ნაწილი I – მოკლედ... – ჩაფიქრებით წარმოთქვა ვამპირმა და დინჯად გადაჭრა ოთახი ფანჯრისაკენ. იქ დიდხანს იდგა, დივისადეროს ქუჩიდან შემომავალ მბჟუტავ სინათლეზე. ბიჭი ახლა უფრო გარკვევით ხედავდა ოთახის ავეჯს, მუხის მრგვალ მაგიდასა და სკამებს. ერთ კედელზე ხელსაბანი ნიჟარა და სარკე ეკიდა. ბიჭს მაგიდაზე პატარა ჩემოდანი დაედგა და ელოდა.
– კი, მაგრამ რამდენი ფირი გაქვთ თან?! – იკითხა ვამპირმა, რომელიც ისე იდგა, რომ ბიჭი მის პროფილს ხედავდა, – გეყოფათ მთელი ცხოვრების ისტორიის ჩასაწერად?
– რა თქმა უნდა, თუკი ეს ცხოვრება საინტერესოა. ზოგჯერ, როდესაც გამმართლებია, ერთ ღამეში სამი-ოთხი ადამიანის ინტერვიუც ჩამიწერია, მაგრამ ამბავი ნამდვილად საინტერესო უნდა იყოს, არ მეთანხმებით?!
– სრულიად გეთანხმებით, – უპასუხა ვამპირმა, – მთელ ჩემს ცხოვრებას მოგიყვებით. ეს თავად მინდა.
– მაგარია, – ბიჭმა ჩემოდნიდან აჩქარებით ამოიღო დიქტოფონი, კასეტა და ელემენტები შეამოწმა, – ძალიან მაინტერესებს, რატომ გჯერათ ამის, რატომ...
– არა, – შეაწყვეტინა ვამპირმა, – ასე ვერ დავიწყებთ. ყველაფერი მზად გაქვთ?
– დიახ, – უპასუხა ბიჭმა.
– მაშინ, დაჯექით! ჭერის სინათლეს ავანთებ.
– მეგონა, ვამპირებს სინათლე არ მოსწონდათ, – მიუგო ბიჭმა, – თუკი ფიქრობთ, რომ სიბნელე განსაკუთრებულ ატმოსფეროს ქმნის... – ბიჭს ენა დაება.
ვამპირი ფანჯრიდან მობრუნდა და ბიჭს გაუსწორა მზერა. ბიჭი ვამპირის სახეს ვერ ხედავდა, მაგრამ მის უძრავად გაყინულ ფიგურაში იყო რაღაც, რაც ერთდროულად იზიდავდა და აშინებდა. სურდა, კიდევ რაღაც ეთქვა, მაგრამ გაჩუმდა. ვამპირი მაგიდას მიუახლოვდა, ჭერის ნათურის ზონარს მისწვდა, მოქაჩა და ბიჭმაც შვებით ამოისუნთქა. ოთახი თვალისმომჭრელმა ყვითელმა სინათლემ აავსო. ბიჭი სუნთქვაშეკრული მიაჩერდა ვამპირს და აცახცახებული თითებით მაგიდას ჩაეჭიდა. „ღმერთო, მაღალო!“ – მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა.
ვამპირი სრულიად თეთრი და გლუვი გახლდათ, თითქოს გავარვარებული, გათეთრებამდე მისული ძვლისგან გამოეთალათ. სახე ქანდაკებასავით გაშეშებოდა, მხოლოდ ზურმუხტისფერი თვალები ანთებოდა ისე, თითქოს, თავის ქალაში ცეცხლის ორი ალი აგიზგიზებულიყო, რომლებიც ბიჭს ჯიქურ დაჰყურებდნენ, მაგრამ შემდეგ ვამპირმა თითქმის ნაღვლიანად გაიღიმა და სახის გლუვი, თეთრი კანი უსასრულოდ მოძრავი, ორიოდე ხაზით ისე დაეღარა, თითქოს ანიმაციური ფილმის პერსონაჟი ყოფილიყო.
– აბა, კარგად შემათვალიერეთ?! – წყნარად ჰკითხა ვამპირმა. ბიჭი შეკრთა და ჩახჩახა სინათლისგან თვალები ხელით მოიჩრდილა. ნელ-ნელა მზერა ვამპირის ტანზე იდეალურად მომჯდარ შავ ფრაკზე გადაიტანა, რომელიც მაშინ ბარში წამიერად შენიშნა. კარგად შეათვალიერა გრძელი, ნაკეცებიანი პალტო, შავი აბრეშუმის ჰალსტუხი, რომლის ნასკვი ყელზე მჭიდროდ ჰქონდა მიბჯენილი და ვამპირის კანივით ქათქათა, თეთრი პერანგის საყელოც. ბიჭმა ვამპირის იდეალურად შავი, ტალღოვანი, ყურებს უკან გადავარცხნილი თმაც აღიქვა, რომლის ბოლოები საყელომდე სწვდებოდა.
– აბა? კიდევ გსურთ ინტერვიუს ჩაწერა?! – ჰკითხა ვამპირმა.
ბიჭმა პირი გააღო, თუმცა ხმის ამოღება ვერ მოახერხა, ამიტომ მხოლოდ თავი დაუქნია, შემდეგ კი მაინც ამოილუღლუღა – „დიახ“.
ვამპირი ბიჭის მოპირდაპირე სავარძელში წყნარად ჩაეშვა, წინ გადმოიხარა და მშვიდად, დამაჯერებელი ტონით მიმართა, – ნურაფრის გეშინიათ, ჩართეთ დიქტოფონი! ამ სიტყვებით მთელ მაგიდაზე გადაწვა და ბიჭს მხარზე დაადო ხელი. ბიჭი შეშინებული უკან გახტა და სახეზე ოფლმა დაასხა. ვამპირმა მხარზე ხელი მაგრად მოუჭირა, – მერწმუნეთ, არაფერს დაგიშავებთ, ეს შანსი მჭირდება! ეს ჩემთვის იმაზე ბევრად მნიშვნელოვანია, ვიდრე თქვენ გგონიათ. მინდა, რომ დაიწყოთ, – ვამპირმა ბიჭს ხელი გაუშვა, უკან გადაიხარა და მომლოდინე სახით მიაჩერდა.
ბიჭმა ცხვირსახოცით წამებში მოიწმინდა დაცვარული შუბლი და ტუჩები, ჩაიბურტყუნა, რომ მიკროფონი მზად აქვს და დიქტოფონის ღილაკს თითი დააჭირა.
– ყოველთვის ვამპირი არ ყოფილხართ. ასეა? – დაიწყო ბიჭმა.
– დიახ, – მიიღო პასუხად, – ვამპირად 1791 წელს ვიქეცი, როდესაც ოცდახუთი წლის ვიყავი.
ამ თარიღით გაოგნებულმა ბიჭმა, სანამ შემდეგ კითხვას დასვამდა, თავისთვის ჩაილაპარაკა – „1791 წელი“...:
– როგორ მოხდა ეს?
– ძალიან მარტივად, თუმცა არა მგონია, აქ მარტივი პასუხების მოსასმენად იყოთ მოსული, – მიუგო ვამპირმა, – მეც მინდა, რომ ყველაფერი თავიდან ბოლომდე მოგიყვეთ...
– დიახ, – სწრაფად უპასუხა ბიჭმა. ცხვირსახოცი ორჯერ გადაკეცა და ტუჩები ისევ მოიწმინდა.
– ეს ტრაგედია იყო... – დაიწყო ვამპირმა, – ჩემი უმცროსი ძმა... გარდაიცვალა, – ვამპირი ისე მოულოდნელად გაჩერდა, რომ ბიჭმა უხერხულად ჩაახველა, სახე კვლავ მოიწმინდა და ცხვირსახოცი ნერვიულად ჩაიჩურთა ჯიბეში, – ალბათ, გიჭირთ ამის გახსენება, – ჩაილაპარაკა მოკრძალებულად.
– ასე გგონიათ? – ვამპირმა თავი გაიქნია, – სრულიადაც არა. ეს ამბავი ერთხელ უკვე მოვუყევი ერთ ადამიანს, თანაც ისე
ჩუქება
