ზღაპარი კეთილ ჯადოქარზე
იცით თუ არა, ზღაპრებს
მხოლოდ მოხუცები რად იგონებენ?
ეს იმიტომ, რომ ზღაპარი ამქვეყნად
ყველაზე დიდი სიბრძნეა!
ყველაფერი ხომ წარმავალია?!
და მხოლოდ ზღაპარი,
ნამდვილი ზღაპარი რჩება სამუდამოდ...
ზღაპარი სიბრძნეა.
ზღაპარი რომ ვინმეს მოუყვე,
ძალიან ბევრი რამის ცოდნაა საჭირო,
უნდა ხედავდე იმას, რასაც სხვები ვერ ხედავენ.
ამისათვის კი, ხანგრძლივი ცხოვრებაა საჭირო.
ამიტომაცაა, მხოლოდ მოხუცებს რომ
შეუძლიათ ზღაპრების მოყოლა.
როგორც ჯადოქრობის მთავარ, დიდ,
უძველეს წიგნში წერია:
„მხცოვანი ის არის, ვინც სიბრძნე მოიხვეჭა!“
აი, ბავშვებს კი...
ძალიან უყვართ ზღაპრების მოსმენა,
იმიტომ, რომ მათ ფანტაზია და ჭკუა
ხელს უწყობს არა მარტო იმაზე იფიქრონ,
რასაც სხვები ხედავენ, არამედ - ყველაფერზე.
თუ ბავშვი გაიზარდა და ისევ ხედავს იმას,
რასაც სხვები ვერ ხედავენ, მან იცის,
რომ ფანტაზია ჭეშმარიტებაა!
და რჩება ბავშვად, ბრძენ ბავშვად,
„მხცოვანად, რომელმაც სიბრძნე შეიცნო“,
როგორც ჯადოქრობის დიდ და უძველეს წიგნში -
„ზოჰარში“ წერია.
იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ჯადოქარი.
დიდი, განსაკუთრებული, ლამაზი
და ძალიან, ძალიან კეთილი...
მაგრამ ის მარტო ცხოვრობდა და არავინ იყო სხვა,
გვერდში რომ ჰყოლოდა,
არავინ იყო, ვისთანაც ითამაშებდა,
ვისაც დაელაპარაკებოდა,
ვინც მას ყურადღებას მიაქცევდა. ვისაც გაუყოფდა ყველაფერს, რაც მას ჰქონდა. რა უნდა ექნა?...
მარტოობა ხომ ძალიან მოსაწყენია!
ჩაფიქრდა და: „რა იქნება ქვა რომ გავაჩინო,
თუნდაც ძალიან პატარა, მაგრამ ლამაზი?
იქნებ ეს ჩემთვის საკმარისი აღმოჩნდეს?
მე მას მოვეფერები და ვიგრძნობ, რომ
რაღაც არის ჩემს გვერდით,
და ერთად ყოფნა გაგვიხარდება,
მარტოობა ხომ ძალიან მოსაწყენია...“
„ჩაკ!“ დაიქნია მან თავისი ჯადოსნური ჯოხი და მის გვერდით გაჩნდა ქვა,
ზუსტად ისეთი, როგორიც ჩაიფიქრა.
უყურებს ამ ქვას, იხუტებს, ეფერება,
ის კი არ პასუხობს, არ ინძრევა,
გინდა დაარტყი, გინდა ხელი გადაუსვი -
ის ისევე რჩება, გრძნობის გარეშე!
აბა, მასთან როგორ უნდა იმეგობრო?
ჯადოქარმა სცადა სხვა ქვების გაჩენაც,
სხვების და სხვადასხვანაირების,
კლდეების, მთების, მიწის, ხმელეთის.
დედამიწის, მზის, მთვარის.
მთელი სამყარო გაავსო ქვებით -
მაგრამ ისინი, ისევე როგორც პირველი ქვა -
არანაირ პასუხს არ აძლევდნენ.
და ისევ ისე, როგორც ადრე,
ოჰ, რა მოსაწყენია მარტოობა...
გაიფიქრა ჯადოქარმა:
„იქნებ ქვის ნაცვლად მცენარე შევქმნა -
მაგალითად, ლამაზი ყვავილი?
მე მას მოვრწყავ,
ჰაერზე გამოვიტან, მზეზე,
მოვუვლი, ყვავილი გაიხარებს,
და ერთად გაგვიხარდება ყოფნა,
მარტოობა ხომ ძალიან მოსაწყენია?“
„ჩაკ!“ დაიქნია ჯადოსნური ჯოხი და
მის წინ ყვავილი გაჩნდა,
ზუსტად ისეთი, როგორიც უნდოდა.
ჯადოქარი სიხარულისაგან აცეკვდა.
ყვავილი კი არც ცეკვავს,
არც ტრიალებს, თითქმის ვერც გრძნობს მას
და მხოლოდ იმაზე რეაგირებს, რასაც ჯადოქარი აძლევს;
როცა წყალს უსხამს, ყვავილი თავს წამოწევს,
არ დაუსხამს და - ჭკნება.
აბა, როგორ შეიძლება ასე ძუნწად პასუხობდე
ასეთ კეთილ ჯადოქარს, რომელიც მზად არის
მთელი თავისი გული გაჩუქოს!... მაგრამ... აბა, ვის?
მაშ, რა უნდა ქნას?...
მარტოობა ხომ ძალიან მოსაწყენია?
გააჩინა ჯადოქარმა ყველანაირი მცენარე,
დიდი თუ პატარა, ბაღები თუ ტყეები,
მინდვრები თუ ველები... მაგრამ ისინი ყველანი,
როგორც პირველი ყვავილი -
არანაირად არ პასუხობდნენ მას.
და ისევ ისე.
ძალიან მოსაწყენია მარტოობა...
იფიქრა ჯადოქარმა, იფიქრა და მოიფიქრა:
„ნეტავ რა იქნება, რაიმე ცხოველი რომ გავაჩინო?
მაინც რომელი? - ყველაფერს ძაღლი სჯობს.
ჰო, ძაღლი!
პატარა, მხიარული, ალერსიანი.
მთელი დღე ვეთამაშები,
ვივლით სასეირნოდ, და ჩემი ძაღლი
ხან ჩემ წინ ირბენს, ხან უკან და ხანაც გარშემო.
ხოლო როცა სახლში დავბრუნდები, ჩემს ციხე-კოშკში,
დიახ, როცა მე ჩვენს ციხე-კოშკში დავბრუნდები ხოლმე,
ის მე კარებთან შემეგებება,
და ერთად ძალიან კარგად ვიქნებით,
მარტოობა ხომ ძალიან მოსაწყენია?“
„ჩაკ!“ დაიქნია მან თავისი ჯოხი და მის გვერდით ძაღლი გაჩნდა.
ზუსტად ისეთი, როგორიც უნდოდა.
დაიწყო ჯადოქარმა მასზე ზრუნვა,
აჭმევდა და წყალს ასმევდა, ეფერებოდა,
აბანავებდა და ასეირნებდა,
ყველაფერს აკეთებდა მისთვის...
მაგრამ ძაღლის სიყვარული...
ხომ მხოლოდ ის არის,
რომ იყოს მის გვერდით,
ფეხებთან იწვეს, კუდში სდიოს.
ჯადოქარმა აღმოაჩინა, რომ სამწუხაროდ,
ვერც ძაღლი, რომელთანაც ასე კარგად თამაშობს,
ვერ უბრუნებს იმ სიყვარულს,
რომელსაც თავად აძლევს მას.
ძაღლს, უბრალოდ, არ შეუძლია მისი მეგობარი იყოს.
არ შეუძლია იმის შეფასება,
რასაც მისთვის ჯადოქარი აკეთებს.
მას კი, სწორედ
ჩუქება
