" "კანფეტი" მოთხრობაა, რომლის სათაურიც კრებულის სახელადაა გამოტანილი. ხელოვნური იქნებოდა, ,,კანტეფტს“ რაიმე კონცეპტუალური საზრისი მივაწეროთ. ამ თვალსაზრისით, მოთხრობა გაურბის კლასიკურ პრინციპს, სათაურით მოხაზოს გაგების რუკა. მაგრამ არც პოსტმოდერნისტების ჟესტს იმეორებს, იყოს ცარიელი მას შემდეგაც, რაც ტექსტის სამყაროში ვიცხოვრეთ. უფრო ზუსტად, კანფეტი, როგორც სათაური, ორივე პარადიგმას მიყვება. ,,სიბრძნის სისასტიკის“ ნაივური გამოცდილება, რომ ყველაზე უკეთ მიუწვდომლობა ამძაფრებს მნიშვნელობებს, თუ სულაც არ ქმნის მას, სათაურს საზრისს სძენს – კანფეტი, რომელიც ბავშვს არ უყიდეს, სიმბოლოა ყველაფერ იმის, რისი სიტკბოც სიმწარით განვიცადეთ, რაც არ მოგვეცა და ამით ყველაზე ღრმად შევიძინეთ. მაგრამ, მიუხედავად ამისა, კანფეტის ტრივიალური ჟღერადობა, რომელსაც საკუთარი სიმბოლური შინაარსიც ვერ ებმის დამაჯერებლად, მეტიც, გემოვნების რეცეპტორების გაღიზიანებაც კი არ შეუძლია, მაინც არაფერს ამბობს. იგი უტყვია. უფრო ზუსტად: იგი უტყვია თავის თავში და მეტყველებს თავისი თავის გარეთ." ნანა ტრაპაიძე, ©არილი