მოღალატე პირველად სიკვდილი 5 წლისამ ნახა.ცხელი ზაფხულის ერთ ჩვეულებრივ დღეს.. მაშინ ვერ მიხვდა რატომ არ იძვროდა კნუტი ადგილიდან. ფრთხილად მიეპარა და მუცელზე საჩვენებელი თითი ატაკა, რბილს ელოდა , მაგრამ ცივი და მაგარი იყო, ინსტიქტურად წაიღო ხელი უკან და ატირდა. შემოტრიალებულმა დედის კაბას მოჰკრა თვალი იქვე საზაფხულო სამზარეულოდ გადაკეთებულ ფიცრულში, მიირბინა, შიშველ წვივებზე მაგრად შემოეხვია და უმატა ტირილს..
იცოდა რომ კნუტმა ფრენა ისწავლა და გაფრინდა შორს, თბილსა და ფერად ქვეყანაში, სადაც ბევრი ყვავილები და უფრო ბევრი ჩიტებია.. ისიც იცოდა, რომ ადრე თუ გვიან ფრენას ყველა სულიერი სწავლობდა..
6 წლის შემდეგ , ისევ ზაფხულში ისევ მოუწია ენახა ყვავილების და ჩიტების ქვეყანაში მიმავალი , ოღონდ ამჯერად დედა.. რეაქცია იგივე არ იყო. გახევდა, გაქვავდა,გვერდზე მდგომ, მასზე 2 წლით უმცროს ძმას ხელი ხელზე ისე მაგრამ მოუჭირა, თითებს სილურჯე შეეპარათ, აერია რეალობა ილუზიაში, ხალხის ხმა საკუთარში.. მიმოიხედა მაგრამ ვერ მოჰკრა ვერავის შიშველ წვივებს თვალი, რომ მაგრად მიჰკვროდა.. არადა ახსოვდა ზაფხული იყო, ვერ ხვდებოდა ამდენ ხალხში სად გაქრა ყველა, ვერ ხვდებოდა ასეთ პაპანქებაში რატომ კანკალებდა, არ მოსწონდა ყველა მას რომ ეფერებოდა და ჩაეძინა..
მერე დალაგდა ყველაფერი,მეზობლებმა მოიკითხეს ,,ხარჯზე'' მოტანილი ჯამ – ჭუჭელი, შემოსასვლელში ნელ – ნელა შემცირდა ,,კალოშების'' რაოდენოდა, მაცივარში გაქრა ფლავი და ლობიო, თითქოს ჩადგა კალაპოტში სოფელი, მაგრამ არა , რაღაც არ იყო ისე, ფიცრულში აღარც კაბა ჩანდა და აღარც შიშველი წვივები.
ვერავინ იტყოდა რომ რაიმეთი გამოირჩეოდა თანატოლებისგან, საშუალო სიმაღლის , თხელი ნაკვთებით და ხორბლისფერი კანით სოფლის ერთ – ერთი , რიგითი ბავშვი იყო. ასე იყო სკოლაშიც, სწავლობდა , თუმცა დიად მომავალს არავინ უწინასწარმეტყველებდა.
დედის სიკვდილის შემდეგ უფრო მოდუნდა და ისედაც ბუნებით გულჩათხრობილმა თავისი ირეალური სამყარო შექმნა, სადაც არავის აძლევდა შეხედვის უფლებას. თავიდან მეზობლები თუ ახლობელ – ნათესავები იჩენდნენ გადამეტებულ ყურადღებას, ცდილობდნენ დაობლებულ ბავშვებს ქალის ხელი არ მოჰკლებოდათ. მორიგეობით შემოჰყოფდნენ თავს რკინის ჭიშკარში ,,ნანა შვილო ხომ არაფერი გჭირდებათ – ო'' იკითხავდნენ , ან ,,ნანა შვილო სარეცხი მაქვს გაიქეცი მოაგროვე თუ რამე გაქვთ'' – ო. შემდეგ მეზობლებიც გაიფანტნენ და უფრო და უფრო იშვიათად იღებოდა დიდი, მწვანე , რკინის ჭიშკარი..აქამდე საგულდაგულოდ მოვლილ ეზოს , ასე რომ ამაყობდა ნანას დედა, დაბალი ბიბინა ბალახი მოედო უწესრიგოდ.
მამა, ზურაბი, რომელსაც ყველა, ეკუთვნოდა თუ არა , ზურა ძიას ეძახდა, ცდილობდა ბავშვებს არ ეგრძნოთ მისი ჯავრი. ნანა მამას ჰგავდა, ზურა ძიაც საკმაოდ სიტყვაძუნწი იყო , ცოლის სიკვდილმა კი ერთბაშად დაადუმა და ერთბაშად გაუღრმავა წარბებს შორის ნაოჭი. დილიდან საღამომდე მუშაობდა, დილით სახლიდან გასვლისას ბავშვებს სამი სიტყვით არიგებდა ჭკუით ყოფილიყვნენ და საღამოს მოსული ასევე სამი სიტყით ,,ამოწმებდა'' რამდენად შეასრულეს დარიგება.
ნათქვამია: ,, ცოდო ისაა ვინც კვდება, თორემ დედამიწა ბრუნვას არასოდეს შეწყვეტსო''..
დღე დღეს მისდევდა, ნელ – ნელა ისწავლეს საკუთარ თავზე და ერთმანეთზე ზრუნვა. ნანამ მომდევნო წელს ერთბაშად აიყარა ტანი და კლასში მხოლოდ ერთ – ორ ბიჭს ჩამოუვარდებოდა სიმაღლით, მამუკა ჯერ ისევ ტანმორჩილი იყო, ალბათ ამანაც განაპირობა ასმაგ პასუხისმგებლობას რომ გრძნობდა ძმის მიმართ და..ცოტა ხანში თამაშ – თამაშში ისე დახელოვნდა და – ძმა კერძების კეთებაში და სხვა საოჯახო საქმეესი, რომ გამოცდილ დიასახლისს არ უდებდნენ ტოლს, თუმცა კერას ქალის ხელი და მადლი მაინც აკლდა.
მამუკამაც მოირგო ოჯახში მეორე კაცის როლი, უფროსი დის მსგავსად მანაც უცებ აიყარა ტანი, თუმცა სახე ბავშვისა შერჩა. ზურაბს კი ძნელად თუ იცნობდა კაცი, მუდამ მოწესრიგებულს და გაპარსულს ახლა წვერი ნებაზე მიეშვა, თითქოს წელშიც წახრილიყო და ბოროტი ენები ამბობდნენ ,,დღეს არ ტოვებს სასმელით რომ არ გატყვრესო''..
ოჯახის ახლობლები ჯერ ფთხილად, ცოტა ხანში კი პირდაპირ, რიდის გარეშე უხსნიდნენ ზურაბს თუ როგორ სჭირდებოდათ ბავშვებს ,,დედა'' და ოჯახს ქალი. ზურაბი სდუმდა.. არ ემეტებოდა ნატოს ბალიში სხვა დიაცის თმისთვის, ვერ წარმოედგინა ნატოს კარადაში სხვა ქალის ნივთები...
ჩუქება
