ჯერ მთავარი იყო მეპოვნა სამყარო, სადაც ჩემი დახატული სახეები და გარემო ბუნებრივად მიესადაგებოდნენ ერთმანეთს... მერე მთავარი გახდა აღმომეჩინა უნარი მკითხველისთვის უკეთ დამენახვებინა ეს კავშირი, რათა მას უკეთ და სრულად აღექვა იგი – სამყარო, სადაც ის სახეები და სივრცეები დაიბადნენ... ის კიდეცა ჰგავს და არცა ჰგავს ჩვენს რეალურ ყოფას... შექმნილია, მაგრამ არ არის გამოგონილი, ილუზორულია, მაგრამ არ არის დაუჯერებელი... აქ არის ლექსები ტრადაციულნი ფორმითაც და შინაარსითაც, ფანტასმაგორიული ელფერითაც და ისტორიული თვითირონიით დატვირთული... ლექსების ერთ–ერთ წიგნს „გალიმათიები“ ჰქვია... „გალიმათიებში“ თავმოყრილი ლირიკის ერთ–ერთი თავისებურება ის არის, რომ იგი ზოგჯერ „ანტილირიკულია.“ მაგრამ ყოფითი დეტალები, პროზაიზმები მგონია, რომ ხანდახან საპირისპირო ეფექტს იძლევა. არ მინდოდა რომ საგანგებოდ „დამიწებულ“ მეტყველებას, ბალადურ ფაბულას ლირიკა საბოლოოდ „მოეშთო“... შევეცადე ეს პროზაიზმები ფონად მექცია მათში გაბნეული ლირიული „აფეთქებებისთვის,“ რათა ამით უფრო სასურველი ეფექტი მიმეღო... ვნახოთ, გამომივიდა ეს თუ არა.