„ქარვის ქალები“ ქეთი ხანთაძის მოთხრობების კრებულია, მისი პირველი, მოკრძალებული, მაგრამ გამართული ნაბიჯი თურქულ ლიტერატურაში. ქალისა და ქარვის მხატვრული გააზრება ავტორის საინტერესო მიგნებაა. ქარვა გამჭვირვალე, ოქროსფერი, თბილი, ამავე დროს, ჟამჩაკირული ქვაა, სამკაულად ქცეული. ქალიც ხომ ქარვას გვაგონებს: თბილია, ოქროსფერღიმილიანი, ამავე დროს, გულში ჩაკირული ტკივილისა და სიხარულის მატარებელი. მისი მოთხრობების მთავარი პერსონაჟი ქალია: სამშობლოს მონატრებული, ჯარისკაცზე მგლოვიარე დედა და ცოლი („... ჩვენი ვალი ხომ მოვუხადეთ ამ ქვეყანას, სამშობლოს მაგივრობა რომ გაგვიწია…..“), უშვილობით დადარდიანებული ასია გელინო, შეყვარებული, იმედგაცრუებული… ქარვასავით მსუბუქი და გამძლე... თურქულიდან თარგმნეს ნანა ჯანაშიამ, ნანა კაჭარავამ და მაყვალა ხარებავამ.