ლიტერატურული გაზეთი #191

პაატა შამუგია

კვაზის ყვავილობა
ციკლიდან "პოლიტერატურა"
 
მსახურიც კვაზია. ასეა.
და მეფის პოზაშიც კვაზი ზის.
ნელ-ნელა სუყველა გაკვაზდა,
შლეგი თუ შმაგი თუ აზიზი.
შენ, ჩვენო მეფევ და მესიავ,
გმადლობ, რომ კვლავ თავზე გვაზიხარ.
ალბათ ჯერ არავინ მოგახლის
იმას, რომ შენც კაი კვაზი ხარ.
მაგრამ თუ ერთხელაც კვაზებმა
მეფის ზურგს დაუშვეს კვაზი ქვა...
უფალო შეუნდე, რამეთუ
მშვენივრად უწყიან, რას იქმან.
 

კითხვითი წინადადება
რა უნდა ქნას ადამიანმა,
თუ 8-გვერდიანი CV არა აქვს
და ბედის საძებნელად მიდის უცნობ ქვეყანაში?
 
როგორ დაასიზმროს თავი ზღაპრულ უფლისწულს
მან, ვისაც გენეტიკურ ლატარიაში
მოხდენილი ფეხები არ ერგო,
და მხოლოდ დაგრაგნილი ცხვირის
მომგებიანი ბილეთი ამოუვიდა?
როგორ იპოვოს ისეთი პრინცი,
დაუდგენელი ხალხის მიერ დადგენილ
სილამაზის ნორმებს
რომ აირიდებს?
 
სად მოძებნოს მუდმივად დამარცხებულმა
მუდმივად გამარჯვებული,
ის, ვისი CV-იც სავსე მთვარესავით სავსეა
და ვისი გულიც თბილი სახლივით თბილია
და ვისი გრძნობაც ნაზი ფერმენტივით ნაზია
და ვისი სიყვარულიც მყარი ნარჩენივით მყარია?
როგორ აღადგინოს სამყაროს ბალანსი?
 
სამყაროს ბალანსი ჯვარზე დასრულდა.
ახლა ჯვარზე ადგილი ვაკანტურია,
ვინ შეცვლის მას,
ვინც შეცვალა ადამიანი?
ვინ ამოაცურებს მესამე ყივილს მამლის ყელიდან?
ვინ გამოჰკიდებს ჰაერში პეტრეს გამგმირავ კივილს?
ვინ შეუშვერს ხელებს სიცარიელეს,
რომელიც გაჩნდა მარიამის თვალებში?
 
სად არის თოვლი შარშანწინდელი?
კითხულობს კაცი,
მთელი ცხოვრება მშვიდად რომ განვლო.
ან თაისი და არქიპიადე სად გაიტაცეს დროის ცხენებმა?
კითხულობს კაცი,
მთელი ცხოვრება მშვიდად რომ განვლო.
უნდა გვჯეროდეს თუ არა კაცის,
მთელი ცხოვრება მშვიდად რომ განვლო,
მაგრამ ერთხელაც საკუთარ მეზობელს დანა ჩასცა
და სამუდამო ნათელში ნაადრევად შეახრიგინა?
 
ვინ უნდა გასცეს პასუხები კითხვებს?
ვინ უნდა გასცეს კითხვები პასუხებს?
როდემდე უნდა გავცეთ?
როდემდე უნდა ვიყოთ ასე კარგად?!
ხომ შეიძლება, ცუდადაც გავხდეთ,
ისე, უბრალოდ,
ჟანრის კანონის პატივსაცემად -
თითქოს მარაო დაგვექნიოს სიცივეში
ან ხელები აგვეწიოს მშვიდობიანობისას...
 
რა უნდა ქნას ადამიანმა?!
 

სისულელის ქება
როგორმე უნდა დავიმახსოვრო,
თუ ვინა ვარ.
რადგან ბევრი ვარ, უთვალავი.
ჩემმა სახემ ათასი პირი გამოიბა
და უკვე ათასი სისულელის ერთბაშად
წარმოთქმა შემიძლია.
როგორ უნდა დავიმახსოვრო ეს ამდენი ჩემი თავი,
ან ამდენი ჩემი პირი,
მითუმეტეს, როცა თითოეული პირიდან
სხვადასხვა სიმართლე ისმის
და ყველა მათგანი, მიუხედავად იმისა, რომ
სხვადასხვა სიმართლეებზეა საუბარი,
ერთმანეთს ეთანხმება და ზოგჯერ, განსაზღვრავს კიდეც.
როგორ უნდა ავრიო ეს ამდენი პირი,
გამოვიწვიო ეთიკური ჯახი,
როცა ზოგიერთი ჩემი პირიდან
რამდენიმე ასოციალურიცაა,
მაგრამ საერთო ჰარმონიის მბზინავ შენობაში
ბზარი ვერ შეაქვს.
მხოლოდ კულინარიული კამათი ჩაღდება პერიოდულად,
როცა ხორცისმჭამელი პირი და ვეგეტარიანელი პირი
იდეოლოგიურ კამათს შეჰყვებიან.
ოჰ, ეს ბიოეთიკა!
მარჯვენა პირმა არ უნდა იცოდეს,
რას ჭამს მარცხენა,
არც შუამ უნდა იცოდეს, რას გიახლებათ განაპირა,
არც ზედა პირმა უნდა შეამოწმოს
ქვედა პირის რეცეპტორები.
როცა ცუდად ვარ,
ბალახები ამომდის წარბებზე,
შუბლზე ძოვენ ცხვრები,
წარბებზე კი ტყეები შრიალებენ
და ჩემი აურაცხელი პირი
მღერის სისულელის სიმფონიას
და ეს მშველის.
უთვალავი პირი კარგია სისულელის საქადაგებლად,
უთვალავი პირიდან გადმოღვრილი სისულელე
სიბრძნედ ფორმდება (უმრავლესობის დიქტატურა!).
ღმერთო, მომეცი სისულელის თქმის შნო და ლაზათი,
რომ ამოვთქვა უთვალავი პირიდან უთვალავი სისულელე
და განვფინო პლანეტაზე სისულელის შედედებული ლავა.
მე ხომ ვიცი, რომ სისულელე ყველას სჭირდება,
ზოგჯერ ისეა, თითქოს ბედზე მიგესწროს განწირული
ადამიანისთვის,
სისულელე გეჩურჩულოს,
ყოვლად სულელური სისულელე...
და გადაგერჩინოს.
 

არაფრის ქება
ყველაფერზე უკვე დაიწერა,
მითხრა მეგობარმა,
ამიტომ გადავწყვიტე, დავწერო არაფერზე,
მშვენიერ არაფერზე,
თვალს რომ მოგტაცებს, ისეთ არაფერზე,
თუმცა, გამოვტყდები,
ჩემი ადოგმატურობა დასაზღვრულია,
და როცა მივდივარ სამსახურში და ვფიქრობ არაფერზე,
ხსოვნა ჩერდება რაღაც ძალიან დავიწყებადში,
რაც შეუძლებელია იყოს არაფერი,
მაგრამ არის!
რადგან დასაბამიდან იყო არაფერი,
და არაფერი იყო არაფერთან და არაფერი იყო არაფერი.
არაფერი არაფერში ხარობს და
არაფერმა იგი ვერ მოიცვა.
მაგრამ, მეორე მხრივ, არის არაფერი -
არაფრისა არაფრითა დამთრგუნველი
და ეს უნდა გავითვალისწინოთ,
მაგრამ, ამავდროულად, არის ასევე არაფერი,
რომელსაც არაფერი აღელვებს,
მათ შორის, დიქოტომიები.
თუმცა, ეგ არაფერი.
 
პოეტს უნდა ახსოვდეს, რომ
არაფერზე წერა აღარ არის არაფერი,
ის არის მეტაარაფერი, მეტი არაფერი,
არც ნაკლები.
არაფერი შეგიძლია იოლად წარმოიდგინო,
რადგან ის არაფერია.
არაფერი შეგიძლია, არც წარმოიდგინო,
რადგან ის არაფერია.
არაფერი შეგიძლია წარმოიდგინო და თან,
არც წარმოიდგინო,
რადგან ის არაფერია.
 
არაფერი რომ არ არსებულიყო, უნდა გამოგვეგონებინა,
მაგრამ ვინაიდან არაფერი არსებობს,