ის არასოდეს სთავაზობს მკითხველს მზამზარეულ აზრებს, მისი მიზანია, მკითხველი თვითონ მიხვდეს და შეიგნოს!.. ჭეშმარიტების ძიება ცხოვრებაში და ცხოვრებისა − ჭეშმარიტებაში! ეს ის ამოცანაა, რომელიც მეოცე საუკუნის დიდმა ესპანელმა მწერალმა, ნოველისტმა, დრამატურგმა და ფილოსოფოსმა მიგელ დე უნამუნომ საკუთარ შემოქმედებაში წამოჭრა, მისი ამოხსნა კი მკითხველს მიანდო (ან იქნებ დაავალა კიდეც?!). „წმინდა მანუელ სათნო, წამებული“ უნამუნომ 1930 წელს დაწერა და მასში ერთი ესპანური სოფლის მღვდლისა და მისი მრევლის ამბავი მოგვითხრო. ეს ამბავი კი, ერთი შეხედვით, სხვა არაფერია, თუ არა რწმენა-ურწმუნობის ზღვარზე მდგარი პიროვნებისა და დაეჭვებული მღვდლის თავგადასავალი, თუმცა მონათხრობში ისეა ჩამალული რელიგიურ-ფილოსოფიური და, საზოგადოდ, ცხოვრებისეული სიღრმეები, როგორც ის სულიერი ქალაქი, რომელიც სოფელ ვალვერდე დე ლუსერნას ტბის ფსკერზეა დაფლული.