კუნძული
(პიესა ერთ მოქმედებად)
მოქმედი პირები:
თეთრი – თეთრჰალსტუხიანი მამაკაცი კოსტიუმში
შავი – შავჰალსტუხიანი მამაკაცი კოსტიუმში
წითელი – წითელჰალსტუხიანი ქალი კოსტიუმში
მწვანე – მწვანეჰალსტუხიანი მამაკაცი კოსტიუმში
მერი – შეყვარებული გოგონა, 22 წლის
ალექსი – შეყვარებული ბიჭი, 23 წლის
პეტა – გოგონა, 21 წლის, ქარაფშუტა და ცნობისმოყვარე
ბრიუ – გოგონა, 21 წლის, პეტას მეგობარი, დინჯი და ჭკუის კოლოფი
- - -
ლუკა – ბიჭი, 20-25 წლის, პიესის დასაწყისში კვდება
ნიღბიანი უცნობი – უცნობი
(სცენა მთლიანად ცარიელია. სცენის ცენტრი
ნელ-ნელა ნათდება. ცენტრში დგას ახალგაზრდა მამაკაცი, რომელსაც ტანისამოსი შელახული აქვს, ფაქტია რომ რაღაც რთული გამოიარა და გადარჩა)
ლუკა:კუნძული... ეს კუნძული... ან თავიდან დავიწყებ... ჰო... ლუკა... ჩემი სახელია ლუკა... ჰო... მე... როგორ გითხრათ... მე... გადავრჩი... ბევრი რამე მოხდა... ბევრი ვინმე... ჩვენ კუნძულზე ვცხოვრობთ... ვცხოვრობდით... მერე ისინი ჩამოვიდნენ... ერთ დღეს ისინი ჩამოვიდნენ, არსაიდან... არ ვიცი... ჩამოვიდნენ და მეამბოხეების ძებნა დაიწყეს... არსად... ვერსად ვერაფერი ვერ იპოვეს და არ ვიცი... მერე... ჩვენ... ყველა განადგურდა... ყველა... მე გადავრჩი... არ ვიცი... ჰო ისა... მე ლუკა მქვია... ლუკა... ჰოდა ვინმე გიყვართ? აუცილებლად უნდა გიყვარდეთ, თუ არ გიყვართ ე.ი. მეამბოხე არ ხართ... იმიტომ რომ ძირითადად არ უყვართ... ანუ მეამბოხეებიც არ არიან. მოსწონთ ყველაფერი რაც აქვთ, რასაც აძლევენ... ან ეს რა შუაშია... შეიძლება უყვართ... არ ვიცი... მაგრამ თუ მეამბოხე ხართ ე.ი. გიყვართ... მე გადავრჩი... და... ჰო... მე მქვია ლუკა... ჩემი სახელია ლუკა... რაზე ოცნებობთ? კარიერაზე? არ არსებობს კარიერა... ერთ დღეს თქვენს კუნძულზე ჩამოვლენ აგენტები, რომლებიც გაანადგურებენ თქვენს სამსახურს... და თქვენ გახდებით მეამბოხე... გვიან... ან ფულზე? და თუ არაფერი იყიდება... და ჰო... მე, როგორ გითხრათ... არაფერი იყიდება... თქვენ ვერაფერს იყიდით და ვერაფერს გაყიდით... საკუთარი თავის გარდა... და თქვენ გახდებით მეამბოხე... რაზე... ძალაუფლებაზე? ერთ დღეს თქვენს კუნძულზე ჩამოვლენ აგენტები და გაგსრესენ... ჰოდა... ვინმე გიყვართ? თუ ჰო... მაშინ მე რაღაცას მოგიყვებით... მე მქვია ლუკა, ლუკა... მე გადავრჩი... რაც ნიშნავს, რომ კუნძული... ჰო კუნძულზე ვცხოვრობდი... კუნძული სიცოცხლეს აგრძელებს ჩემში... კუნძული გადარჩა... ერთი კუნძული, სადაც მეტი ვერავინ... ვერავინ... მხოლოდ მე...
(ბახ!)
(ისმის გასროლა. ლუკა მოულოდნელად ეცემა. შემოდის ორი შავ კოსტიუმში ჩაცმული აგენტი, ერთს უკეთია წითელი ჰალსტუხი, მეორეს – მწვანე, წითლიანი უკან ჩერდება, მწვანე მიდის ლუკასთან და ამოწმებს)
წითელი:ჰა, რაო?
მწვანე:დაიბრიდა. უკვე ყველა მოკლულია.
წითელი:კაი, წამოათრიე.
(მწვანე ლუკას ქეჩოში ჩასჭიდებს ხელს
და სცენიდან გაათრევს)
(ჩაბნელება)
სცენა 1.
(სცენა წარმოადგენს ბიბლიოთეკას. სკამზე ზის ბრიუ. პეტა იქვე ბოლთას სცემს)
პეტა:ერთი, ორი, სამი,
დარჩა სამი წამი,
ერთი, ორი, სამი,
აღარ დარჩა დრო.
ერთი, ორი, სამი -
კიდევ სამი წამი,
ერთი ძველი რამე
უნდა გიამბო...
ერთი, ორი, სამი
დარჩა სამი წამი...
ბრიუ:პეტა, მიშლი.
პეტა:კარგი. (ჩურჩულით აგრძელებს, თან გარშემო წიგნებს ათვალიერებს) ერთი, ორი, სამი... მიხდება ეს სახელი... ხო მიხდება?
ბრიუ:კი. გიხდება.
პეტა:პეტა, პეტა, პეტა,
რა იქნება ნეტა?
ალფა, გამა, ბეტა...
ბრიუ:(წიგნიდან თავსაც არ სწევს) თანმიმდევრობას ურევ.
პეტა:ხო, მარა ეგრე უხდება. ალფა, გამა, ბეტა – შავი ოპერეტა... რატო შავი? არა... თეთრი ოპერეტა... არა... მწვანე ოპერეტა... ალფა, გამა, ბეტა, მწვანე...
ბრიუ:მგონი რაღაცას მივაგენი...
პეტა:რას? რას???
ბრიუ:აი, ნახე... 1924 წელს არქეოლოგი უილიამ ოლბრაიტი მკვლევრებთან ერთად მკვდარი ზღვისკენ გაეშურა, რათა ბიბლიური ტექსტის დახმარებით სოდომი და გომორი აღმოეჩინათ.
პეტა:ჰეჰე... ჰეჰე :))
ბრიუ:რა გაცინებს, შე კვატო!
პეტა:რა დებილები იყვნენ, ზღვა როგორ უნდა მოკლა :))
ბრიუ:გაჩუმდი და მომისმინე რა... ეგრე ჰქვია მაგ ზღვას...
პეტა:გასულელებენ რაღაცას რა... ჰო კაი.
ბრიუ:ოოხ! (აგრძელებს) კვლევის დასასრულს ისინი წააწყდნენ ბაბ-ედ-დრას – ბრინჯაოს ხანის ტერიტორიას, რომელიც უფრო მეტად სასაფლაოს ჰგავდა...
პეტა:ფხხ... ჯერ ზღვის მოკვლა არ ეყოფოდათ, ეხლა დაასაფლავეს კიდეც? :))
ბრიუ:(ღრმად ამოისუნთქავს. პეტა შეწუხებულ სახეს იღებს) ოლბრაიტს იმ მომენტში არ გააჩნდა საკმარისი რესურსები, რომ გათხრები ეწარმოებინა და დაახლოებით 50 წელი გავიდა, ვიდრე ამ ადგილს ხელახლა მიუბრუნდებოდნენ. მოიცა...
პეტა:შენ მთელი ეს დრო რაღაც იდიოტურ ისტორიის წიგნებში იჩხრიკები? ხო შემპირდი, რო იარაღზე ნახავდი რამეს... აი, მე რო არ გყავდე რა, ნახე, ვიპოვე!
ბრიუ:რა იპოვე?!
პეტა:როგორ ამბობ ხოლმე? სახემძღვლანელო თუ რაღაც... ომის... აი ნახე... თან რამხელაააა...
ბრიუ:(დახედავს) ეს ტოლსტოია პეტა... და სახელმძღვანელო კი არა, კლასიკური მხატვრული რომანია...