა მომჭრა თვალი. ძაღლიც ვერსად დავინახე. მიმატოვა, სახლისკენ მოუსვა, როგორც ჩანდა. წევს ახლა ლაფეროს ჩრდილში, ენაგადმოგდებული ქელავს, ვითომ არაფერი. კაცს არ აგებინებს, სად დამსვა, სად მიმატოვა. რა უნდა ვქნა. კაცი შვილი არ ჭაჭანებს იმ არემარეზე. დაიძახებ, ვის გააგონებ, ხმას ვის მიაწვდენ. ანდა ვინ გიშველის. ჩემი ტოლი რას გამიკეთებს და მოზრდილ ადამიანს ეს გამოფურფუტებული ქანები ვერ გაუძლებს.
საქმე მოთმინებაზე იყო, თვარა იმ ერთ ციდა ბაქანზე დგომაც შეიძლებოდა და მიხვრა-მოხვრაც. შევტრიალდი კიდეც და ზურგით ავეწებე ფრიალოს. წყალგაღმა გორა დავინახე, სადაც ლურჯი ფრინველი აკეთებდა ირაოს.
ფერდობზე გაბუჩქნარებული ტყე იყო, გორაზე მდელო. გლუვი, რბილი, ხასხასაბალახიანი ზედაპირი ჰქონდა იმ გორას. ვხედავდი, როგორ დასტრიალებდა ლურჯი ფრინველი ხასხასა მინდორს. ფრთებს არც კი არხევდა, ისე ლივლივებდა ჰაერში. ხან დაბლა დაეშვებოდა რბილად და მსუბუქად, ხან აღმა აიჭრებოდა შეუმჩნევლად. კვლავ იძირებოდა ღრუბლის ნაფლეთივით და ზევით მიირწეოდა ისევ.
თავს დასტრიალებდა გორას, რომელსაც რბილი, გლუვი ზედაპირი ჰქონდა.
ქორი იყო თუ ძერა, ვერ ვარჩევდი. ფრინველი იყო, ლურჯი ფრინველი. ლურჯი მბზინავი ფრთებითა და თეთრი გულ-მკერდით ფრთქიალებდა მზის ლაჟვარდში, გლუვი გორის თავზე.
ხშირად, ძალიან ხშირად შევყურებდი შემდეგ იმ კლდეს კი არა, სადაც მე გავიჭედე ერთ დროს, არამედ იმ გორას, სადაც ლურჯი ფრინველი აკეთებდა ირაოს. გორა ყორღანს მაგონებდა და მივჩერებოდი მზის ჩასვლისას და ამოსვლისას.
ვაპირებდი ასვლას და ვერ ავდიოდი. ვერ ავდიოდი იმიტომ, რომ არაფერი იქ ასვლას არ უნდოდა და ალბათ არც უნდა ავსულიყავი. გარდაუვალს სად წაუხვალ, დღეს თუ არა ხვალ, ხვალ თუ არა ოდესმე ავალ ალბათ. ის გორა თუ ყორღანი კი არსებობდა ჩემში და ჩემს გარეშეც. დღემდე მახსენდება, როგორ ვიყავი კლდეს აწეპებული, როგორ მეშინოდა უფსკრულის და ვუყურებდი გორას, გლუვი, რბილი ზედაპირი რომ ჰქონდა. მახსენდება ის გორა და ის ფრინველი და მზაფრავს გაურკვეველი შიში მიპყრობს ახლაც. დღემდე ხან ცხადში, ხან სიზმარში ვხედავ მზის ლაჟვარდში შეფთქრიალებულ ლურჯ ფრინველს, მიწაზე დაცემულ შავ ჩრდილს, ყორღანიდან განთავისუფლებული სულივით რომ დაჰფარფატებს გორის გლუვ ზედაპირს.
ჩუქება
