ნაწილი I
დღეს
უცნაური საძინებელი. უცნობი. არ ვიცი, აქ როგორ მოვხვდი. არ ვიცი, შინ როგორ დავბრუნდები.
ღამე აქ გავატარე. ქალის ხმამ გამაღვიძა, მეგონა, ჩემთან ერთად იწვა საწოლში, მაგრამ შემდეგ მივხვდი, რომ დიქტორი კითხულობდა ახალ ამბებს, ეტყობა, რადიომაღვიძარა ჩაირთო, - და როდესაც თვალები გავახილე, საკუთარი თავი აქ აღმოვაჩინე. ოთახში, რომელსაც ვერ ვცნობ.
სიბნელეს თვალს ვაჩვევ და აქეთ-იქით ვიყურები. კარადის კარზე ხალათი კიდია: აშკარად ქალისაა, ოღონდ ჩემზე გაცილებით უფროსის. ტუალეტის მაგიდის სკამის საზურგეზე აკურატულად გადაუფენიათ მამაკაცის ლურჯი შარვალი. მეტს ვერაფერს ვარჩევ. უცნაური მაღვიძარაა, მაგრამ მაინც ვპოულობ ღილაკს და ხელის დაჭერით ვაჩუმებ.
სამაგიეროდ, ახლა ზურგს უკან სუნთქვა მესმის და ვხვდები, რომ მარტო არა ვარ. ვტრიალდები. ვხედავ გლუვ კანსა და ჭაღარაშერეულ მუქ თმას. მამაკაცია. მარცხენა ხელი საბანზე უდევს. არათითზე ბეჭედი უკეთია. თავს ძლივს ვიკავებ, რომ ხმამაღლა არ დავიკვნესო. „არა მხოლოდ მოხუცი და ჭაღარაა, - ვფიქრობ, - არამედ ცოლიანიც. მაშასადამე, ცოლიან კაცთან დავწექი, თანაც მის სახლში, იმ საწოლში, რომელსაც, ალბათ, მეუღლესთან იყოფს“. ზურგზე ვწევარ და გონზე მოსვლას ვცდილობ. ვაი, სირცხვილო!
ნეტავ მისი ცოლი სად არის ახლა? ვაითუ, წუთი წუთზე შემოვიდეს? წარმოვიდგინე, როგორ დგას ქალი კარში და ბოზს მეძახის. მედუზას. გველს. როგორ დავიცვა თავი? რამეს მაინც თუ მოვახერხებ? მაგრამ ლოგინში გაშოტილ კაცს, ეს, მგონი, სულ არ ადარდებს. იგი გვერდს იცვლის და ხვრინვას განაგრძობს.
ვცდილობ, არც კი ვისუნთქო. ჩვეულებრივ, მახსოვს, მსგავს ვითარებაში როგორ აღმოვჩნდები ხოლმე, ოღონდ არა დღეს. ალბათ, წვეულებაზე, ბარში ან კლუბში ვიყავი და ბლომად დავლიე. იმდენი, რომ არაფერი მახსოვს; იმდენი, რომ წამოვყევი კაცს, რომელსაც თითზე ნიშნობის ბეჭედი უკეთია და ბალნიანი ზურგი აქვს.
ძალიან ფრთხილად ვწევ საბანს და საწოლის კიდეზე ვჯდები. ტუალეტში უნდა წავიდე. იქვე დაწყობილ ფლოსტებს ყურადღებას არ ვაქცევ - ბოლოს და ბოლოს, ერთია სხვის ქმართან ჟიმაობა და მეორე - ვიღაც ქალის ფეხსაცმლის ჩაცმა - და ფეხშიშველი მივდივარ. მახსოვს, რომ შიშველი ვარ, და მეშინია, სხვის ოთახში არ შევიდე, ან ამ კაცის თინეიჯერ ბიჭს არ გადავეყარო. საბედნიეროდ, ტუალეტის კარი ოდნავ შეღებულია, შევდივარ და ვიკეტები.
უნიტაზში წყალს ვუშვებ, ხელის დასაბანად პირსაბანისკენ ვტრიალდები და საპნის აღებას ვაპირებ, მაგრამ რაღაც ისე არ არის. თავდაპირველად ვერაფერს ვხვდები, შემდეგ კი ვხედავ: ეს ჩემი ხელი არ არის - დანაოჭებული კანი, მსუქანი თითები, მოუვლელი და დაკვნეტილი ფრჩხილები, არათითზე კი, ლოგინში მხვრინავი კაცის მსგავსად, ნიშნობის ბეჭედი.
წამით ვშეშდები, შემდეგ თითებს ვამოძრავებ. თითები, რომლებსაც საპონი უჭირავთ, მოძრაობას იწყებს. შიშისგან სუნთქვა მეკვრის, საპონი პირსაბანში ვარდება. სარკეში ვიყურები.
იქიდან ვიღაცის სახე შემომცქერის. თხელი თმა აქვს, იმაზე მოკლედ შეკრეჭილი, ვიდრე მე ვატარებ. ლოყებსა და ნიკაპზე მომჩვარებული კანი. თხელი, კუთხეებჩამოშვებული ტუჩები. ანგარიშმიუცემლად, უსიტყვოდ ვყვირი, მაგრამ ამ დროს თვალებს ვხედავ: გარშემო ნაოჭები შეჰპარვია, თუმცა ჩემი თვალებია. სარკეში გამოსახული ქალიც მე ვარ, ოღონდ ოცი წლით უფროსი. არა, ოცდახუთით. მეტითაც.
შეუძლებელია. მაკანკალებს. ხელებით პირსაბანს ვეჭიდები. მკერდში გაჩენილი ყვირილი ყელიდან ღრმა ამოოხვრად ამოდის. უკან ვიხევ და მათ ვხედავ. ფოტოსურათებს. ისინი კედელსა და სარკეზეა მიმაგრებული, ზოგი მწებვარე ლენტით, ზოგიც ძველი, ნესტიანი, კუთხეებშეკეცილი ქაღალდის სტიკერით...
ალალბედზე ერთ-ერთს ვირჩევ. „ქრისტინა“ - აწერია მას, ისარი კი ჩემზე მიუთითებს, ახალზე, ანუ ასაკიანზე: სანაპიროზე, ძელსკამზე ვზივარ ვიღაც მამაკაცთან ერთად. სახელი მეცნობა, ოღონდ ბუნდოვნად. თითქოს თავს ძალა უნდა დავატანო იმის დასაჯერებლად, რომ ის ჩემია. ხელიხელჩაკიდებულნი ვსხედვართ და კამერაში ვიღიმებით. მიმზიდველი მამაკაცია. ახლოდან ვაკვირდები და ვხვდები, რომ ის არის, ვის გვერდითაც ვიწექი, ვინც ლოგინში დავტოვე. ფოტოსურათს „ბენი“ აწერია, იქვე კი - „შენი ქმარი“.
სუნთქვაშეკრული და გაშმაგებული ფოტოსურათს კედელს ვაგლეჯ. „არა, - ვფიქრობ, - არა! შეუძლებელია...“ ყურადღებით ვაკვირდები დანარჩენ სურათებს. ყველგან მე და ის ვართ. ერთზე უშნო კაბა მაცვია და საჩუქარს ვხსნი, მეორეზე ორივენი წყალგაუმტარი ქურთუკებით ჩანჩქერის ფონზე ვდგავართ, ჩვენს ფეხებთან კი პატარა ძაღლი მოჩანს. კიდევ ერთზე კაცის გვერდით ვზივარ და ფორთოხლის წვენს ვწრუპავ იმ ხალათში გამოწყობილი, რომელიც საძინებელში კარადის კარზე კიდია.
უკან ვიხევ და ზურგით ცივ კედელს ვეხები... და სწორედ მაშინ თავში მოგონების მსგავსი რაღაც მიჩნდება. სანამ ჩემი ტვინი ყველაფრის გააზრებას ცდილობს და ქარისგან ატაცებული ფერფლივით აქეთ-იქით აწყდება, ვხვდები, რომ ჩემს ცხოვრებაში არის „მაშინ“ და „მანამდე“, რომლის შესახებაც არაფერი ვიცი, და
ჩუქება
