ნაწილი პირველი - თავი პირველი სკარლეტი ტავერნა "რიუსკენ“ დაღმართზე ჩადიოდა, როდესაც მძღოლის გვერდით სავარძელზე პორტი აწრიპინდა, წამის შემდეგ კი მექანიკური ხმით ამცნო: "შეტყობინება მადმუაზელ სკარლეტ ბენუას ტულუზის სამართალდამცავი ორგანოს დაკარგული პირების ძებნის დეპარტამენტიდან“.
გული შეუქანდა, მუხრუჭებს მიაწვა და ხომალდის ბოლო წამში გაჩერებაღა მოახერხა, ვიდრე ბორტით ქვის კედელს მიეხლებოდა. ძრავა გამორთო, მეორე ხელით კი პორტს დასწვდა. მისი მკრთალი, ლურჯად განათებული ეკრანი კაბინის საკონტროლო შუქებს ირეკლავდა.
რაღაც უპოვიათ.
ჩანს, ტულუზის პოლიციას რაღაც უპოვია.
– ვიღებ! – იკივლა და პორტი ჩაბღუჯა. მოელოდა, რომ ვიდეობმული ჩაირთვებოდა იმ გამომძიებელთან, რომელიც მისი ბებიის საქმეზე მუშაობდა, მაგრამ, ამის ნაცვლად ეკრანზე ტექსტი გამოჩნდა:
"მესამე ეპოქის 126 წლის 28 აგვისტო
პასუხი განაცხადზე: საქმე #აიგ00155819, გახსნილი მესამე ეპოქის 126 წლის 11 აგვისტოს.
ამ შეტყობინებით ვამცნობთ სკარლეტ ბენუას, მცხოვრებს რიუში (საფრანგეთი, ევროპის ფედერაცია), რომ მის მიერ შეტანილი განაცხადის საფუძველზე აღძრული საქმე დაიხურა ძალადობის ან სხვა რაიმე საეჭვო ფაქტის ვერაღმოჩენის გამო. სავარაუდო ვერსია: პიროვნებამ საცხოვრებელი ადგილი დატოვა საკუთარი ნებით ან თვითმკვლელობის მიზნით.
საქმე დახურულია.
გმადლობთ ჩვენი საგამომძიებლო სამსახურის მხარდაჭერისათვის“.
შეტყობინებას მოჰყვა პოლიციის დეპარტამენტის ვიდეორგოლი, რომელიც სატვირთო ხომალდების მძღოლებს შეახსენებდა, მგზავრობისას სიფრთხილე გამოეჩინათ და, ვიდრე ძრავა ჩაირთული იყო, ღვედები არ შეეხსნათ.
სკარლეტი მანამ აშტერდებოდა მომცრო ეკრანს, ვიდრე მასზე გამოსახული შავ-თეთრი წარწერები ერთიან გაურკვეველ მასად არ გადაექცა. მოეჩვენა, თითქოს ხომალდს ძირი გავარდა. პორტს თითები ისე მაგრად მოუჭირა, რომ თითებში ტკივილმა დაუარა.
– იდიოტები, – გამოსცრა სალონის სიცარიელეში.
სიტყვები – "საქმე დახურულია“ – თავში გაუთავებლად უტრიალებდა.
სკარლეტმა ამოიგმინა და პორტი რამდენჯერმე დაახეთქა საკონტროლო პანელს: ძალიან უნდოდა, პლასტიკისა და ლითონის ნამსხვრევებად ექცია, მაგრამ სამი-ოთხი ძლიერი დარტყმის შემდეგაც კი ხელსაწყომ მხოლოდ ნათურის სუსტი ციმციმით გამოხატა პროტესტი.
– თქვე იდიოტებო! – გაცხარებულმა, პორტი გვერდით სავარძლის წინ, თაროზე შეაგდო და ხუჭუჭა თმა თითებით უკან გადაივარცხნა.
ერთბაშად იგრძნო, ღვედმა როგორ მოუჭირა, მკერდში ესობოდა და ახრჩობდა. შესაკრავი შეიხსნა, ამავდროულად, მეორე ხელით კარს მიაწვა და კინაღამ გადავარდა ჩაბნელებულ ქუჩაზე. დამშვიდებას შეეცადა, ჰაერი ღრმად შეისუნთქა, მაგრამ ტავერნიდან გამოსულმა ცხიმისა და ვისკის სუნმა ლამის გაგუდა.
პოლიციის განყოფილებაში მისვლა გადაწყვიტა. დღეს ალბათ უკვე გვიან იყო, ასე რომ, ხვალ მივიდოდა. მშვიდად და საზრინად გაესაუბრებოდა, გააგებინებდა, თუ რატომ იყო მათი ვარაუდი მცდარი და საქმეს ხელახლა გაახსნევინებდა.
სკარლეტმა მაჯა ხომალდის ლიუკთან მიიტანა და ისე ძლიერად გამოქაჩა, ჰიდრავლიკა ლამის წყობიდან გამოიყვანა.
გამომძიებელს აუხსნიდა, რომ ძებნა უნდა გაეგრძელებინათ. აიძულებდა, მისთვის ყური დაეგდო. ეტყოდა, რომ ბებიას ის თავისი ნებით არ მიუტოვებია და არც თავს მოიკლავდა, არავითარ შემთხვევაში.
ხომალდის საბარგულში ექვსიოდე პლასტიკის კალათა იყო მოთავსებული, სავსე ქორფა ბოსტნეულით, მაგრამ სკარლეტს ახლა სულ გადაავიწყდა ეს. ფიქრით ძალიან შორს იყო, ტულუზაში, და გეგმებს აწყობდა, გამომძიებელთან საუბარი როგორ წარემართა. ყველა არგუმენტს მოიყვანდა, პირს აიქაფებდა, მაგრამ მაინც დაარწმუნებდა.
ბებიას რაღაც შეემთხვა. რაღაც საშინელება მოხდა და, თუკი პოლიცია ძებნას არ გააგრძელებდა, სკარლეტი სასამართლოში იჩივლებდა და იმდენს იზამდა, რომ ის ხისთავიანი გამომძიებელი ვეღარსად იპოვიდა წესიერ სამუშაოს.
ხელებში თითო ხასხასა პომიდორი მოიქცია და მთელი ძალით ესროლა ქვის კედელს. პომიდვრები დასკდა, წვენი კედლის ძირში ნაგვის სამსახურისთვის წასაღებად გამზადებულ სავსე პარკებს ჩამოეწუწა.
ერთბაშად შვება იგრძნო. სკარლეტი კიდევ ერთ პომიდორს დასწვდა, თან გამომძიებლის დაეჭვებული სახე წარმოიდგინა, როდესაც ეტყოდა, რომ ასე, პირდაპირ, გაუფრთხილებლად გაუჩინარება მისი ბებიისთვის ნორმალური საქციელი ნამდვილად არ იყო. თვალწინ დაუდგა პომიდვრით მოთხვრილი მისი სულელური, მსუქანა სახე...
კარი მანამ გაიღო, ვიდრე ბოლო პომიდორი კედელს შეეხლებოდა. სკარლეტი ადგილზე გაქვავდა, შემდეგი პომიდვრისკენ გაწვდილი ხელი ჰაერში გაუშეშდა. ტავერნის მეპატრონე კარის ჭრილში აეყუდა. ჟილს ჩამოგრძელებული სახე ულაპლაპებდა. უდრტვინველად გახედა კედელზე სკარლეტის წყალობით გაჩენილ ნარინჯისფერ ლაქებს.
– იმედია, ეს ჩემი პომიდვრები არ არის, თორემ შენთვის იქნება უარესი.
გოგონამ კალათს ხელი მოაშორა და ჯინსზე შეიწმინდა. გრძნობდა, სახე როგორ უხურდა, საფეთქელზე პულსი უცემდა.
ჟილმა გამელოტებული შუბლიდან ოფლი მოიწმინდა და სკარლეტს თავისებურად შეუბღვირა.
– მაშ, რაო?
– არა, შენი არ ყოფილა, – ამოილუღლუღა სკარლეტმა, რაც, ფორმალურად, მართალი იყო: ვიდრე ბოსტნეულს შემკვეთს არ გადასცემდა, ის თვით სკარლეტს ეკუთვნოდა.
– მაშინ მხოლოდ სამ უნივერსს დაგიქვითავ კედლის დაბინძურებისთვის, – ჩაიცინა ჟილმა, – ახლა, მიზანში სროლაში ვარჯიში თუ დაასრულე, იქნებ დროზე გადმოხვიდე და ეს ყველაფერი შემოიტანო? უკვე
ჩუქება
