წინასიტყვაობა:
იმწამსვე მივხვდი, როგორც კი ეს მოხდა.
როდესაც გოდინმა ბურთი გაიტანა, წამოვიყვირე – „გოლ!“ მაგრამ შინაგანად ყველაფერი მოდუნებული მქონდა. ბედნიერი ვიყავი, ქულა რომ მოვიპოვეთ, და მიხაროდა ჩემი თანაგუნდელების წარმატება. თუმცა მეტად აღარ მინდოდა ამაზე ფიქრი – ფიქრი ნიშნავდა იმის აღიარებას, რაც ჩავიდინე და რის შედეგსაც ახლა მივიღებდით.
მეგობრები დავაღალატე. ჩემი მწვრთნელი, მაესტრო ოსკარ ტაბარესი გასახდელში ძალიან ცუდ მდგომარეობაში აღმოჩნდა, რადგან იცოდა, რა შეიძლებოდა ამას მოჰყოლოდა. თანაგუნდელებს თვალებში ვერ ვუყურებდი. ვერც მაესტროს. წარმოდგენა არ მქონდა, როგორ გამომეხატა ჩემი წუხილი. ტაბარესმა მითხრა, რომ თამაშის შემდეგ ჟურნალისტებმა ამ შემთხვევის შესახებ კითხვა დაუსვეს. მან უპასუხა, რომ არაფერი დაუნახავს.
კოლეგები ცდილობდნენ ჩემთვის ეთქვათ, რომ არც ისე ცუდ სიტუაციაში ვიყავი. თუმცა გაგონებაც არ მინდოდა. ორი დღის შემდეგ ბრაზილიაში უნდა გავმგზავრებულიყავი, მაგრამ გონებით უკვე იქ ვიყავი.
მეორე დღეს ვარჯიშზე მივედი, კვლავაც ამ გაურკვეველ მდგომარეობაში. აღარაფერზე მსურდა ფიქრი. ვიცოდი, ბოდიშის მოხდა იყო საჭირო და ვხვდებოდი, რომ დახმარება მჭირდებოდა.
როგორც კი ვარჯიში დავასრულეთ, მაესტრომ დამიძახა. ჩემთვის ახალი ამბები ჰქონდა. „ამაზე ცუდი რამ ჯერ არც ერთი მოთამაშისთვის არ მითქვამს“, დაიწყო მან, ძლივს თავს უყრიდა სიტყვებს. იმ მომენტში გავიფიქრე, რომ შესაძლოა დისკვალიფიკაცია მოეცათ ათი, თხუთმეტი ან ოცი თამაშის განმავლობაშიც კი. მან კი მითხრა: „ცხრა მატჩი“. ეს იმაზე უარესი არ იყო, რისიც მეშინოდა. მაგრამ ტაბარესი აგრძელებდა: „და ფეხს ვერ დაადგამ ვერც ერთ სტადიონზე. ახლავე უნდა წახვიდე. გუნდთან ერთად ვერ იქნები“.
დარჩენა და ჩემი თანაგუნდელების გამხნევება მინდოდა. თუნდაც არ მეთამაშა, მსურდა, სხვაგვარი მცირე დახმარება მაინც გამეწია მათთვის. მაგრამ ფიფას წარმომადგენლები სასტუმროში იყვნენ და ჩვენი მენეჯერი, ედუარდო ბელზა, გაფრთხილებული იყო, რომ გუნდი რაც შეიძლება სწრაფად უნდა დამეტოვებინა. იმაზე უარესად მომექცნენ, ვიდრე ნებისმიერ კრიმინალს მოექცეოდნენ. შეიძლება დასაჯო ფეხბურთელი, დისკვალიფიკაცია მისცე, მაგრამ თანაგუნდელების სიახლოვეს ყოფნა აუკრძალო?!
ცხრამატჩიანი დისკვალიფიკაცია მოსალოდნელი იყო, მაგრამ სახლში გაგზავნა და ყველა სტადიონიდან გაძევება? ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც იმ წუთას არ ავტირდი, ის იყო, რომ როდესაც ეს ამბავი შევიტყვე, მწვრთნელის წინაშე ვიდექი.
გუნდთან შეხვედრა სასტუმროში დაბრუნების შემდეგ გაიმართა. ლანჩის დროს მათთან დალაპარაკება მსურდა, თუმცა ვერ მოვახერხე. მზად ვიყავი წამოვმდგარიყავი და ხმამაღლა გამემხნევებინა ისინი, ბრძოლის გაგრძელებისკენ მომეწოდებინა, მაგრამ ვერ შევძელი.
დისკვალიფიკაცია რომ შეხებოდა მხოლოდ ცხრა მატჩს ურუგვაის ნაკრებში, რომელიც გულის მომკვლელ ორ ტურნირს და ორი წლის განმავლობაში საერთაშორისო ფეხბურთისგან ჩამოშორებას ნიშნავს, სავარაუდოდ, მაინც გავაპროტესტებდი, თუმცა გაგებას შევძლებდი. მაგრამ ინგლისში ჩემს დისკვალიფიკაციებს არასდროს შეუშლია ხელი, ურუგვაის ნაკრებში მეთამაშა. ჩემი ცხრა-ათი წლის ძმისშვილების თამაშის საყურებლად წასვლის აკრძალვა? მსოფლიოს ნებისმიერ სტადიონზე შესვლის უფლების ჩამორთმევა? საფეხბურთო მოედნების სიახლოვეს გავლის საშუალებაც არ მქონდა. კვლავაც დაუჯერებლად მიმაჩნია, რომ სანამ სამედიატორო სასამართლო გადაწყვეტილებას გამოიტანდა, ფიფას ძალაუფლება ამდენად შორს წავიდა.
აქამდე არც ერთი მოთამაშე ასე მკაცრად არ დაუსჯიათ, ვინმესთვის ფეხის მოტეხვის ან ცხვირის გატეხვის გამო, როგორც, მაგალითად, მაურო ტასოტი მოექცა ლუის ენრიკეს 1994 წლის მსოფლიო თასზე. ხაზგასმით აღნიშნეს, რომ ჩემი შემთხვევა „მსოფლიოს თვალწინ მოხდა“. თუმცა ზინედინ ზიდანმა თავით დაარტყა მარკო მატერაცის 2006 წლის მსოფლიო თასის ფინალური მატჩის დროს, მაგრამ იგი მხოლოდ სამმატჩიანი დისკვალიფიკაციით დასაჯეს.
შესაძლოა, მე მარტივი სამიზნე ვიყავი. იყო რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი, რისთვისაც თვალი უნდა გამესწორებინა: მე თვითონ ვაქციე საკუთარი თავი მარტივ სამიზნედ. შეცდომა დავუშვი. ჩემი დანაშაული იყო. ეს უკვე მესამედ მოხდა. ამის გამოსასწორებლად უნდა მემუშავა. დახმარება მჭირდებოდა.
* * *
2013 წელს ბრანისლავ ივანოვიჩის კბენისთვის მიღებულმა ათმატჩიანმა დისკვალიფიკაციამ ორმაგი სტანდარტის არსებობის განცდა გამიჩინა. სხვა შემთხვევებში, როდესაც არავინ არის დაშავებული, მსგავს ინციდენტს მხედველობაშიც კი არ იღებენ. მოთამაშისთვის ზიანის მიყენებას ვერც კი შეადარებ შემაძრწუნებელი გამოწვევით მიღებულ ტანჯვას. ზოგჯერ ინგლისური ფეხბურთი ამაყობს იმით, რომ ყვითელი ბარათების ყველაზე დაბალი მაჩვენებელი აქვს ევროპაში, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ასე იქნება, თუ ვიღაცას ფეხს წააცლი და მაინც არ დაისჯები. თუკი მათ ექნებათ სათქმელად, რომ ლიგაზე ძალისმიერი თამაშის მხოლოდ რამდენიმე შემთხვევა მოხდა, მაშინ კი შეიძლება, საამაყოდ ჰქონდეთ საქმე.
არ მგონია, ოდესმე დამეშავებინოს ახალგაზრდა პროფესიონალი. ვიცი, რომ კბენა ბევრ ადამიანს სცემს თავზარს, მაგრამ ეს შედარებით უწყინარია. როდესაც „ენფილდზე“ ივანოვიჩმა სახელო აიკეცა, რათა მსაჯისთვის კბილების კვალი ეჩვენებინა, ფაქტობრივად არაფერი ემჩნეოდა. არც ერთი ნაკბენი არ ყოფილა ისეთი, როგორც მაიკ