იტალიური ეზო ოთხივე მხრიდან სხვადასხვა ასაკის, სიმაღლისა და პროექტის, უფრო კი, უპროექტო სახლებით შემოსაზღვრული ეზო, ქუჩიდან თაღიანი შესასვლელით, სართულზე თითო ტუალეტით, ეზოს ცენტრში საერთო წყლის ონკანით, ერთი გიჟით, ერთი ლოთით, ერთი ბოზით, დახვეული კიბეებით, შუშებჩამტვრეული შუშაბანდებითა და რიკულებდაბრეცილი აივნებით, თბილისის ძველი უბნის – ჩუღურეთის სავიზიტო ბარათი გახლდათ.
– ძან, ძან, ძან! – სისხამ დილით ნაგვის მანქანის ჩამოდგომას ამცნობდა ძარაზე ამაღლებული ჟორა მენაგვე დიასახლისებს და აკრობატის მოქნილობით ართმევდა რიგში ჩამდგარ, ღამის პერანგზე ხალათგადაცმულ, პირდაუბანელ ქალებს ნაგვის ვედროებს.
– მაწონიი! – დაიძახებდა დილის სიფთაზე მემაწვნე ვანო.
– Яйца, Яйцы! – ბანს მოსძახებდა მეკვერცხე ანდრო.
– Зелень, лук, цыцмати, Зелень! – დაიკნავლებდა თათრის ქალი, ბაჯის რომ ეძახდნენ.
– Точить ножи, ножницы! – შემოგვძახებდა მხარზე სალესწამოკიდებული, შუა ეზოში გაბოტილი მლესავი.
– Бати-бути на бутылки! – უხმობდა ბავშვებს გუდაწამოკიდებული მებატიბუტე.
– აბა, „ პლომბირი მააროჟნი ” ! – დაასრულებდა დილის ეპოპეას „ მემაროჟნე ” ჩერქეზა.
– ვაშა, ჩერქეზა მოვიდაო! – გიჟდებოდნენ ბავშვები ნაცნობი ხმის გაგონებაზე.
– ამ შობელძაღლებს ჩვენზე მეტად ჩერქეზა უყვართო! – ეჭვიანობდნენ მშობლები.
***
ავთო ხელაძე მეორე სართულის შუშაბანდიან ბინაში ცხოვრობდა. ტანად საშუალო სიმაღლის იყო, დაკუნთული, აი, ისეთი, შარვალს 36 ზომას რომ იცვამენ და პიჯაკს 56 ზომას. ლამაზზე უფრო, სანდომიანი სახე ჰქონდა, ნიკაპზე დახრილი ნაიარევით. ოქტომბრის რაიონის აღმასკომში მუშაობდა მაღალ თანამდებობაზე, ბინაც მისცეს რაიკომის გვერდით, ხეთაგუროვის ქუჩაზე, მაგრამ მაინც მშობლიურ სახლში ერჩივნა ცხოვრება. ცოლი და ორი ბიჭი ჰყავდა და კიდევ ლოგინად ჩავარდნილი დედა, რომელიც ბავშვებს ნანახი არ გვყავდა. უფროსები ამბობდნენ კარგი ქალიაო. ბავშვებს სკოლაში მიმავლებს თუ შეხვდებოდი, ან სკოლიდან მომავლებს, თორემ დედამისი ეზოში სათამაშოდ არ უშვებდა, გაკვეთილები ისწავლეთო!
მადლიანი კაცი იყო ავთო, მისი შემწეობით ჩვენს ქუჩაზე ქურთების უბნიდან წამოსული ნიაღვრისგან აყრილ ასფალტს ორ დღეში აგებდნენ. პენსიის დანიშვნაზეც ავთოს აწუხებდნენ მეზობლები. ეზოში მუდამ იყო რაიკომიდან გამოგზავნილი, მეორე სართულის კიბის თავზე დამაგრებული, ახალთახალი კალათბურთის ფარი, ერთი კალათბურთის და ერთიც ფეხბურთის ბურთი.
უყვარდა ავთო ყველა მეზობელს, „ სვავის ” გარდა...
***
ეზოში შემოსასვლელი თაღის მარცხნივ, ოთხ კვადრატულ მეტრ ოთახში ცხოვრობდა მარინა. მისი კარი თაღში გამოდიოდა და ამიტომ ვერავინ ხედავდა საღამოს „ სამუშაოზე ” წასულ და დილით ადრე დაბრუნებულ ფეხარეულ, ნაბახუსევ მარინას. სამაგიეროდ, შუადღით, გამოფხიზლებულზე გამოვიდოდა, გადააჯდებოდა შუა ეზოში ონკანს და ყველას დასანახად ცივი წყლით იხაჩხაჩებდა გენიტალიებს. აღშფოთებული მშობლები კიოდნენ და ბავშვებს თვალებზე ხელს გვაფარებდნენ. მარინა კი, კისკისით აგრძელებდა ჩაბანვას და – როდესღაც ხომ მაინც ნახავენო?! – თავს იმართლებდა.
ერთხელ ეზოს ბავშვებს გასაბერი ბუშტები დაგვირიგა. გავბერეთ, რატომღაც ყველა თეთრი ფერის იყო. საღამოს სამსახურიდან დაბრუნებულმა მამაჩემმა რომ დაინახა, გადაირია. მარინას მიუვარდა – ბავშვებისთვის ეს რა მიგიციაო?!
– ნუ გეშინია, უხმარი იყოო! - დაამშვიდა მარინამ.
ადრე გაათხოვეს. ქმარი ჯიბის ქურდი გამოდგა და მალევე დაიჭირეს, მერე გამოვიდა, მერე ისევ დაიჭირეს. ბავშვი არ ეყოლა. როგორღაც ხომ უნდა ეარსება, ჰოდა ხელი მიჰყო უძველეს პროფესიას. ერთ ოქროს წესს იცავდა, მეზობლის კაცებს არ იკარებდა. ეს იცოდნენ ეზოს ქალებმა და დამშვიდებულები უტოვებდნენ გრიპიან ან წელკავიან ქმრებს მოსავლელად მარინას. გულკეთილი იყო მარინა, მეზობელს დახმარებაზე უარს როგორ ეტყოდა? დასტრიალებდა სხვის ქმრებს და ყველა სურვილს უსრულებდა, იმ ერთის გარდა.
უყვარდა მარინა ყველას, „ სვავის ” გარდა, უიმისოდ ეზო ვერ წარმოედგინათ...
***
მესამე სართულზე, აივნიან ბინაში ცხოვრობდა მამა მარკოზი, იგივე არსენ სოხაძე.
მიუხედავად იმისა, რომ მიუღებელი ცხოვრების წესის გამო, ეკლესიამ მოკვეთა და მღვდელმსახურება აუკრძალა, ანაფორა მაინც არ გაიხადა და კანტიკუნტად მოხეტებულ, მისი მაღალფარდოვანი ქადაგებით გონებადაბინდულ მრევლს აღსარების ჩასაბარებლად ბინაში იღებდა. გადააფარებდა თავზე ოლარის მაგივრად პირსახოცს და დაუსვამდა შეკითხვებს:
– ქალწული ხარ, შვილო?
– არა მამაო, „ ღრიანკალი ” !
– ზოდიაქოს კი არ გეკითხები, ქალიშვილი ხარ?
– არა მამაო, შემაცდინეს!
– ჰო, მძიმე ცოდვაა, ოცი მანეთი დატოვე და ვილოცებ შენი სულისთვისო!
ან კიდევ:
– მიშველე მამაო, ნარკომანი ვარ!
– ეს ლოცვა წაიკითხე და გადაგდებაში დაგეხმარება!
– არა მამაო, გადაგდება არ მინდა!
– მაშ რატომ მოხვედი?
– წამალი მიკურთხე, თორემ სული დამძიმებული მაქვსო!
მოხუცი იყო მამა