შავი პეპლების სერენადა კაცი იფიქრებდა, აშოტ ბალოიანი იმიტომ დაიბადა, რომ ცოლი მოეყვანა, სამი წლის მერე მოეკლა, სამი წელიც ციხეში მჯდარიყო, მერე მოპარული ფულით რატომღაც პიანინო "პეტროფი" ეყიდა და მაშინვე ლოგინად ჩავარდნილიყო.
აგერ ოცდამეერთე წელი გადიოდა, საწოლიდან თავისით აღარ წამომდგარა აშოტა.
"იტალიურ" ეზოში დაბალ "ბელეტაჟზე" ჰქონდა ოთახი. წამოსვამდნენ ძველებურ, მონიკელებულ "კრაოტზე," უკან პრიალა, ატლასის ბალიშებს ამოუდებდნენ...
იჯდა, გასცქეროდა ეზოს, გიშრის კრიალოსანს მარცვლავდა... ხანდახან ისე თავის თავს შეეხმიანებოდა... ან თვითონ თუ გამოელაპარაკებოდა ვინმეს, თორემ სხვები ვერ უბედავდნენ.
"კუკლასავითა" ვარ რა!" – გაიფიქრებდა ბალოიანი, რადგან ლაპარაკი უჭირდა.
ძალიან უნდა აღელვებულიყო, რომ დაძაბულს რამდენიმე სიტყვის გადაბმულად თქმა მოეხერხებინა.
ბალიშებზე კი შვილიშვილები, ლარისა და ქეთევანი წამოსვამდნენ ხოლმე. არა მარტო წამოსვამდნენ, იმ კრიალოსანთან ერთად, მოსაშარდად გამზადებულ მაწვნის ნახევარლიტრიანსაც უტოვებდნენ.
მაგრამ უნდა ითქვას _ ცოტა ცერცეტა, გართობა ცუღლუტობაზე გადაყოლილი გოგოები იყვნენ და არცთუ ისე იშვიათად ის კრიალოსანიც დაავიწყდებოდათ ხოლმე და მაწვნის ნახევარლიტრიანიც...
აი, მაშინ უნდა გესმინათ აშოტ ბალოიანის განთქმული სამსართულიანებისთვის ამიერკავკასიის ხალხთა ენებზე.
სომხურად ხომ დაიწყებდა და დაიწყებდა, მერე ქართულზე გადადიოდა, მერე ბერძნულზე...
თათრულ-აზერბაიჯანული გინებაც თავანკარად იცოდა, მაგრამ ამ ენას ყარაბახის პრობლემის გამო, პატივს აღარა სცემდა. ბოლოს ამ ყველაფერს რუსულად დააბოლოვებდა...
ეს კი შედევრი იყო. თბილისურ გინებას რუსული ინტეპრეტაციით სულ სხვა ეშხი ჰქონდა ბალოიანის თვალში, კაცი იფიქრებდა აშოტა "ბისზე" გამოდისო.
არა, რუსული კარგად იცოდა აშოტამ, ყოველთვის ტრაბახობდა თავის რუსულით...
ციხეც რუსეთში ჰქონდა მოხდილი, რადგან ცოლი, ცხონებული სუსანა ალბერტოვნა სწორედ რუსეთში, კრასნოდარის მხარეში გაეცნო. იმ მხარეშივე შემოკვდომოდა დენით...
"შემოკვდომა" მოსამართლემ არ დაუჯერა და მაშინ... ეჰ... პირველად ჩასვეს.
კარგი იყო სამხრეთ რუსეთის ციხე. რომ გეკითხათ, რუსულად ლაპარაკი არც დასჭირვებია. სულ აქაურები ისხდნენ – ქურდებიც და დანარჩენებიც, რუსული მერე, "ჩასახლებაში" ვისწავლეო, ამბობდა.
იმ ციხის შემდეგ საინტერესო აღარაფერი გადახდენია ცხოვრებაში, არც იმდენი ხალხი გაუცვნია...
აი, ახლაც დახუჭავს თუ არა თვალებს, მაშინვე იქ არის... ანეკდოტებს ჰყვებიან...
"ჩაი, ჩეფირი, სალა და "კილკა"... "შიკოლადნი კარაქი..." პაპიროზი...რა გემო ჰქონდა... ეხლა რო ამ ჭლექებს ჰყიდიან... ნეტავ ის კარაქი კიდე თუ არი... კლარისას ვეტყვი, მოიტანოს... ჯიგრიანია. ქეთევანი თავისი ტრაკის იქით არაფერს უყურებს," – ქართულად წვალებით ფიქრობდა მოგონებებში გადავარდნილი აშოტა
ახსოვს "ზონაში" როგორ გაუშვეს...
მერე "ჩასახლება" რამე და ბოლოს სულაც გამოუშვეს.
არმავირში ნათესავებთან მიბარებული ქალიშვილი სვეტლანა წამოიყვანა და თავის მარტოხელა დასთან, გოჰარ ბალოიანთან გამოსწია თბილისში. სვეტლანაც იმან გაუზარდა. გამოსაშვები საღამოსთვის კარგი კაბა უყიდა და ბანკეტზეც გაუშვა...
იმ ბანკეტიდან ოთხი წლის მერე დაბრუნდა სვეტლანა ცალი ჩემოდნით, ერთი თუთიყუშებით მოქარგული "აბაჟურიანი" ლამპით და ორიც ბავშვით... სწორედ იმ ბავშვებით, ახლა რო აშოტას ატლასის ბალიშებზე სვამენ და ხანდახან რო კრიალოსანი და მაწვნის ნახევარლიტრიანი ავიწყდებათ.
მანამდე მხოლოდ ღია ბარათებს აგზავნიდა. დაბრუნდა კი იმიტომ, რომ ორივე ქმარს გაჰყროდა თუ გაქცეოდა...
პირველი ბერძენი ჰყავდა _ ომარ აქსოპულოსი თუ ტოქსოპულოსი, სამოქალაქო ავიაციის არშემდგარი, თანაც გალოთებული პილოტი, რომელიც ყოველ დათრობაზე ცარიელ აბაზანაში საფრენ კაბინას იწყობდა, ძველ ომოისდროინდელ, დაგლეჯილ ყურმილებიან ქუდს ჩამოიცვამდა თავზე, სვეტლანას უკან შემოისვამდა და დაქროდა თავის ჭკუით ცაში, გაჰკიოდ-გამოჰკიოდა თან... მაგრამ როდესაც უკვე წამოჩიტული ბავშვის აყვანაც მოინდომა "თვითმფრინავში," თანაც ცოლი რამდენჯერმე უპარაშუტოდ გადმოაგდო თვითმფრინავიდან და სველ კაფელ-მეტლახზე ფეხი მოსტეხა, სვეტლანამ ვეღარ მოითმინა. მეზობლებს, რომლებისაც ისედაც ძალიან რცხვენოდა ქმრის ალკოჰოლიური პილოტაჟების გამო, მილიცია-პოლიციაში დაარეკინა, თვითონ კი ბარგი ჩაალაგა და თავის დიდი ხნის ძმაკაცთან, სლავა მეხაშიშვილთან გადაბარგდა. იცოდა, რომ ძალიან უყვარდა სლავას, დიდი ხანი იყო გრძნობდა ამას და "სარეზერვო" ვარიანტად ჰქონდა გადანახული.
ომარ ტოქსოპულოსი თუ აქსოპულოსი მეხაშიშვილთანაც "მოფრინდა" თავის შიზოფრენიული აპარატით... პირველი მშვიდად აიტანა სლავამ (ომარა რო წავიდა იმის ბავშვს დაუბღვირა ერთი-ორჯერ და ყურზე მოქაჩა, ეგ იყო და ეგ...), მაგრამ მეორე ჯერზე ძალიან სცემა...
თვითონ მეტად მშვიდობიანი პროფესია ჰქონდა _ პიანინოების და როიალების ამწყობი იყო სლავა მეხაშიშვილი.
_ ხაშიშ... რაო?! – დაეკითხა ატირებულ სვეტლანას გაცოფებული ბალოიანი, აშოტამ სვეტლანას ამურული მიმოქცევების არაფერი იცოდა, _ ხაშიშაშვილი მეტსახელია?
_ კაცი დაბერდი და სულ ხაშიში და ოპიუმი გელანდება... ხაშიშიშვილი კი არა, მეხაშიშვილი, – ამოისლუკუნა ქალიშვილმა, _ გვარია. თავიდან არაფერი უჭირდა, მაგრამ მერე და მერე გალოთდა... ისე გალოთდა, რო რავი რა... თავისი ბავშვი ომარას ბავშვისგან ვეღარ არჩევდა.
ჩუქება
