პადინგტონის ახალი თავგადასავალი

თავი პირველი - ოჯახური შეკრება  

 
 
ზაფხულის ერთ მშვენიერ, თბილ დღეს უინძორის ბაღების № 32 სახლში უჩვეულო სიჩუმე სუფევდა. ბრაუნების მთელი ოჯახი ვერანდაზე გამოფენილიყო და შუადღის მზეს ეფიცხებოდა. მხოლოდ პადინგტონი არ ჩანდა არსად. ლანჩის შემდეგ სადღაც გაუჩინარებულიყო.  
ისეთი სიჩუმე იდგა, რომ თავისუფლად გაიგონებდით მისტერ ბრაუნის უზარმაზარი წიგნის ფურცლების შრიალს, მისის ბრაუნის საქსოვი ჩხირების წკარუნსა და მათი მოახლის, მისის ბირდის ფუსფუსით გამოწვეულ   ხმებს, რომელიც ჩაის ამზადებდა.  
ჯონათანი და ჯუდი ისეთი გატაცებით აწყობდნენ თავსატეხს, რომ ხმის ამოღება არც კი უფიქრიათ.  
მისტერ ბრაუნმა პირველმა დაარღვია სიჩუმე.  
– ვერაფერი გამიგია, – დაიწყო მან   და ჩიბუხი მოქაჩა,   – ეს ენციკლოპედია თავიდან ბოლომდე   უკვე მეათედ გადავათვალიერე და პადინგტონის მსგავს დათვებზე ერთი სიტყვაც არ წერია.  
– არც მიკვირს, – თქვა მისის ბირდმა, – პადინგტონისნაირი დათვები დიდი იშვიათობაა და, მე თუ მკითხავთ, ეს კარგიცაა. ასე რომ არ იყოს, ამდენ დათვს რა მარმელადი აუთავდებოდა, დათვებისთვის მარმელადის საყიდლად მთელი ქონება არ გეყოფოდათ.  
მისის ბირდი ყოველთვის წუწუნებდა, როდესაც ლაპარაკი პადინგტონის საყვარელ მარმელადს ეხებოდა, მაგრამ ყველამ იცოდა, რომ ერთი-ორი ქილა ყოველთვის ჰქონდა შემონახული.  
– კი მაგრამ, ჰენრი, მაინც რაში გჭირდება პადინგტონის მსგავსი დათვების მოძებნა? – ჰკითხა მისის ბრაუნმა და საქსოვი გვერდზე გადადო.  
მისტერ ბრაუნმა თითით ულვაში დაიგრიხა და   ჩაიბურტყუნა:
–   რაში უნდა მჭირდებოდეს?! ისე, უბრალოდ, მაინტერესებდა.
სახლში დათვის ყოლა, მით უმეტეს, პადინგტონისნაირი დათვის, სახუმარო საქმე არ იყო და მისტერ ბრაუნი კარგად აცნობიერებდა ამ პასუხისმგებლობას.
  – საქმე ისაა, რომ, – განაგრძო მან და წიგნი ხმაურით დახურა, – თუ სამუდამოდ ჩვენთან აპირებს დარჩენას...
  – თუ? – ერთდროულად წამოიყვირა ყველამ, მისის ბირდის გარდა.  
  – რას გულისხმობ, ჰენრი? – გაცხარდა მისის ბრაუნი, – რა თქმა უნდა, სამუდამოდ რჩება. მაგას კითხვა რად უნდა?
– სწორედაც, – სასწრაფოდ უპასუხა მისტერ ბრაუნმა, – რადგან ჩვენთან რჩება, ერთი-ორი კარგი იდეა მაქვს. ჯერ ერთი, მინდა საკუთარი ოთახი მოვუწყო.  
ეს აზრი ყველას ძალიან მოეწონა. ბრაუნების ოჯახში დასახლებულ პადინგტონს სასტუმრო ოთახი მიაკუთვნეს. ის ძალიან ზრდილობიანი დათვი იყო და ამის გამო პრეტენზია არასოდეს გამოუთქვამს, არც მაშინ, როდესაც გარეთ გამოაბრძანებდნენ და მის ოთახს სხვა სტუმრებს დაუთმობდნენ ხოლმე. თუმცა ბრაუნები უკვე დიდი ხანია ფიქრობდნენ, რომ მისთვის ცალკე ოთახი გამოეყოთ.  
– გარდა ამისა, – კვლავ განაგრძობდა მისტერ ბრაუნი, – მინდა, სურათი   გადავიღოთ. ჩემი აზრით, ერთი კარგი საოჯახო ფოტო აუცილებლად უნდა გვქონდეს.  
– ფოტო? – გაუკვირდა მისის ბირდს, – რა უცნაურია, სწორედ ახლა რომ ახსენეთ.  
– მაინც რატომ? – იკითხა მისტერ ბრაუნმა.  
მისის ბირდი ფუსფუსს განაგრძობდა.
– თავის დროზე ყველაფერს გაიგებთ, – თქვა მან და დადუმდა.  
ბრაუნების მცდელობას აზრი აღარ ჰქონდა. მისგან მეტს ვერაფერს გაიგებდნენ.  
სასადილო ოთახიდან გამოსულმა მსხვრევის ხმამ მისის ბირდი მომაბეზრებელი შეკითხვებისგან იხსნა.   დიდ ფანჯრებში კარგად დაინახეს, როგორ ეჯაჯგურებოდა პადინგტონი რაღაცას. ეს რაღაც მუყაოს დიდი ყუთი აღმოჩნდა, რომლიდანაც ლითონის უცნაური, წვეტებიანი საგანი მოჩანდა.  
გაკვირვება გამოიწვია არა იმან,   რომ პადინგტონს ხელში ეს საგანი ეჭირა, არამედ დათვის შესახედაობამ – მას უჩვეულოდ ფაფუკი ბეწვი ოქროსფრად უბრჭყვიალებდა. ძველი ქუდიდან გამოჩრილი ყურები კი მუქშავად მოუჩანდა და ძალზე   უბზინავდა, ისევე როგორც დრუნჩი. თათებსა და ულვაშს ხომ ნუღარ იტყვით – ერთი სიტყვით, თავიდან ფეხებამდე ბზინვა გაჰქონდა.
ყველა გაოცებული უყურებდა დათვს. მისის ბრაუნს საქსოვზე თვალიც კი წაუვიდა.  
– ღმერთო, დიდებულო! – ძლივს ამოღერღა მისტერ ბრაუნმა და ჩაი კინაღამ ენციკლოპედიას გადაასხა, – რა უქენი   თავს?
– ვიბანავე, – ნაწყენი ხმით უპასუხა პადინგტონმა.  
– იბანავე? – გაუკვირდა ჯუდის, – საკუთარი ნებით?
– ოჰო! ეს უნდა აღვნიშნოთ, – თქვა ჯონათანმა.  
–   ხომ კარგად გრძნობ თავს? – ჰკითხა მისტერ ბრაუნმა, – იქნებ რამე გაწუხებს?
ამგვარმა რეაქციამ პადინგტონს გული დასწყვიტა. არადა   ყოველ დილით იღებდა შხაპს. საქმე ის იყო, რომ ამ საკითხის თაობაზე მას   თავისებური შეხედულება ჰქონდა. ბანაობა მისთვის ბეწვის დასველებას ნიშნავდა,