ლიტერატურული გაზეთი #190

ირაკლი სამსონაძე - ქორწილი ქარში
ზამთარი. პარასკევი.
კიბის საფეხურები. ძველი. მოაჯირი. ხელი მოაჯირს, კიბის საფეხურებით ქვემოთ, ჩქარა აქედან - შინ! მოსასხამი არ დამავიწყდეს, ქუჩაში შემნიშნავენ; შეყოვნება კიბეზე, ხელი მოსასხამის სახელოში, ერთი-მეორე, ჩანთა მხარზე, ფეხი კიბეზე, ჩქარა აქედან, ჩქარა აქედან - შინ! შინ - საპონი და მდუღარე, მდუღარე წყალი. ჩამორეცხავს, მომაშორებს. საფეხურები - მოწითალო. საფეხურებით - ქვემოთ. გამაუპატიურა, თუ მივეცი? გამაუპატიურა, თუ მივეცი? გამაუპატიურა? ჰო. მივეცი? ჰო. ერთიც, მეორეც. ღირსი ხარ, დეა! ღირსი ხარ, დეა! - 1704-ე მეგობარმა სამ ბიძგში გიხმარა და უნდა ჩამოირეცხო ახლა და შინ, შინ, შინ - საპონი, შამპუნი, ქაფი, ღრუბელი სიწითლემდე გამიხეხავს კანს და მდუღარე წყალში და ჩამორეცხავს ალბათ, მომაშორებს ალბათ. ალბათ კი არა, აუცილებლად, ჰო, ჰო, ჰო, თორემ დარჩენილი ცხოვრება ნიკოს შავი ძაღლის სუნით გამეჟღინთება, იმიტომ რომ, ნიკო თავის ძაღლს დაემსგავსა. უკიდურესად დაემსგავსა, უკიდურესად და რა ამაზრზენი ფერი აქვს კიბეს - გახუნებული მოწითალო, აქერცლილი მოწითალო, ნახმარი მოწითალო და - გამაუპატიურა, თუ მივეცი? გამაუპატიურა, თუ მივეცი? ნაბიჯი მოწითალოზე, კარი ჭრიალით, - ზამთარში! შეცისფრებულ ზამთარში ქუჩა. მაღაზიიდან შუქი. მაღაზიასთან ქურთი სეირანა მოკლე ჯუბით, სპორტული შარვლით, სიგარეტით, დაკვირვებული მზერით ჩემკენ. რატომ ასეთი დაკვირვებული მზერით? შენძრეულისერთი მოხუცი ქალი დაკვირვებულად ჩემკენ - ამ სადარბაზოში რა უნდოდაო, ალბათ, ფიქრობს. გავუღიმოთ უნდა. ვითომც არაფერი, ვითომც არაფერი, მაღლა, აივნიდან ყეფა. ჩიბია? ფუჰ, შენი! - გამარჯობა, დეიჩკა! - მიღიმის სეირანა. თავს ვუქნევ, ვუღიმი, მაგრამ ჩიბის ყეფა მომყვება და - გავუღიმე? ვითომ გავუღიმე? მგონი, ჰო, გავუღიმე. ავცდი. ჩავუარე. თვალს მაყოლებს სეირანა? ალბათ. რამდენი ნაბიჯი იქნება ჩემს სადარბაზომდე? 40-50-60. მიყურებს სეირანა? ალბათ. ჩიბი აღარ ყეფს. კარგია. წინ ჩორნა ნიკო მობუზულად თავის ჭიშკართან. სიგარეტს მთხოვს უეჭველად. არ გავჩერდები, ვერ გავჩერდები, სეირანას თხოვოს სიგარეტი, მაგრამ სეირანა არ მისცემს სიგარეტს, იცის. ამ ჩემს ფეხებს. სხვას გამოართვას. ვერ შევყოვნდები, არ შემიძლია, შინ, ჩემთან, სადაც სააბაზანოა, წყალია, საპონია, ღრუბელია, - შინ! გამაუპატიურა, თუ მივეცი? გამაუპატიურა, თუ მივეცი? შინ გავარკვიოთ რა და როგორ - შხაპის შემდეგ, მდუღარე წყლის შემდეგ, ბევრი საპნის, ბევრი შამპუნის შემდეგ გავარკვიოთ, რა და როგორ, ახლა შინ - ჩქარა! მეგობრობით შემომიტყუა ახვარმა, კარგი მსახიობი ხარო, შენს ფანად მიგულეო, შემომიტყუა, მაჭამა, მაგრამ მაჭამა კი? ბინაში რატომ ავაკითხე?! რატომ, დეა, რატომ ბინაში და არა კლინიკაში, დეა, რატომ, რატომ, რატომ და იმიტომ, რომ სულელი ხარ, ჰო, იმიტომ, რომ მზად იყავი გეჭამა და ჭამე კიდეც, დაუჯერე, თითქოსდა კერძო პრაქტიკაც აქვს და ბინაში იღებს პაციენტებს და დაუჯერე კი არა, იმან აგაგდო, კარგი მსახიობი ხარო, შენს ფანად მიგულეო და ავარდი ამაზე და ესე იგი, კი არ გაგაუპატიურა, ძალიან მარტივად მიეცი, ჰო, მიეცი, მაგრამ ამაზე მერე, შხაპის შემდეგ, ბევრი მდუღარე წყლის შემდეგ და მაინც, მაინც, მაინც არ ვიცი - იქნებ გამაუპატიურა კიდეც, გამაბრუა და გამაუპატიურა, თუ დამაჰიპნოზა, თუ არ ვიცი, ჯერაც ვერ გამიგია, ოღონდ ამაზე მერე, მერე, მერე გავარკვიოთ, რა მოგიწყო დანევროზებულმა ნევროპათოლოგმა, ვინც პატარა ბიჭივით, ჰო, პატარა ბიჭივით, უნახავივით ათავებს მესამე ბიძგზე და მერე ცრემლით ევსება თვალები, ტირის. ფუჰ, შენი! - მეგონა, ვნადირობდი, თურმე ის ნადირობს ჩემზე. ახვარი ეგ, ჩემი ფანი ვითომ; ჩაქუჩი წაიღეო, ჩაქუჩი ხომ გინდოდა, ჩაქუჩიო! - გაითხარე-მეთქი შენი ჩაქუჩი, გაითხარე-მეთქი! - მივაძახე, წამლები მივუყარე იქვე, შემოსასვლელში, დავავლე მოსასხამს ხელი და გამოვიჭერი იმ დაწყევლილი ბინიდან. კიდე რა მახსოვს? მახსოვს, ჰო, მახსოვს, მაგრამ არ მინდა, მახსოვდეს, ოღონდ ამაზე მერე, მერე, აბაზანის შემდეგ, - ახლა შინ! ჩორნა ნიკო მობუზულად. გავუღიმოთ ჩორნას. უნდა გავუღიმოთ ჩორნას. გავუღიმე? მგონი. ორი თითი მიაქვს ტუჩებთან. არა, ვერა, ვერ გავჩერდები, არ მაქვს სიგარეტი, შინ, რათა გავთავისუფლდე იმისგან, რაც ჩამიტოვა და ჩამოვირეცხო, მოვიშორო და დავფიქრდე, რა გადამხდა ახლახანს. ხელი სადარბაზოს კარს. კარი ჭრიალით. ფეხი კიბეზე, ამ პატარა ქუჩაზე ყველა სადარბაზოში აქერცლილი კიბეა. იმ ახვართან გახუნებული მოწითალო, ჩემთან გახუნებული მომწვანო, ნახმარი მომწვანო, ძველი. ძველი კიბე. ძველი მოაჯირი. ხელი მოაჯირს. საფეხურებით მაღლა, ჩემი ბინისკენ, სადაც წყალია, ღრუბელია, საპონია და სადაც ჩამოვიბან, მოვიშორებ და ჰო, გადავიტან, როგორმე გადავიტან, როცა მოვიშორებ და მერე ვნახოთ, შე ახვარო, მერე ვნახოთ, შე ახვარო, მერე, ჰო, მერე, ახვარო, მერე ვნახოთ. ხელი ჩანთაში. გასაღები. გასაღები