გრაფ ნევილის დანაშაული სულაც არაა აუცილებელი, უღირსობა ვუწოდოთ ყოველივე იმას, რაც შემზარავია.
ამელი ნოტომი
გრაფი ნევილისათვის რომ გეწინასწარმეტყველებინათ, ერთ მშვენიერ დღეს ნათელმხილველს მიადგებითო, არ დაგიჯერებდათ. ამ გულჩვილ და მგრძნობიარე კაცს გულიც კი შეუღონდებოდა, თუკი დაუზუსტებდით, თქვენი ქალიშვილი სახლიდან გაიქცევა, მის ძებნას შეუდგებით, მაგრამ ვერ იპოვით და ბოლოს, იმ გრძნეულს შესთხოვთ შველასო.
მდივანმა კარი გაუღო (ალბათ, მართლაც მდივნად ემსახურებოდა იმ ჯადოქარს), მოსაცდელ დარბაზამდე მიაცილა და ამცნო:
– მადამ პორტანდუერი სულ მალე მიგიღებთ.
ისეთი ოთახი იყო, იფიქრებდით, დანტისტის კაბინეტში ამოვყავი თავიო. საშინლად გახევებული გრაფი ნევილი, სარგადაყლაპულივით რომ იდგა ერთ ადგილას, როგორც იქნა, ჩამოჯდა და განცვიფრებული მზერა მიაპყრო ტიბეტური მოტივებით აჭრელებულ ტილოებს, ოთახის კედლებს რომ ამშვენებდა. როცა ნათელმხილველის კაბინეტში აღმოჩნდა, მყისვე ჰკითხა, სად არის ჩემი ქალიშვილიო.
– თქვენს პაწაწინა გოგონას მეზობელ ოთახში სძინავს, – მიუგო დარბაისელმა ქალმა.
ნევილმა ხმის ამოღებაც კი ვერ გაბედა. ენაგადაყლაპულივით გაისუსა. ისღა გაიფიქრა, ვაითუ გამოსასყიდი მომთხოვოსო. მაინც რამდენს გამოსძალავდა? გადაჭრით ვერავინ იტყოდა, მაინც რამდენი წლის იყო ეს ენერგიული, ფაშფაშა, გვარიანად ჩაკურატებული, თუმცა საოცრად მკვირცხლი და სიცოცხლით სავსე გრძნეული ქალი.
– გუშინ, ნაშუაღამევს, ტყეში ვსეირნობდი, თქვენი სასახლის შორიახლოს. მთვარე ისეთ კაშკაშა შუქს აფრქვევდა არემარეს, იფიქრებდით, ღამე კი არა, შუადღეაო. სწორედ იქ გადავეყარე თქვენს ქალიშვილს. მიწაზე იწვა მოკუნტული. საბრალო, კბილს კბილზე აცემინებდა. ვკითხე, რა შეგემთხვა-მეთქი, მაგრამ პასუხის გაცემა არ ისურვა. როგორც იქნა, დავარწმუნე, რომ აუცილებლად უნდა წამომყოლოდა. თუ გარეთ დარჩებოდა, გაყინვას ვერ გადაურჩებოდა. ისე ციოდა, იმ ტყეში უთუოდ მოკვდებოდა. როგორც კი შინ დავბრუნდით, თქვენთან დარეკვა დავაპირე; მინდოდა, დამემშვიდებინეთ და მეთქვა, თქვენს ქალიშვილს საფრთხე არ ემუქრება-მეთქი, მაგრამ გოგონამ მომაძახა, ამაოდ ნუ გაირჯებით, მამაჩემმა ვერც კი შეამჩნია ჩემი გაუჩინარებაო, – უამბო ნათელმხილველმა.
– ნამდვილად ასეა. სიმართლე უთქვამს, – კვერი დაუკრა ნევილმა.
– მეც დავუჯერე და არ შეგეხმიანეთ. დილას დაველოდე. გამთენიისას დავწვდი ყურმილს. როგორ ვერ შეამჩნიეთ საკუთარი ქალიშვილის უკვალოდ გაქრობა, მუსიე? ნუთუ ეს შესაძლებელია?
– ჩვენთან ერთად მიუჯდა სუფრას და ივახშმა, მერე კიბეს აუყვა და თავის ოთახში შევიდა. ყოველ საღამოს ასე იქცევა. ალბათ, სწორედ მაშინ გავიდა სახლიდან, როცა მე და ჩემს მეუღლეს უკვე გვეძინა.
– როგორ ეჭირა თავი ვახშმობისას? – ჩაეძია ქალი.
– როგორც ყოველთვის, სიტყვა არ დასცდენია. ასეთი ჩვევა აქვს. ბევრი არ უჭამია, ძალისძალად და უგულოდ იღეჭებოდა. მომეჩვენა კიდეც, რომ ცუდად გამოიყურებოდა.
ნათელმხილველმა ამოიოხრა:
– ნუთუ, არ დარდობთ, ასეთ მდგომარეობაში რომაა თქვენი ქალიშვილი? სულ ოდნავადაც კი არ შფოთავთ?
– ჩვიდმეტი წლისაა, – მოუჭრა ნევილმა.
– განა, თქვენთვის საკმარისია ეს ახსნა? – არ დაუთმო ქალმა.
გრაფმა წარბები შეჭმუხნა. რა უფლებით დაჰკითხა ამ ქალმა გამომძიებელივით? რატომ გაუწყალა გული?
– ეჭვი მაქვს, თავზარი დაგცათ და აღგაშფოთათ კიდეც ჩემმა შეკითხვებმა, მაგრამ სწორედ მე ვიპოვე თქვენი ქალიშვილი ტყეში, შუაღამისას, მარტოდმარტო... ალბათ, გესმით, რატომ ვარ ასეთი გაკვირვებული. ვკითხე, სატრფოს ხომ არ ელი, სასიყვარულო პაემანი ხომ არ გაქვს-მეთქი. ისე განცვიფრებულმა და გაოგნებულმა შემომხედა...
– მართალია. სულაც არაა ასეთი ყაიდის გოგონა.
– და მაინც, როგორი ყაიდისაა?
– არ ვიცი. გულჩათხრობილი, სიტყვაძუნწი და პირქუში მოზარდია, თავის ნაჭუჭშია ჩაკეტილი.
– იქნებ, ფსიქოლოგიური დახმარება სჭირდება? არასდროს გიფიქრიათ ამაზე?
– საკუთარ ნაჭუჭში ჩაკეტილი გოგონაა, ავადმყოფი კი არა. გულჩათხრობილობა სნეულება არ გეგონოთ.
– მიუხედავად ამისა, სახლიდან გაიქცა.
– პირველად მოხდა ასეთი რამ.
– მუსიე, ძალზე უცნაურად მეჩვენება თქვენი ასეთი სიმშვიდე. თითქმის სულ არ ღელავთ. რა უჩვეულოა...
ნევილს ბრაზი მოერია, რადგან უცნობი ქალი ასე ჰკიცხავდა და ამუნათებდა. ბოლოს, თავს მოერია და რისხვა დაიცხრო. თავზარი დაეცა, ამ დილით რომ დაურეკა ნათელმხილველმა და ეს ახალი ამბავი ამცნო; თუმცა გრაფი არ იყო ის კაცი, ემოცია რომ ვერ დაეფარა და გრძნობას აჰყოლოდა. ყოველთვის ეხერხებოდა თავის ხელში აყვანა.
– კარგი, ვაღიარებ – სხვის საქმეში ვყოფ ცხვირს. ეს ამბავი მე არ მეხება, – განაგრძო გრძნეულმა, – მაგრამ ნეტავ გენახათ, როგორ ცახცახებდა ტყეში მარტოდმარტო დარჩენილი თქვენი ქალიშვილი... საბანი და მანტოც კი არ გამოუყოლებია ხელს, სახლიდან რომ გამოიპარა. ამ პატარა გოგონამ გული მომიკლა. მეცოდება. ისეთ ცუდ დღეშია, ადგილს ვერ პოულობს, მოსვენება არა აქვს. მინდა ვიცოდე, გადარდებთ თუ არა, რას გრძნობს, რა აწუხებს, რას განიცდის... როგორც ვატყობ,
ჩუქება
