შენსა და ცას შუა შენსა და ცას შუა
კრთომა წითელ ფოთოლცვენების
ჰგავს მაგ საკინძზე ათრთოლებულს შევლებას თვალის...
და ვცხოვრობთ ასე
შემოდგომის მომლოცველები...
შენ - მზის ნათელი დიდებული,
მე - ჩრდილი მთვარის...
შენსა და ცას შუა
ნისლში სჩანან მკრთალი ფრესკები...
შენსა და ცას შუა
რა ძნელია თურმე ცხოვრება...
თეთრი სასახლის ოქროსფერი არაბესკები
და ეგ ღიმილი სამუდამოდ მემახსოვრება...
შენსა და ცას შუა
გაფერმკრთალდა ჩემი ქალაქი...
ფასი დაკარგეს მოლხენილმა ღამისთევებმა,
და მეც დავკარგე იმ ქალაქში ბოლო ალაგი,
აღარაფერი უკვე აღარ მომეტევება...
შენსა და ცას შუა
გზად გაყოლილ სიჩუმეს ვითვლი,
ნეტავ იქამდე რა დროა და რა მანძილია...
დრო - შენი სევდა უკარება და ღამის ფითრი...
გზა - თალხი ცოდვის ღიმილია და მანტილია...
შენსა და ცას შუა
ღრუბლის სოველ ბილიკზე ვივლი,
სანამ მივაგნებ შენგან წუთით მოხურულ კარებს,
სანამ მაგ თმების გადამივლის გრძნეული ხიბლი,
სანამ სიცოცხლეს მობეზრებულს გავატან ქარებს...