ბეჭდის საიდუმლოება - ცოტა ფეხი გამოადგით, ისედაც პიკის საათია და არ მიგვაცხრილონ, - გაისმა გიოს დაბალი, ხრინწიანი ხმა და შავი ლანდი სიბნელეში გაუჩინარდა. ბიჭები მიჰყვნენ.
„ნაკოლი“ რამდენიმე დღის წინ მისცათ ასუტამ და სულზეც მოუსწრო, თორემ უკვე ნოლზე იყვნენ, სახლშიც ყველაფერი თავდებოდა. არა, ცოლს არაფერი უთქვამს, ან რა უნდა ეთქვა, ისედაც ხომ იცოდა, მალე გავიდოდნენ, უპატრონოდ დარჩენილ, მიყრუებულ სახლებს რა დალევდა ქალაქში, ყვირილით რომ მომკვდარიყავი შეიძლება ფანჯარაში შუქი არ ანთებულიყო, ეშინოდა ხალხს. არა, თქმით არაფერი უთქვამს, მაგრამ ერთი ისეთი გამოხედა სამზარეულოდან, რომ მიშკა ყველაფერს მიხვდა. კარტოფილს ჭრიდა, ბავშვისთვის უნდა შეეწვა, დანის პირი ხრაშუნით უჩინარდებოდა ყვითელ, წყლის გამჭვირვალე წვეთებით დაფარულ მასაში და ხის დახაზულ მაგიდაზე ადენდა წკაპანს, ჰოდა, ტაფა რომ აშიშხინდა სადღაც სიბნელეში, თავი ასწია, ცოლს შეხედა და უცებ მისი გამოხედვა დაიჭირა, თავისი დიდი შავი თვალებით რომ ეუბნებოდა: ვერა ხედავ, რა დღეში ვართ, მიდი, გაინძერიო, - და სწორედ აქ გამოჩნდა ასუტა, ტუზივით დაეცათ, საბურთალოზე ერთი ქალია, შვილი ახლახან მოუკვდა ომში და მარტო ცხოვრობს ჩემი ბიძაშვილის მეზობელ კორპუსშიო, შვილს საცოლეც ჰყავდა, სადაცაა უნდა მოეყვანა და ოქროც უეჭველი ექნებაო. მეტი რაღა უნდოდათ?! წილზე შეთანხმდნენ ასუტასთან და ეგრევე დაიძრნენ.
- როგორ ხედავს ეს ჩემისა? ცოტა ნელა, ვერ გეწევით, - მისწვდა კახას ჩუმი ნათქვამი და თვითონაც აუჩქარა ნაბიჯს.
გიო ზვიგენივითაა, არ არსებობს დაიკარგოს, უკუნეთ სიბნელეში სრულიად უცხო ადგილას რომ ჩააგდო, ისე გაიკვლევს გზას, ერთი არ წაკრავს ფეხს არაფერს, ერთი ჩქამი არ გაეპარება წყვდიადში, თითქოს გრძნობდეს, ან სუნზე მიდიოდეს. თანაც დაუნდობელია, სისასტიკე არ არის, მაგის გულში რომ არ გაიაროს, თუ საჭირო იქნება გაგუდავს, მოახრჩობს ან აწამებს, ხელცარიელი კი არ წამოვა, იცის საქმის და რისკის ფასი, თანაც მაგის სახეზე ღიმილს ვერ ნახავ, შავი ღრუბელივითაა, აგერ ამდენი წელია ძმაკაცობენ და მიშკას არ ახსოვს ოდესმე ვინმეს გახუმრებოდა, ან პირიქით. ერთხელ იყო, უბნელი „ბავშვი“ გაეღადავა რაღაცას და იქამდე ურტყა, სანამ ხელები არ დაეღალა და სუნთქვაში ქოშინი არ შეეპარა.
- ესაა, აი, ასუტას ბიძაშვილის კორპუსი, - მოესმა სიბნელიდან. გაჩერდნენ.
- მესამე სართულია, ბალკონი აქვს, გადავძვრები, - გიო სადარბაზოში შევიდა.
- ოღონდ ჭკვიანად, - დაადევნა მიშკამ.
- არაფერი, გავთოკავ, კარებთან დამელოდეთ, - უპასუხა სიბნელემ.
კახა და მიშკა ჩუმად აუყვნენ ქვის კიბეს, სადარბაზოში ციოდა, ყრუდ ისმოდა ნაბიჯების ხმა. მესამე სართულზე გაჩერდნენ და ლოდინი დაიწყეს. დიდხანს არ მოუწიათ, გაისმა რკინის საკეტის ჩხარუნი და ოთახიდან გამოსული სანთლის შუქი მუქ ყვითელ ზოლად გაწვა შუშაბანდში. შევიდნენ.
- ძააან უცნაური ქალია, რო დამინახა არც კი დაუყვირია, ისე დავაბი და პირიც ისე ავუკარი, ერთი არ შემეწინააღმდეგა, - ჩუმად დახურა კარები გიომ.
- იქნებ არაფერი არა აქვს, - ხმაში შიში გაეპარა კახას.
- არა მგონია, - უპასუხა გიომ და სამივენი ოთახში შევიდნენ.
სანთლის შუქი მქრქალად ანათებდა იქაურობას, ლოგინზე ცისფერი გადასაფარებელი ეფინა, მარჯვენა კუთხეში ხის უბრალო საწერი მაგიდა იდგა, მარცხენაში ტანსაცმლის კარადა, ჩარჩოში ჩასმული სურათები შავ ხვრელებად მიკვროდა მოყვითალო, აქა-იქ ჩამოხეული შპალერით დაფარულ კედლებს, იატაკზე წიგნები ეწყო, შემოსასვლელთან ნავთის პატარა ღუმელი ატუზულიყო. ლოგინთან ახლოს, ხის ზურგიან სკამზე ჭაღარათმიანი ქალი იჯდა, თავი დაბლა დაეხარა და ტანზე შემოხვეულ თოკებს აკვირდებოდა, თეთრი უბრალო ბაიკის სპორტული შარვალი ეცვა და წინდებამოცმული ფეხები თბილ ჩუსტებში გაეყარა.
- აუ, ამას მართალა შეიძლება არაფერი არ ქონდეს, - თქვა მიშკამ, ქალმა თავი ასწია, შეხედა და ოდნავ შესამჩნევად მოჭუტა თვალები, თითქოს აკვირდებო.
- ოქრო სად გაქვს? - ჰკითხა გიომ.
ქალმა, ისე რომ მიშკასათვის თვალი არ მოუშორებია, მაგიდისაკენ გააქნია თავი.
- მიდი, ნახე, მე და კახა სხვა ოთახებს გავშმონავთ, - თქვა გიომ და ორივენი გავიდნენ.
მიშკა მაგიდასთან მივიდა, ხის ჩაშავებულ ზედაპირზე წიგნები ეწყო, შუაში ახალგაზრდა ბიჭის ვერცხლისფერ ჩარჩოში ჩასმული სურათი იდგა. ლამაზი ბიჭი იყო, წაბლისფერი მოკლედ შეჭრილი თმით, თხელი სახითა და ცოტა სევდიანი ღიმილით, სურათი სადღაც ტყეში, პარკში ან ქალაქგარეთ უნდა ყოფილიყო გადაღებული, იმიტომ რომ ბიჭის უკან მწვანედ შეფოთლილი ხეები მოჩანდა, მიწაზე გაწოლილი გოგოები და ბიჭები რაღაცაზე იცინოდნენ. სურათის წინ წვრილ ყვითელ ხაზად აზიდულიყო გრძელი საეკლესიო სანთელი. „ალბათ შვილია“, - გაიფიქრა მიშკამ და უჯრებს დაუწყო გამოღება. პირველში დიდი ხრაშუნა, შავ-თეთრი და ფერადი სურათებით
