თავი პირველი ბოლოს მათ ჯეკ რიჩერი მანქანაში ჩასვეს და ერთი მილის მანძილზე მდებარე მოტელში წაიყვანეს, სადაც მორიგე პორტიემ ნომრის გასაღები მისცა, სწორედ ისეთის, როგორსაც ელოდა, ვინაიდან მსგავსი ოთახები უკვე ათასჯერ მაინც ენახა - კედელში ჩაყენებული ხმაურიანი გამათბობლით, რომლის გვერდითაც დაძინება ძალიან გაჭირდებოდა, სამაგიეროდ, მეპატრონე ელექტროენერგიას დაზოგავდა; ამავე მიზნით, ყველგან მცირე სიმძლავრის ნათურები ჩაემაგრებინათ. იატაკზე თხელი ნოხი ეგო, რომელიც გაწმენდიდან ნახევარ საათში შრებოდა, რათა ნომერი იმავე დღეს გაექირავებინათ. თუმცა ნოხს, როგორც ჩანს, არცთუ ხშირად ასუფთავებდნენ. იგი მუქი ფერის იყო და მოხატული, რაც იდეალურად გამოდგებოდა ლაქების დასაფარავად. ისევე, როგორც ლოგინის გადასაფარებელი. რიჩერს ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ საშხაპეში წყლის ჭავლი სუსტი იქნებოდა, პირსახოცი - თხელი, საპონი - ერთი ციცქნა, შამპუნი - ყველაზე იაფფასიანი. ოთახში იდგა მუქი, შელახული ავეჯი და პატარა, ძველი ტელევიზორი. ნაცრისფერ ფარდებს ჭუჭყი ღრმად ჩასჯდომოდა.
ამას ელოდა კიდეც. ვერაფერს ხედავდა ისეთს, რაც აქამდე უამრავჯერ არ ენახა, მაგრამ ეს ყოველივე მაინც დამთრგუნველ შთაბეჭდილებას ახდენდა.
ამიტომ, სანამ გასაღებს ჯიბეში ჩაიდებდა, შეტრიალდა და კვლავ ავტოსადგომზე გავიდა. სიცივე და სინოტივე იგრძნობოდა - ვირჯინიის ჩრდილო-აღმოსავლეთ ნაწილში გაგანია ზამთრის შუა საღამო იდგა. შორიახლოს ზარმაცად მოედინებოდა პოტომაკი. უფრო იქით, აღმოსავლეთით, ვაშინგტონი მდებარეობდა, ქვეყნის დედაქალაქი, სადაც რა არ ხდებოდა. მის თავზე ღრუბლიანი ზეცაც კი განათებულიყო.
მანქანა, რომელმაც აქ მოიყვანა, უკანვე მიქროდა. რიჩერმა თვალი გააყოლა, სანამ ის ნისლში თვალს არ მიეფარა. სიჩუმემ და სიწყნარემ დაისადგურა, მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე წამით. თითქმის მაშინვე გზაზე სხვა მანქანა გამოჩნდა, რომელიც სწრაფად და თავდაჯერებულად მოჰყავდათ, იცოდნენ, საითაც მოემართებოდნენ. მან ავტოსადგომზე შემოუხვია. ჩვეულებრივი, მუქი სედანი იყო, აშკარად სახელმწიფო უწყებას ეკუთვნოდა. მძღოლმა გეზი მოტელის ოფისისკენ აიღო, მაგრამ უძრავად მდგომი რიჩერის დანახვაზე გადაიფიქრა და ზედ მის წინ დაამუხრუჭა.
სტუმრები. უცნობი მიზნით. ის ან კარგი აღმოჩნდებოდა, ან - ცუდი.
მანქანა შენობის პარალელურად გაჩერდა და ჯეკი სედანსა და თავის ოთახს შორის აღმოჩნდა, კრივის რინგისხელა სივრცეში. კარი გაიღო და ორი მამაკაცი გადმოვიდა. სიცივის მიუხედავად, თეთრი, შემოტკეცილი მაისურები და სპორტული შარვლები ეცვათ - ისეთი, სპრინტერები გარბენამდე რამდენიმე წამით ადრე რომ იხდიან ხოლმე. ორივენი ექვსი ფუტის სიმაღლის იქნებოდნენ, დაახლოებით ორას გირვანქას იწონიდნენ. რიჩერზე ნაკლებს, ოღონდ ცოტათი. მათში მაშინვე სამხედრო პირები ამოიცნო - ვარცხნილობის მიხედვით. ასე პრაგმატულად და მკაცრად სამოქალაქო პარიკმახერი არ გაკრეჭდა.
ამას ბაზარი არ დაუშვებდა.
მგზავრის სავარძლიდან გადმოსულმა კაცმა კაპოტს შემოუარა და მძღოლს გვერდში ამოუდგა. ორივეს დიდი, თეთრი, უფორმო სპორტული ფეხსაცმელი ეცვა. ჯეკი მიხვდა, რომ ისინი ბოლო დროს ახლო აღმოსავლეთში ნამყოფები არ იყვნენ: არც ნამზეურობა ეტყობოდათ, არც მზისგან გაჩენილი ნაოჭები, არც დაძაბულობა. ოცდაათ წელზე მეტის არ იქნებოდნენ, რიჩი მათ, ფაქტობრივად, მამად ეკუთვნოდა. მისი აზრით, უმცროსი ოფიცრების შემადგენლობიდან უნდა ყოფილიყვნენ, ოღონდ არა სერჟანტები. სერჟანტებს არ ჰგავდნენ - ამისთვის ჭკუა არ ეყოფოდათ. გამოთაყვანებული, არაფრის მთქმელი სახეები ჰქონდათ.
- ჯეკ რიჩერი ხართ? - იკითხა მგზავრის ადგილიდან გადმოსულმა.
- ვინ კითხულობს? - კითხვა შეუბრუნა რიჩერმა.
- ჩვენ.
- ვინ - ჩვენ?
- იურისკონსულტები.
აშკარად ცრუობდნენ. არმიის ადვოკატები წყვილ-წყვილად არ მოგზაურობდნენ და პირით არ სუნთქავდნენ. სხვა ჯურის ხალხი იყო. ცუდის და არა კარგის მაუწყებელი. დაუყოვნებლივ უნდა ემოქმედა. არაფრად უღირდა თავის მოკატუნება, თითქოს დაუჯერა. შეეძლო, მისალმების ნიშნად ხელი აეწია, მათკენ დაძრულიყო და იდაყვი შეუჩერებლივ, მძლავრად, ზემოდან ქვემოთ ეხეთქა სახეში მარცხნივ მდგომი ყმაწვილისთვის, შემდეგ ფეხი მიწაზე ისე დაებაკუნებინა, თითქოს წარმოსახვითი ტარაკნის გასრესას აპირებდა, სინამდვილეში კი, იგივე იდაყვი უკუმიმართულებით მარჯვნივ მყოფისთვის ყელში მიერტყა. ერთი, ორი, სამი, თხლაშ, თხლუშ და თამაშიც დასრულდებოდა.
ამის გაკეთება ძალზე ადვილი იყო. და სრულიად უხიფათო. რიჩერს წესად ჰქონდა, დარტყმა პირველს მიეყენებინა. განსაკუთრებით, თუ მოწინააღმდეგეს რიცხობრივი უპირატესობა ჰქონდა, ორნი იყვნენ ერთზე, თანაც უფრო ახალგაზრდები და ენერგიულები.
ოღონდ დარწმუნებული არ იყო. ბოლომდე. ჯერჯერობით. ამგვარი შეცდომის დაშვების უფლება არ ჰქონდა. მით უმეტეს, ასეთ ვითარებაში. თავი შეიკავა და მოცდა ამჯობინა.
- რა სახის იურიდიულ რჩევებს იძლევით? - დაინტერესდა იგი.
- საქმე უღირს საქციელს ეხება, - მიუგო ერთ-ერთმა, - ქვედანაყოფის დისკრედიტაცია მოახდინეთ, მაგრამ ტრიბუნალი ხელს არავის გვაძლევს. ამიტომ ახლავე გაეთრიეთ ამ ქალაქიდან და აღარასოდეს დაბრუნდეთ.
- ტრიბუნალის შესახებ ჩემთვის არავის უთქვამს.
- ჯერ არა, მაგრამ გეტყვიან. ასე რომ, აქ არაფერი გესაქმებათ.