თავი პირველი
უელსი
საფლავთან ახლოს მისვლა არავის უნდოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ოთხი მოზარდი უკვე სახელდახელოდ გათხრილ სამარეში იწვა, ასეულის დანარჩენ წევრებს ისევ აძრწუნებდა ცხედრების დამარხვა.
არც ხეებისთვის ზურგის შექცევა უნდოდა ვინმეს. თავდასხმის შემდეგ ტოტის გატკაცუნებაზეც კი ნერვიულად ხტოდნენ და თავის შველაზე ფიქრობდნენ. ასეული ეშერთან გამოსათხოვრად მჭიდრო ნახევარწრედ იდგა და დროდადრო მზერა მიწაზე დასვენებული გვამიდან ტყის ჩრდილებზე გადაჰქონდა.
ცეცხლის საამო ტკაცატკუცი, ცხადია, აღარ ისმოდა. წინა ღამით ძლივს გადაურჩნენ ხანძარს და ახლა გარისკვას ვაღარავინ ბედავდა. უელსი კი დაანთებდა კოცონს, მაგრამ არ ეცალა - საფლავებს თხრიდა. მისი და ერთი მაღალი, წყნარი არკადიელი ბიჭის, ერიკის გარდა ამ საქმის მოხალისე არავინ აღმოჩნდა.
- დარწმუნებულები ვართ, რომ მკვდარია? - დაიჩურჩულა მოლიმ და ღრმა ორმოს ისე ჩააშტერდა, თითქოს იგი გადაყლაპვას უქადდა. მოლი ჯერ ცამეტი წლის იყო, მაგრამ უფრო პატარა ჩანდა, ყოველ შემთხვევაში - აქამდე. უელსს გაახსენდა, როგორ დაეხმარა დედამიწაზე ჩამოვარდნის შემდეგ გოგონას, რომელსაც მრგვალ ლოყებზე ცრემლები ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა. ახლა მას სახე ჩამოსთხელებოდა, ლამის ჩამოხმობოდა და შუბლზე დაუმუშავებელი იარაც ემჩნეოდა.
უეცრად უელსმა მზერა ეშერის კისერს მიაპყრო, იმ ადგილს, სადაც ისრის დიდ ნაიარევს დაეღო პირი. სულ ორი დღე გავიდა ეშერის სიკვდილიდან, იმ მისტიკური დღიდან, როცა მთის თხემიდან დაშვებულმა ფიგურებმა ხორცი შეისხეს და კოლონისტების ყველა მოსაზრება გააქარწყლეს, ყველაფერი, რასაც კოსმოსურ ხომალდზე მოუთხრობდნენ.
კოლონიის მკვიდრნი დედამიწაზე იმისთვის გამოგზავნეს, რომ სიცოცხლისუნარიანობაში გამოცდა ჩაებარებინათ, სამასი წლის წინ გაუდაბურებულ პლანეტაზე პირველ ადამიანებად დასახლებულიყვნენ. მაგრამ კოსმოსური ხომალდის მკვიდრნი ცდებოდნენ - დედამიწაზე იყვნენ ადამიანები, რომლებიც აქედან არასოდეს არსად წასულან.
ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. უელსი ვერც მიხვდა, რა ხდებოდა, რომ კისერში ისარმოხვედრილი ეშერი მიწაზე დაეცა და ხრიალი დაიწყო. სწორედ მაშინ შენიშნა ისინი - სილუეტები ჩამავალ მზეზე, უცხოები, რომლებიც დემონებს უფრო ჰგავდნენ, ვიდრე ადამიანებს. თვალები დიდხანს ახამხამა, თითქოს ელოდა, რომ გაქრებოდნენ. შეუძლებელი იყო, ისინი ხორცშესხმული ადამიანები ყოფილიყვნენ.
მაგრამ ჰალუცინაციებს ისრების ტყორცნა არ შეეძლოთ.
საშველად ძახილზე არავინ გამოეხმაურა და უელსმა მარტომ მიიყვანა ეშერი ლაზარეთამდე, სადაც მედიკამენტების ხანძარს გადარჩენილი მარაგი ეგულებოდა, მაგრამ ამას აზრი აღარ ჰქონდა. სანამ სასოწარკვეთილი სახვევებს ეძებდა, ეშერი გარდაიცვალა.
როგორ გადარჩნენ დედამიწაზე ადამიანები? ეს ხომ შეუძლებელი იყო. კატასტროფისის შემდეგ არავინ გადარჩენილა. ეს უდავო ჭეშმარიტება ისევე ღრმად იყო აღბეჭდილი უელსის გონებაში, როგორც ის, რომ წყალი 0°ჩ-ზე იყინება ან პლანეტები მზის ირგვლივ ბრუნავს. და მაინც, მან ყველაფერი საკუთარი თვალით ნახა. ადამიანები, რომლებიც ნამდვილად არ იყვნენ კოლონიიდან გამოგზავნილ სადესანტო ხომალდზე. დედამიწელები.
- მკვდარია, - უთხრა უელსმა მოლის, როდესაც არაქათგამოცლილი წამოდგა და მაშინვე მიხვდა, რომ უმეტესობა თვალს არ აშორებდა. რამდენიმე კვირის წინ მათი მზერა უსაზღვრო ზიზღით თუ არა, უნდობლობით მაინც იყო აღსავსე, არავის სჯეროდა, რომ კანცლერის ვაჟი აქ სასჯელს იხდიდა. გრეჰემისთვისაც ის უფრო ადვილი იყო, ხალხი დაერწმუნებინა, უელსი მამამისმა ჯაშუშად გამოგზავნაო. მაგრამ ახლა ყველა მოლოდინით შესცქეროდა.
ხანძრის შემდგომი ქაოსის დროს უელსმა შეძლო ბავშვების გუნდებად დანაწილება, შემორჩენილი მარაგი რომ დაეხარისხებინათ და დროებითი საცხოვრებლები აეგოთ. აქ გამოადგა დედამიწის არქიტექტურით დაინტერესება, რაც ოდესღაც ასე აღიზიანებდა მის პრაგმატულ მამას. უელსმა შეძლო, სამი ხის ქოხი აეგო და ახლა ისინი მდელოს შუაგულში იდგა.
უელსმა ჩამუქებულ ცას ახედა. ყველაფერს გაიღებდა, ოღონდ ახლა კანცლერს ამ ქოხების დანახვა შესძლებოდა. არაფრის დამტკიცებას აღარ აპირებდა - დაინახა თუ არა, გემბანზე როგორ ესროლეს მამამისს, წყენამ იმაზე სწრაფად გაუარა, ვიდრე კანცლერს – სიწითლემ ლოყებზე. ახლა მხოლოდ იმას ნატრობდა, მამამისს ოდესმე დედამიწა სახლად მიეჩნია. კოლონიის დარჩენილი მოსახლეობა მას შემდეგ უნდა ჩამოსულიყო დედამიწაზე, რაც საბჭო დარწმუნდებოდა, რომ აქ ცხოვრება უსაფრთხო იყო, მაგრამ ოცდაერთმა დღემ ისე გაიარა, ცაზე არაფერი გამკრთალა.
უელსმა ფეხებზე დაიხედა და გამოფხიზლდა: ახლა ყველანი იმ ბიჭს უნდა გამომშვიდობებოდნენ, რომელსაც მათ სამყოფელზე უფრო ბნელი სამუდამო განსასვენებელი ერგო.
მის გვერდით მდგარი გოგონა შეკრთა.
- შეგვიძლია, წავიდეთ? - იკითხა. - არ მინდა, მთელი დღე აქ ვიდგეთ.
- ტონი შეარჩიე, - შეუღრინა მეორე გოგონამ, კენდალმა და თხელი ტუჩები ბრაზით დაემანჭა.
თავიდან უელსმა ის ფენიქსელად მიიჩნია, მაგრამ მალევე მიხვდა, რომ ამ ქედმაღლური მზერითა და გამოკვეთილი ინტონაციით გოგონა მხოლოდ მათ მიბაძვას ცდილობდა, ვისთან ერთადაც გაიზარდა. ახალგაზრდა უოლდენელები და არკადიელები დაოსტატებული იყვნენ ფენიქსელების მიბაძვაში, თუმცა კენდალის მსგავსად ეს არავის
ჩუქება
