აკაკის ბუნება უფრო შეუცნობელია ვიდრე შეცნობილი, უფრო სტიქიური, ვიდრე გამიზნული… მის სამხატვრო პროცესში თავისთავად ხდება ყოველი: თითქოს პოეტი თვალახვეული იყოს და მისი ხელით უხილავი მუზა სწერდეს; თითქო ძილში ჰქმნიდეს იგი სახეთა და ფერადებს, თითქო სიზმარით ხსნიდეს იგი ზრახვათა ნისლოვან გუნდს… აკაკი თვითონ ბუნებაა, მაგრამ არა პირქუში და მწყრალი, ძალადი და უტეხი, არამედ მსუბუქი და მქროლავი, მჩქეფი და ცქრიალა…გრიგოლ რობაქიძე „აკაკის ქნარი”