მთარგმნელის წინასიტყვაობა
„ასეულობით წლების მანძილზე, ჰეროდოტეს შემდგომ, დასავლურ სამყაროს თითქმის არანაირი ინტერესი არ გამოუვლენია უდაბნოს მიმართ და ასე გრძელდებოდა XX საუკუნის დამდეგამდე. ძვ. წ. აღ. 425 წლიდან მეოცე საუკუნის დასაწყისამდე ევროპელები შეგნებულად არიდებდნენ მას თვალს და დიდად მასზე არც ლაპარაკით იწუხებდნენ თავს. XIX საუკუნე მდინარეთა მაძიებლების ასწლეულად იქცა, შემდეგ კი, უკვე მეოცე საუკუნის 20-იანი წლებიდან, დედამიწის ხმელეთის ამ იდუმალი კუთხის ისტორიას ნაგვიანევი, თუმც კი ერთი შეხედვით სასიხარულო და სასიამოვნო მინაწერი გაუჩნდა. მოხალისე მკვლევრები საკუთარი სახსრებით შეუდგნენ სხვადასხვაგვარი ექსპედიციების მოწყობას... ამოუცნობი ადგილების ეს რომანტიკოსი მკვლევრები, ძირითადად, უდაბნოს მწველი მზით გათანგული ადამიანები იყვნენ, ჯოზეფ კონრადის მეზღვაურებისა არ იყოს, ცოტა უხერხულად რომ გრძნობდნენ თავს ქალაქის ტრანსპორტში...
1939 წელს დასრულდა ლიბიის უდაბნოს შესწავლის დიადი ათწლეული და დედამიწის ეს ვეება, მდუმარე ნაწილი საომარი მოქმედებების ასპარეზად იქცა...
აქაური ქარავნები, აქაური ერთმანეთისაგან სრულიად განსხვავებული ადათ-წესები თუ კულტურები უკვალოდ გაქრნენ, აღარაფერი დარჩა მათგან, მინავლებული კოცონის ფერფლის მსგავსიც კი“.
მაიკლ ონდააჩი, ინგლისელი პაციენტი(მაიკლ ონდააჩი, ინგლისელი პაციენტი. ინგლისურიდან თარგმნა მარიამ ჩადუნელმა. გამომცემლობა „დიოგენე“, თბილისი, 2015 წ. გვ. 151, 158.)
ჩუქება
