რა ირონიაა ქალაქში, სადაც სიბნელეში ყველა ადამიანის სულში წვდომას ლამობ და მათ გულში გაზაფხულის მოლოდინი ისეა გაჟღენთილი , როგორც თითოეულის თითებშუა - თამბაქოს სუნი. როგორ იმალება მათი სევდა დატანჯულ ბიჩოკებსა და იაფასიან სურნელში. რა ადვილია იარო ჩქარი ნაბიჯით და სულ გინდოდეს სადღაც მისვლა , რომლის გზა ყოველთვის შენი სახლის კიბეებთან მიდის. დღეს ყველა აპათიისკენ მიექანება , ადამიანი მაშინ იღუპება, როცა ხელოვნური ბედნიერების ძებნას იწყებს . ერთხელ , როცა მზის ამოსვლის წინ მარტო დავრჩი და მის ქვეშ ეკლესიის გუმბათი დავინახე , მაშინ მივხვდი რატომ და როგორ უნდა მეცხოვრა. ‘ ’ უნდა ’ ’ ყველაზე აუტანელი სიტყვაა ჩემს სამყაროში. ოდესმე მოგსვლიათ ისე , რომ მდგარხართ ყველაზე ნაცნობ ქუჩაზე ,სადაც ყოველდღე ჩაგივლიათ და უცბად ვერ მიმხვდარხართ სად ხართ, თითქოს დაიკარგეთ. ასეთი რამ მხოლოდ ერთხელ ხდება , თუმცა ერთხელ რაც ხდება ყოველთვის მეორდება. სწორედ ამ გზის მონაკვეთშია ყველაფერი ჩემი უცხო და ნამდვილი. ჩემებური ილუზიები სულ გარშემო მახვევია და სულ მიჭირდა გამერჩია რეალობა. თუმცა არ ვიღლებოდი იმიტომ, რომ მიკვირდა , ადამიანი თუ ოცი წლის ასაკში დაიღლება, ორჯერ მეტ დროში განტვირთვას როგორ შეძლებს? ამიტომ ვწერდი დღიურს რომ ჩემი ცხოვრება მუდმივად წინ მქონოდა . ერთხელ ყველაფერი გადავიკითხე , მილიონი სიტყვიდან ყველა იყო ‘ ’ შენ ’ ’ და არცერთი ‘ ’ მე ’ ’ . გაკვირვებისგან გამოვფხიზლდი , მაგრამ ვერაფრით დავარწმუნე ჩემი თავი იმაში , რომ ეს მხოლოდ ნაცვალსახელები იყო და მეტი არაფერი . იმის შემდეგ ყოველი დღე ამის ცდაში გადის . მახრჩობს საათის წიკწიკი , თვალდახუჭულს ჩემი საყვარელი წიგნი მახსენდება , რომელიც ყველაზე მეტად აკლია ჩემს ბიბლიოთეკას. ნეტა მტვირს ნაწილაკები თუა იმდენი ამ თაროზე რამდენიც ჩემი წიგნი ღირს ჩემთვის. მხნედ წამოვდექი და ჩემს თავს ვუთხარი , რომ რასაც ვერ შეცვლი უნდა დაივიწყო. თავის მოტყუება დროებით შველის, ტყუილს საკვების ფუნქცია აქვს უკვე ჩვენს ცხოვრებაში , თუმცა საკვებისგან განსხვავებით მისი მონელება შეუძლებელია. მზეს ვეფიცხები , სხივები მიმხნევებენ მძიმე დილას . მზის შუქზე ყველაფერი მძაფრად ჩანს , მთვარეს უფრო მეტი რამის პატიება შეუძლია , ალბათ. როგორც იქნა სენტიმენტალურ ფიქრებს თავიდან ვიშორებ და ვგრძნობ , რომ დღეს რაღაც მნიშვნელოვანი თარიღია. ეს გრძნობა ყოველ წელს ერთი და იმავე დროს მეუფლება. მაშინვე ვაკვირდები ჩემს შრამს თითზე და უფრო და უფრო მეკარგება იმედი იმისა, რომ ოდესმე გაქრება. არადა, მახსოვს როგორ მინდოდა სამუდამოდ დამრჩენოდა. ისევ სენტიმენტებში გადავეშვი და მივხვდი რომ ოცი წლის მოგონებები მთელი ცხოვრება შეიძლება იმყოფინო.
ჩუქება
