გახურება
გადავწყვიტე ბათუმში გატარებული რამდენიმე დღის შესახებ დამეწერა. თავგადასავალს ვერ დავარქმევ ამ ყველაფერს, რადგან თავს ისეთი არაფერი გადამხდენია თქვენთვის რომ უცხო იყოს. მე ვწერ, რაც იმას ნიშნავს, რომ არაა საჭირო ჯადოქორობა, ჯადოქრი რომ იყო. წერისას საძაგელი მძიმეები და წერტილები სად უნდა დავუსვა, არ ვიცი. ასოებიც ერთმანეთში მერევა, როგორც პირველ ან მეორე კლასის მოსწავლეს. იმიტომ, რომ ეს ყველაფერი საერთოდ არ მაინტერესებს. ისევე როგორც ჭამისას დანა-ჩანგლის ელეგანტურად გამოყენება. განათლებული ვარო, ასეთ ტყუილს არც ვიკადრებ, ბოლოს და ბოლოს მერვე კლასიდან გამომაგდეს სკოლიდან. თუმცა, როდის იყო განათლება ატესტატით იზომებოდეს. თავს დავდებ, ჩემი სკოლის ერთად შეკრებილ ათ მასწავლებელს არ ექნება იმდენი წიგნი წაკითხული, რამდენიც მე წავიკითხე ბოლო ორ თვეში. თუ მაინც გადაწყვეტთ წაიკითხოთ, იცოდეთ, რომ სულიერად გაზრდა წარმოუდგენელია ამ წიგნით. ვერც პანაშვიდზე საჭორაო ამბავს მოჰკრავთ თვალს და ვერც ტაძრის წინა რიგში ტყუილებისგან გაბერილს გაგახსენდებათ ამ მოთხრობიდან რაიმე. მეტი რომ არ გავახურო და ვიღაც ქალაჩუნები არ გავანაწყენო, ჯობია ამბავზე გადავიდე. გამეღვიძა. ლოგინიდან თავი წამოვწიე, კედელზე განმარტოებით ჩამოკიდებულ მამაპაპურ საათს შევხედე. რვას ათი წუთი აკლდა. კიდევ ათი წუთი მქონდა გამოსაფხიზლებლად და ოცნებებში წასასვლელად, სანამ ემოციური და ცოტათი ჯიუტი კოკა დამიძახებდა. თვალები თუ დამეხუჭა და ჩამეძინა, მერე ნახეთ, კოკას ბღავილს რა მოყვებოდა. ჯერ ხომ ყველა მეზობელს გააღვიძებდა, იქამდე არ გაჩერდებოდა, სანამ ჩემს ერთ-ერთ მეზობელს ყელში არ ამოუვიდოდა მისი ყვირილი. შენიშვნას მისცემდა მეზობელი, კოკაც რისი კოკა, ვინმეს რამე დაუთმოს. შენიშვნა კამათში გადავიდოდა, კამათი გინებაში, გინება ჩხუბში. ჩხუბში კი ყველზე მეტი ხომ გამშველებელს ხვდება. გამშველებელი კი დილის რვა საათზე ჩემს მეტი ვინ იქნებოდა. ჰოდა, ჯობდა არ ჩამძინებოდა.
ავოეეე!... დღეს ბათუმში მივიდვარ. ძლივს მეღირსა დასვენება, ბოლო ოთხი წელია სოფლებში წასვლის გარდა არსად ვყოფილვარ. სოფელში დასვენება ჩემთვის უაზრობა, როგორც კი ჩახვალ, რომელიღაც ქოხში, რომელზეც ლოცვას იწყებ, რომ შენს იქ ყოფნაში არ დაინგრეს. ლოცვას მორჩები თუ არა, დალაგებას იწყებ, რომ ღამე დაძინება შეძლო. დალაგებას რომ მორჩები, სანტექნიკი ხდები იმ იმედით, რომ კვირის ბოლოს მაინც აისრულებ მთელი კვირის ნატვრას და თავი სოფლის ბოლოდან მოტანილი წყლით დაიბანო.
ერთი სიტყვით, არ მიყვარს სოფელში დასვენება და არც დასვნებას ვეძახი იქ წასვლას. ჰოდა, ახლა ბათუმში მივდივარ დამსახურებულად. დამსახურებულად იმიტომ, რომ წელს ბევრი ვიშრომე, მთლად მესისავით სეზონი არ მქონია, მაგრამ რისი გაკეთებაც მინდოდა, ყველაფერი გავაკეთე. თუმცა მესი იქით იყოს და ბუსკეცზე კარგი წელი ნაღდად მქონდა. ბუსკეცს რა ენაღვლება, ნეიმარი, მესი და სუარესი უდგანან წინ და ასე არხეინად შოულობს მილიონებს. მე კიდე ჯიბეში ორ ტკივიცნა ას ლარიანზე მეტი არაფერი მიდევს, არადა ბათუმში ერთი კვირით მივდივარ.
