ლინა კვლავ პორტლენდი მესიზმრება.
ალექსის გამოჩენის, აღდგომის შემდეგ, მასთან ერთად წარსულიც დაბრუნდა. ალექსი შეცვლილია, ვეღარ ვცნობ. იგი ახლა ბავშვობაში მოსმენილი საშინელებათა ზღაპრების ერთ-ერთ ურჩხულს ჰგავს. ყურადღებას ვადუნებ თუ არა, ბზარებიდან წარსული ქურდულად მოიპარება და ხარბად მეჭიდება თითებით.
აი, რაზე მაფრთხილებდნენ ამდენი წლის განმავლობაში -გულმკერდში სიმძიმესა და კოშმარებზე, რომლებიც ფხიზელსაც კი ფეხდაფეხ დამდევს.
"ხომ გაფრთხილებდი!" -ჩამესმის კეროლის ხმა.
"ხომ გეუბნებოდით!" -კვერს უკრავს რეიჩელი.
"არ უნდა გაქცეულიყავი!" -ეს უკვე ჰანაა. იგი უკუნით მოცულ მეხსიერების შრეებს ჭრის, წარსულიდან მწვდება და რომ არ ჩავიძირო, თავის მსუბუქ, უწონო ხელს მავლებს.
ნიუ-იორკიდან ჩრდილოეთში დაახლოებით ოცდაორი კაცი ჩამოვედით. მე, რეივენი, ტეკი, ჯულიენი, დენი, გორდო, პაიკი და კიდევ თხუთმეტი კაცი, რომელიც არ გვაწუხებს, თავისთვისაა და მითითებებს ემორჩილება.
და ალექსი. თუმცა, არა ჩემი ალექსი. ეს ვიღაც უცხოა, რომელიც არასოდეს იცინის, არც კი იღიმება და თითქმის არ ლაპარაკობს.
დანარჩენები კი, ვინც უაიტ პლეინსის შემოგარენის თავშესაფარში ცხოვრობდნენ, სხვადახვა მხარეს გაიფანტნენ. ზოგი სამხრეთით წავიდა, ზოგიც -დასავლეთით. ახლა თავშესაფარი დაცარიელებული და მიტოვებულია. ჯულიენის გამოხსნის მერე, იქ გაჩერება საშიშია. ჯულიენ ფაინმენი სიმბოლოა -მნიშვნელოვანი სიმბოლო. ზომბები მასზე ნადირობას დაიწყებენ. მათ ამ სიმბოლოს ჩამოხრჩობა, მისი სისხლი სწყურიათ. ჯულიენის საჯაროდ დასჯა, სხვებისთვის ჭკუის სასწავლებელი მაგალითი უნდა იყოს.
ამ მიზეზით, ახლა, ჩვენ დიდი სიფრთხილით ვმოქმედებთ.
ჰანტერი, ბრემი, ლუ და კიდევ როჩესტერის თავშესაფრის რამდენიმე წევრი პოკიპზის სამხრეთით გველოდებიან. იმ მანძილის დაფარვას სამ დღეს ვანდომებთ. იძულებულები ვართ, ექვს ქალაქს გარს შემოვუაროთ.
მერე, უეცრად, დანიშნულების ადგილზე ვართ. ტყე მოულოდნელად მთავრდება და იწყება სქელბზარებიანი უშველებელი ბეტონის სივრცე, რომელსაც ავტოსადგომის აღმნიშვნელი, მკრთალი, თეთრი კონტურები ჯერ ისევ ეტყობა. ავტოსადგომზე დაჟანგული და გაძარცვული (საბურავებისა და ლითონის კორპუსის გარეშე დარჩენილი) მანქანების მწკრივი დგას, მანქანები პატარები და ცოტა სასაცილოები მეჩვენება; უეცრად, ბავშვებისგან მიგდებული, ძველისძველი სათამაშოები მიდგება თვალწინ.
ავტოსადგომი, ყველა მიმართულებით, რუხი წყალივით იშლება და ფოლადისა და შუშის უზარმაზარ შენობას აწყდება. ეს ძველისძველი სავაჭრო ცენტრია. ფრინველების სკლინტით დასვრილ აბრაზე ხელით მიწერილია: "იმპერიალ სტეიტ პლაზა მოლი".
ერთმანეთს უზომოდ გახარებული ვეგებებით. მე, ტეკი და რეივენი წინ გავრბივართ. ჩვენს შესახვედრად ჰანტერი და ბრემიც გამორბიან. ერთმანეთს ავტოსადგომის შუაგულში ვხვდებით. ჰანტერს სიცილით ვახტები, იგი მკლავებს წელზე მხვევს და მაღლა მწევს. ვყვირით და ვლაპარაკობთ.
ბოლოს, ჰანტერი მიწაზე მსვამს, თუმცა იმის შიშით, რომ არ გაქრეს, ხელს არ ვუშვებ. მეორე ხელით კი ბრემს ვეხვევი, რომელიც ამ დროს ტეკს ხელის ჩამორთმევით ესალმება. კაშკაშა მზის სხივების ქვეშ, ერთად შეჯგუფებულები და გახარებულები ადგილზე ვხტუნავთ, ვყვირით და ერთმანეთს ვეხვევით.
-ერთი ამათ დამიხედეთ, -გვესმის ვიღაცის ხმა და ერთმანეთს ვშორდებით. ჩვენკენ წარბებშეყრილი ლუ მოსეირნობს. თმა გაუზრდია და უკან გადაუვარცხნია, ახლა მხრებზე ეფინება, -ამათ ვის ვხედავ!
დიდი ხანია, ასეთი ბედნიერება არ განმიცდია.
რამდენიმე თვის უნახავი ბრემი და ჰანტერი ძალზე შეცვლილები მეჩვენებიან. რაც უნდა უცნაური იყოს, ბრემს წონაში მოუმატია. ჰანტერს კი თვალების კუთხეებში ახალი ნაოჭები გასჩენია, თუმცა მისი ღიმილი ძველებურად ბავშვური და ხალისიანია.
-სარა როგორაა? აქ ხომ არის? -ვკითხულობ.
-სარა მერილენდში დარჩა, -მპასუხობს ჰანტერი. -იქაური თავშესაფარი საიმედოა, გადასახლება აღარ მოუწევს. "წინააღმდეგობა" სარას დასთან სიტყვის მიწვდენას ცდილობს.
-ბაბუა და სხვები? -ვეკითხები და სუნთქვა მეკვრის. თითქოს მკერდზე დიდი ლოდი მედოს.
ბრემი და ჰანტერი ერთმანეთს შეთქმულებივით გახედავენ.
-ბაბუა გზაში გარდაიცვალა. -ამბობს ჰანტერი მოკლედ. -ბალტიმორთან დავასაფლავეთ.
რეივენი განზე იხედება და ტროტუარზე აფურთხებს.
-სხვები კარგად არიან. -ამატებს ბრემი სწრაფად და მერე, თითს იმ ყალბ, სამქიმიან იარაზე მისვამს, რომელიც "წინააღმდეგობაში" გასაწევრებლად სწორედ მან გამიკეთა. -კარგად გამოიყურება. -მეუბნება და თვალს მიკრავს.
გადავწყვიტეთ, ავტოსადგომზე დავბანაკდეთ. ძველისძველი სავაჭრო ცენტრის შორიახლოს სუფთა წყალია, ხოლო დანგრეული სახლები და საქმიანი ოფისები ბევრ სასარგებლო და საჭირო ნივთს ინახავს. ნანგრევებს შორის დაჟანგულ იარაღებს და კონსერვს ვპოულობთ. ჰანტერი ჩამოშლილი ბათქაშის ქვეშ თოფსაც კი გადააწყდა. ჩვენი ჯგუფის ერთ-ერთ წევრს, ტანდაბალ და გრძელ, ჭაღარათმიან ქალს, სახელად ჰენლის, სიცხე აქვს. ამაღამ დაისვენებს.
დღის ბოლოს იმაზე ვკამათობთ, საით ავიღოთ გეზი.
-უნდა გავიყოთ, -ამბობს კოცონის დასანთებად გამზადებულ ორმოსთან ჩაცუცქული რეივენი და ცეცხლის პირველ ენებს გასაღვივებლად სულს უბერავს.
-რაც უფრო დიდია ჯგუფი, მით უფრო უსაფრთხოდ ვართ. -არ ეთანხმება ტეკი და შალის ზედას იხდის. მაისურში დაკუნთული მკლავები უჩანს. ნელ-ნელა დათბა. ბუნება იღვიძებს.
ჩუქება
