დევდარი 1.სიმართლეში იზრდებოდა კაცი, სახელად დევდარი,
ბავშვობიდან ღონიერი, მხარფართო და არგამხდარი,
მის და-ძმებში სხვა არ იყო მისი ტანის შესადარი,
ამიტომაც მას შეარქვეს ეს სახელი დევის დარი,
2.ოცი წლისა ვაჟკაცს ჰგავდა, მასზე უფო მეტი ხნისა,
სუფთა იყო და ხალასი, შესადარი მთისა, წყლისა,
სიკეთისთვის ბოროტს ჰგმობდა, ურყევ იყო,ვით ქვა კლდისა,
კეთილი და გულოწყალე, არ უნდოდა რამე სხვისა.
3.კაცი დინჯი, ნლმობიერი, სხვისი ჩაგვრის ვერ ამტანი,
მოყვასი, მოსიყვარულე, მის ძმისებრ მას უყვარს სხვანი,
სიკეთეა მისი შვება, სურს რომ ხარობდეს მავანი,
ასეთი კაცის გამზრდელი ღმერთმა დალოცოს აკვანი.
4.ოცდახუთის დაქორწინდა, მან შეირთო კარგი ქალი ,
სილამაზით მზისებრ ლაღი, გიშრებს მიუგავდა თვალნი,
იმათ ჯვარი დაიწერეს და აპკურეს წმინდა წყალი,
დევადრ მისი სიყვარულით, დიდი ხნიდან იყო მთვრალი.
5.მის მეუღლეს ერქვა ლელა, ქალი მშვიდი,ლმობიერი,
კეთილი, მოსიყვარულე, ერთგული, გულისხმიერი,
იშვიათი სილამაზის, მიუგავდა ვარდს იერი,
კარგი ოჯახის გაზრდილი, ნებისყოფით არს ძლიერი.
6.მათ ერთმანეთი უყვარდათ, დიდ ხნიდან მოყოლებული,
ეს სიყვარული დიდია, როგორც ზღვა აღელვებული,
ვერ გაწყვეტს მათ ამ დიდ გრძნობას, ვერც ცეცხლი და ვერც ყინული,
ვერც ავი სულის ზრახვები, ვერც ხმალი აელვებული.
7.სამი შვილი შეეძინათ, ყველა მზესავით ლამაზი,
მათ სახელები შეარქვეს ნინო, გიორგი, მალხაზი.
ბიჭები მამას ემსგავსნენ, ორთავ ძლიერი, ხალასი,
გოგო კი დედისა მსგავსად დამჯერი მორცხვი და ნაზი.
8.შვილებს ზრდიდა უბოროტოს, კაცთმოყვარეს, მხიარულსა,
ასწავლიდა სიკეთეს და უნერგავდა სიყვარულსა,
ბიჭებს წვრთნიდა ვაჟკაცურად, შიშს არ აკარებდა გულსა,
გოგოს ნაზად ეპყრობოდა, სილამაზით არნახულსა.
9.პროფესიაც კარგი ჰქონდა, მისი თავის შესადარი,
უნდა იყოს გულფაქიზი და ამასთან მკლავმაგარი,
მხატვარია, მოქანდაკე,მშრომელია ამაგდარი,
უხეშ ქვებს ჭრის,აქანდაკებს, რაც მის სულში კარგი არი.
10.ლაღად ცხოვრობდა ეს კაცი, მისი შვილებით ხარობდა,
დღეებს შრომით ატარებდა, ოჯახს უვლიდა, ამკობდა,
ღმერთს უმადლოდა მის ყოფას და ტაძარში ლოცულობდა ,
სავსე იყო სიყვარულით, მისით ბევრი ამაყობდა.
11.ერთხელ დევდარ გაემგზავრა ადრე დილით მის საქმისთვის
რომ ეყიდა ქანდაკების მასალები მას თავისთვის,
გზაში შეხვდა მეგობარი გასახარად მის გულისთვის,
დიდხანს ერთად უსწავლიათ ქანდაკების შესწავლისთვის.
12.ორთავ ძლიერ გაიხარეს, მოეხვივნენ ერთმანეთსა,
მის მეგობარს ვახტანგ ერქვა, უნახავსა წელს არ ერთსა
ამ შეხვედრის დღის გულისთვის, მადლობა შესწირეს ღმერთსა
სიხარულით გახალისდნენ, გამოკითხეს ურთიერთსა.
13.ვახტანგ თავისი მოუყვა, დევდარ უთხრობდა თავისსა
კარგა ხანს ილაპარაკეს, გაიხსენეს ძველი ხნისა
და სხვაც კიდევ ბევრი მოჰყვნენ ამ ქვეყნისა და იმ ქვეყნისა
იქვე დუქანში ჩამოსხდნენ, გასამართად ქეიფისა.
14.პურმარილი გაუშალეს, ღირსი დღესასწაულისა
ზედ ღვინოც კარგი მოართვეს ოქროსფერი რქაწითლისა,
სადღეგრძელოებს ამბობდნენ შესაფერისს მათ ძმობისა
ქეიფობდნენ და ხარობდნენ კმაყოფილნი ნახვის დღისა.
15.პური ჭამეს, სიმღერა თქვეს, ჰქონდათ ლხენა მეგობრული,
კარგა ხანს რომ იქეიფეს დროც ატარეს მხიარული,
ნაშუადღევი დამდგარიყო კარგად ჰქონდათ დალეული,
ღვინო მათ ვერ მოერი, ძმური ძლევდათ სიყვარული.
16.ქეიფს მორჩნენ,ზედ წამოდგნენ დამშვიდობების დრო დადგა,
დევდარ ვახტანგს შინ პატიჟებს, ვახტანგ კი მის სიტყვას ადგა,
ჯერ შენ მესტუმრე, ხომ იცი ჩემი სახლკარი სადა დგა
შეთანხმდნენ, მათ ხშირ შეხვედრის წინ არაფერი არა ადგა.
17.ორივე სახით მღიმარი, გახარებული იმ დღითა,
ერთმანეთს გადაეხვივნენ დამშვიდობების კოცნითა,
ასე დაშორდნენ ურთიერთს მალე ნახვის იმედითა
მეგობრობას ვერ შეარყევს დრო გასული დიდი ხნითა!
18.დევდარს გზაზე ჩამოუცხა, ანათებდა მზე ძლიერი,
მცხუნვარე ზაფხული იდგა, სულ იწვოდა ყველაფერი,
იქვე ახლოს ბაღი იყო ლამაზი და მრავალფერი,
იქ მან ადგილი იპოვა იმ ცხელი დღის შესაფერი.
19.მუხის ჩრდილში ბაღის სკამზე მან ცოტა ხნით შეისვენა,
იმ სიმშვიდეს უხდებოდა ტყის ჩიტების ტკბილი სტვენა,
ხის ფოთლებს აშრიალებდა ცაში სიოს ლაღად ფრენა,
თითქოს ყველა მათ უსმენდა, არ ისმოდა კაცი ენა.
20.შუაგულ ბაღში შადრევანი მაღალზე აფრქვევდა წყალსა,
მისი მჩქეფარე შხეფები აგრილებდა ირგვლივ ბაღსა,
იმ სიმშვიდის მოსმენის დროს დევდარ ემსგავსა მძინარსა,
ცოტა თვალები მილულა, კარგად გრძნობდა ჩრდილში თავსა.
21.არ გასულა ცოტა ხანიც, გამოფხიზლდა ჩხუბის ხმაზე,
დაინახა ახალგაზრდა ბიჭს, ურტყავდა კაცი ძალზე,
რომ დავარდა არ დაინდო, ფეხი დასცხო ბეჩავს თავზე,
მისთვის ფული მოუპარავს, ცემით კლავდა მას ამაზე.
22.დევდარ მათ მიუახლოვდა, არ მოკლასო შეეცოდა,
იმ კაცს მკლავში ხელით წასცდა მოაფხიზლა ამით ცოტა,
ჩხუბის მიზეზს შეეკითხა, რატომ სცემდა არ იცოდა,
გამქურდაო უპასუხა, რომ მოეკლა არ ეცოდა.
23.დევდარმა უთხრა: ნუღარ სცემ, ეტყობა