თავი 1
კაცი, სახელად უვე, ყიდულობს კომპიუტერს, რომელიც კომპიუტერი არ არის
უვე ორმოცდაცხრამეტი წლისაა. ის „სააბით“ დადის. იმ კატეგორიის ხალხს მიეკუთვნება, რომლებიც, თუ არ მოეწონეთ, თქვენკენ ხელს გამოიშვერენ, თითქოს მძარცველი იყოთ, მისი თითი კი პოლიციელის ფარანია. ის ახლა მაღაზიის დახლთან დგას, სადაც იაპონური მანქანების მფლობელები თეთრ კაბელს ყიდულობენ, და პატარა, თეთრ ყუთს იქნევს:
- მაშ, ეს ოუპადია, არა?
აშკარად მცირე მასის მქონე ახალგაზრდა გამყიდველი კაცი ნერვიულობს. როგორც ჩანს, ერთი სული აქვს, უვეს კოლოფი გამოართვას.
- მართალს ბრძანებთ, აიპადია... ოღონდ იქნებ ასე არ აჯანჯღაროთ?
უვე კოლოფს ისე უყურებს, როგორც უაღრესად საეჭვო ნივთს. ის თითქოს სკუტერზე შემოსკუპებულ, სპორტულ კოსტიუმში გამოწყობილ ყმაწვილს უჭირავს, რომელიც მას „მეგობაროთი“ მიმართავს და რაღაც საათის მიყიდვას ცდილობს.
- გასაგებია. მაშასადამე, ეს კომპიუტერია, არა?
გამყიდველი თავს უკრავს, მაგრამ მაშინვე ორჭოფობა ეტყობა და თავს ენერგიულად აქნევს.
- დიახ... იმის თქმა მინდა, რომ ეს აიპადია. ზოგი ტაბლეტს ეძახის, ზოგიც პლანშეტს. გააჩნია, როგორ შეხედავთ.
სანამ კოლოფს კვლავ შეაჯანჯღარებდეს, უვე კაცს ისე უყურებს, თითქოს იგი სიტყვებს უკუღმა ამბობდეს.
- მაგრამ ეს კარგი რამ არის, არა? ეს ნივთი.
გამყიდველი თავს აქნევს, თუმცა აშკარად შეცბუნებულია.
- დიახ. ანუ... რას გულისხმობთ?
უვე ოხრავს და ნელა, გარკვევით ამბობს თითოეულ სიტყვას, თითქოს ერთადერთი პრობლემა თანამოსაუბრის სიყრუე ყოფილიყოს.
- ეს. კარგი. რამ. არის. კარგი კომპიუტერია?
გამყიდველი ნიკაპს ისრესს.
- იმის თქმა... დიახ... მართლა კარგია... თუმცა გააჩნია, რა სახის კომპიუტერი გინდათ.
უვეს თვალები უფართოვდება.
- მე კომპიუტერი მინდა! ჩვეულებრივი, ნორმალური კომპიუტერი!
ერთხანს ორივე თანამოსაუბრე დუმს. შემდეგ გამყიდველი ახველებს.
- უნდა გითხრათ... ეს ჩვეულებრივი კომპიუტერი არ არის. იქნებ თქვენ...
გამყიდველი ჩერდება, როგორც ჩანს, შესაფერის სიტყვას ეძებს, რათა მყიდველს საჭირო ასოციაცია გაუჩინოს, შემდეგ კვლავ ახველებს და ამბობს:
- ...ლეპტოპი გინდათ?
უვე გაცხარებით აქნევს თავს და მრისხანე სახით დახლისკენ იხრება:
- არა, ლეპტოპი არ მინდა. კომპიუტერი მინდა.
გამყიდველი შემწყნარებლურ კილოზე გადადის:
- ლეპტოპიც კომპიუტერია.
უვე შეურაცხყოფილი სახით შეჰყურებს გამყიდველს და თითს დახლისკენ იშვერს.
- გგონიათ, ეს არ ვიცი?
კვლავ დუმილი. თანამოსაუბრეები იმ ორ დუელანტს ჰგვანან, რომლებმაც მოულოდნელად აღმოაჩინეს, რომ პისტოლეტები შინ დარჩენიათ. უვე ყუთს ისე მისჩერებია, თითქოს მისგან აღიარებით ჩვენებას ელოდება.
- აბა, კლავიატურა სად არის დამალული?
ახალგაზრდა კაცი ხელისგულებს დახლის კიდეს უსვამს და ფეხს ნერვიულად ინაცვლებს, როგორც ეს საცალო ვაჭრობის დამწყებ გამყიდველებს ახასიათებთ, როდესაც აცნობიერებენ, რომ მყიდველის მომსახურებას იმაზე გაცილებით მეტი დრო დასჭირდება, ვიდრე თავდაპირველად ვარაუდობდნენ.
- უნდა გითხრათ, რომ მას კლავიატურა არა აქვს.
უვე წარბებს ათამაშებს.
- ჰო, რა თქმა უნდა, - ამბობს იგი, - ამაში დამატებითი თანხის გადახდას მომთხოვთ, არა?
- არა, იმას ვგულისხმობ, რომ ამ კომპიუტერს ცალკე კლავიატურა არა აქვს. ყველა ოპერაცია ეკრანის საშუალებით ხორციელდება.
უვე თავს ურწმუნოდ აქნევს, თითქოს აშკარად დაინახა, როგორ შემოუარა გამყიდველმა დახლს და ვიტრინის შუშა ალოკა.
- მაგრამ მე კლავიატურა მინდა. გესმით?
ახალგაზრდა კაცი ღრმად ოხრავს და, სავარაუდოდ, გუნებაში ათამდე ითვლის.
- კარგი. გასაგებია. ვფიქრობ, ამ შემთხვევაში ეს კომპიუტერი არ უნდა წაიღოთ. სხვა რამე აირჩიეთ, მაგალითად, მაკბუქი.
- მაკბუქი? - ეჭვიანად ამბობს უვე, - ეს ის წყეული ელექტრონული მკითხველი ხომ არ არის, რომლის შესახებაც ყველა ლაპარაკობს?
- არა. მაკბუქი ეს... ის... ლეპტოპია. კლავიატურით.
- კარგი! - ამბობს უვე და ერთხანს აქეთ-იქით იყურება, - მაშასადამე, ორივე კარგად მუშაობს, არა?
გამყიდველი დახლს ისე დასცქერის, თითქოს საშინლად სურს, ლოყები ჩამოიხოკოს. მოულოდნელად სახე უნათდება და ენერგიულად იღიმება კიდეც.
- იცით, რა? ვნახავ, ჩემი კოლეგა კლიენტს უკვე მოემსახურა თუ არა. თუ ასეა, მოვა და ყველაფერს გაჩვენებთ.
უვე საათს დაჰყურებს, თავს აქნევს და გამყიდველს ახსენებს, რომ ზოგიერთ ადამიანს იმაზე გაცილებით მნიშვნელოვანი საქმეები აქვს, ვიდრე მაღაზიაში მთელი დღე დგომა და ლოდინია. ახალგაზრდა კაცი თავის სწრაფად დაქნევით ეთანხმება, მიდის და მცირე ხნის შემდეგ კოლეგასთან ერთად ბრუნდება. კოლეგას სახე უბრწყინავს. აშკარაა, რომ ისიც ახალბედაა და კლიენტებთან ურთიერთობაში გამოუცდელი.
- გამარჯობა, რითი შემიძლია თქვენი დახმარება?
უვე თავის პოლიციელის ფარანს, ანუ თითს, დახლისკენ იშვერს.
- მე კომპიუტერი მინდა!
კოლეგა ძველებურად ბედნიერი აღარ ჩანს. მას პირველ გამყიდველზე გადააქვს მზერა, რომელშიც აშკარად იკითხება, დამაცადე, გაჩვენებ სეირსო.
ამასობაში პირველი