პროლოგი
1950 წლის 21 თებერვალი
სან-ბერდუს ბორცვებში ჩაკარგულ მოტელში მისულ ბაზ მიქსს თან ჰქონდა ოთხმოცდათოთხმეტი ათასი დოლარი, თვრამეტი გირვანქა უმაღლესი ხარისხის ჰეროინი, ტუმბოიანი შაშხანა, 38-კალიბრიანი რევოლვერი, 45-კალიბრიანი ავტომატური პისტოლეტი და საზღვარზე პაჩუკოსგან(პაჩუკო - 1930-1950 წლებში მექსიკური წარმოშობის ამერიკელი ბანდიტები.) ნაყიდი ზამბარიანი დანა.
შორიახლო მანქანა იდგა, რომელიც, შესაძლოა, ლოს-ანჯელესის პოლიციის ყოფილიყო, შიგნით კი მიკი კოენის(მეიერ მიკი კოენი (1913-1976) - ცნობილი ამერიკელი განგსტერი.) თავზე ხელაღებული ბიჭები მსხდარიყვნენ. ასეთ შემთხვევაში, ნადავლის ნაწილს სადღაც აქვე მყოფი ტიხუანელი კოპები ჩაიგდებდნენ ხელში, მიქსის გვამს კი მდინარე სან-ისიდროში გადაუძახებდნენ.
იგი ერთი კვირის წინათ გაიქცა: ორმოცდათექვსმეტი ათასი იმაში გადაიხადა, რომ ცოცხალი დარჩენილიყო. მანქანები და ყოველი ღამის გათევა, რისკ-ფაქტორის გათვალისწინებით, 4-5 ათასი უჯდებოდა, - ბინის პატრონებმა იცოდნენ, რომ მას კვალში მიკი კოენი და ლოს-ანჯელესის პოლიცია ედგა. კოპები - იმიტომ, რომ ბაზ მიქსმა ერთ-ერთი მათგანი მიაწვინა, მიკი კი იმიტომ, რომ ბაზ მიქსმა ფხვნილის პარტია წაჰგლიჯა და ხელს მისი ქალიც გააყოლა.
გარიგება მაშინვე ჩაიშალა, როგორც კი ხმა გავრცელდა, რომ დამკვეთი კოენი იყო. ახლა ფხვნილის გასაღება თავისთავად გამოირიცხებოდა. კოენის შურისძიების ყველას ეშინოდა. მიქსს სხვა გზა არ ჰქონდა - საქონელი დოკ ენგლეკლინგის ვაჟიშვილებისთვის უნდა მიეცა: დოკი მას შეინახავდა, დააფასოებდა, ვითარების დამშვიდებას დაელოდებოდა და გაყიდდა. მიქსი თავის პროცენტს მიიღებდა. დოკი ოდესღაც კოენთან მუშაობდა და იცოდა, რომ ამ არამზადასთან ხუმრობა არ შეიძლებოდა. თხუთმეტი ათასად ძმებმა ენგლეკლინგებმა ბაზს დამალვაში შეუწყვეს ხელი. დაცარიელებულ მოტელ „ელ-სერანოში“ საღამომდე გადავიდოდა, მზის ჩასვლის შემდეგ კი ადამიანებით ორი მოვაჭრე, ისინი, რომლებსაც არალეგალები საზღვარზე გადაჰყავდათ, მას იატაკქვეშა აეროდრომზე მიიყვანდნენ და თვითმფრინავით პირდაპირ გვატემალაში გადააფრენდნენ. ოცდაოთხი გირვანქა თეთრი ფხვნილი შეერთებულ შტატებში დარჩებოდა და დროთა განმავლობაში ბაზი ხელს გვარიანად მოითბობდა. თუ, ცხადია, კონტრაბანდისტები დოკის ვაჟიშვილებს არ გადააგდებდნენ, დოკი კი თვითონ მას არ უმტყუნებდა.
ბაზმა მანქანა ფიჭვნარში გააჩერა, გადმოვიდა, ჩემოდანი გადმოიღო და ვითარება შეაფასა.
ნალის ფორმის მოტელში ათიოდე ნომერი იქნებოდა. შენობას უკნიდან კლდოვანი კალთები იცავდა - იქიდან ვერავინ მოვიდოდა.
უკაცრიელ ეზოში ტოტები, ქაღალდები და ცარიელი ბოთლები ეყარა. მანქანით კი არა, ფეხითაც რომ ეცადა ვინმეს მოსვლა, ტკაცატკუცი ატყდებოდა. მხოლოდ ერთი გზა რჩებოდა, რომლითაც თვითონ მოვიდა. ხელსაყრელი სასროლი პოზიციის დასაკავებლად მდევარს ხშირი ბუჩქნარის გადალახვა მოუწევდა.
იქნებ დაუპატიჟებელი სტუმრები მას უკვე შიგნით ელოდებოდნენ?
მიქსმა შაშხანა მოიმარჯვა და წიხლის კვრით შეუდგა ოთახების კარის გაღებას. პირველი, მეორე, მესამე, მეოთხე - მხოლოდ აბლაბუდები, ვირთხები, შეთავსებული სანიტარული კვანძები, ობმოდებული საჭმლის ნარჩენები, მექსიკური ჟურნალები... როგორც ჩანს, მონათმოვაჭრეებს აქ გადასატვირთავი პუნქტი მოეწყოთ სველზურგიანებისთვის(სველზურგიანები - დამცინავი მეტსახელი მექსიკელი იმიგრანტებისა, რომლებიც აშშ-ში მდინარე რიო-გრანდეს გადალახვით ხვდებიან.), რომლებიც შემდგომში კერნის ოლქის ოფლსაღვრელ ფერმებში მოხვდებოდნენ. მეხუთე, მეექვსე, მეშვიდე... აი, მატრასებზე მოკალათებული მექსიკელების ოჯახიც - ერთმანეთს ეკვროდნენ მხარზე იარაღჩამოკიდებული თეთრკანიანი მამაკაცის დანახვაზე.
- ჩუმად, ჩუმად, - ჩაილაპარაკა მათ დასამშვიდებლად.
ბოლო ნომრებში არავინ იყო. მიქსმა თავისი ბარგი მეთორმეტე ოთახში შეიტანა და საკვოიაჟი იატაკზე დააგდო: ორი კარი, ნაკერებშემორღვეული გერმის მატრასი საწოლზე - არც ისე ცუდად გამოიყურებოდა ამერიკის ტერიტორიაზე ბოლო ნავსაყუდლის კვალობაზე.
კედელზე ჩამოკიდებული კალენდრიდან გოგონები შემოჰყურებდნენ. მიქსმა აპრილი და საკუთარი დაბადების დღე მოძებნა, ხუთშაბათი. მოდელს კბილები არ უვარგოდა, თუმცა მაინც არაფერი უშავდა. ოდრი გაახსენდა - ყოფილი სტრიპტიზიორი და მიკის ექსსაყვარელი. სწორედ მის გამო მოკლა მიქსმა კოპი, მისი გულისთვის წაართვა კოენს ფხვნილი და დრაგნასთან(ანტონიო ჯეკ დრაგნა რიცოტი (1891-1957) - სიცილიური მაფიის მეთაური სამხრეთ კალიფორნიაში.) დადებული გარიგება ჩაუშალა. კალენდარი დეკემბრამდე გადაფურცლა. გაიფიქრა, ნეტავ წლის ბოლომდე თუ მივაღწევო, და უეცრად მიხვდა, რომ შიშს შეეპყრო: მუცელი უყურყურებდა, შუბლზე ძარღვი უფეთქავდა, ოფლში იწურებოდა, აძაგძაგებდა კიდეც.
მიქსმა შეიარაღება რაფაზე დააწყო, ჯიბეები რევოლვერის ტყვიებითა და პისტოლეტის სათადარიგო მჭიდეებით აივსო, დანა ქამარში ჩაიდო, უკანა ფანჯარას მატრასი ააფარა, წინა ფანჯარა გამოაღო და ოთახში სუფთა ჰაერი შემოუშვა. გრილმა სიომ გახურებული სხეული ოდნავ დაუცხრო.
ეზოში მექსიკელები შეგროვილიყვნენ. შავკანიანი ბავშვები ბურთს თამაშობდნენ. უფროსები მოშორებით იდგნენ, საუბრობდნენ და ხელებს მზისკენ იშვერდნენ, თითქოს მისი საშუალებით დროის განსაზღვრას ცდილობდნენ. ერთი სული ჰქონდათ, როდის მოვიდოდა სატვირთო მანქანა. კატორღული სამუშაო საწოლისა და გროშის ფასად.
მზე გადაიწვერა, ლათინოსები ამოძრავდნენ. მიქსმა დაინახა, რომ ეზოში ორი თეთრკანიანი შემოვიდა: ერთი - მსუქანი, მეორე - გამხდარი. მათ მეგობრულად დაუქნიეს თავი იქ მყოფთ და ასეთივე