ლიტერატურული გაზეთი #189

ნუგზარ ზაზანაშვილი

* * *
"გაზაფხულის მეშინია, აპრილის და მაისის".
 
"უნდა გიყიდო მე შენ ია
და მოგიტანო მე შინ ია".
 
მეც შეიძლება
ჩემ აივანზე ახალწლის ღამით
უმისამართო ტყვიამ მომიღოს ბოლო
მეც შეიძლება
მიწისძვრის ნანგრევებში მოვყვე
ან ზვავმა ჩამიტანოს
ან ადიდებულმა წყალმა წამიღოს
მეც შეიძლება
ავიაკატასროფას ვემსხვერპლო
მეც შეიძლება
დამემართოს კიბო
მეც შეიძლება
გამიპოს გული ინფარქტმა
ჩემ სისხლძარღვებშიც ნებისმიერ წამს
შეიძლება დაიძრას თრომბი...
 
და უთუოდ: ან - ეს, ან - ის,
ანდა - რამდენიმე ერთად
და უთუოდ - ბოლო წამი
და უთუოდ - ვაი დედა...
 
დედა,
ისევ ისე ყვავის
ფანჯარასთან შენი ია, -
წყალს ყოველდღე ვუსხამ,
მაგრამ...
მაგრამ მაინც მეშინია...
 

* * *
შენი ხმა:
რად გინდოდა,
რად დაიხარჯე ამ ყვავილებზე?
კი, კარგებია,
ლამაზები,
მაგრამ ჯობდა, ეგ ფული
შვილებზე დაგეხარჯა,
შვილიშვილებზე,
აქაც დიდხანს ნუ გაჩერდები,
დროს ნუ კარგავ სასაფლაოზე,
შენ საქმეს მიხედე,
არაფერი გაგიფუჭდეს...
 
ესეც ხომ ჩემი საქმეა,
დედა,
თან ისეთი - რომელსაც ვერ ველევი...
 
ყვავილები კი...
როცა ერთად ვიყავით, მაშინ დაგაკელი
და ახლა მაცალე ცოტა...
 

* * *
ქმედების დრო
 
უნდა მოვასწრო,
უნდა მოვასწრო,
უნდა მოვასწრო...
და მაგიდის კალენდარში ყოველი დღე
რაღაცისთვისაა მონიშნული
და სულ რაღაცას ვერ ვასწრებ
და სულ სადღაც მაგვიანდება.
 
ქმედების დროა:
ცხოვრება = ქმედებას,
თან სწრაფ ქმედებას -
ვინიცობაა სხვამ დამასწროს!
 
და ასე მოკლდება ცხოვრება...
 
აი, ამაზე ვფიქრობ -
ისევ უცხო ქალაქის პარკში,
ისევ შეღამებულზე,
პატარა ხელოვნურ ტბასთან
ცაცხვებქვეშ მჯდომარე.
 
და, აი, კიდევ რას ვფიქრობ:
სიცოცხლე ხანგრძლივად რომ მოგეჩვენოს,
არაფერი უნდა აკეთო კაცმა.
 

* * *
მივლინებაში
უცხო ქალაქში
შეღამებულზე
ჩვეულებისმებრ
ვზივარ პარკში მარტო
 
ვზივარ პარკში მარტო
და სტრიქონების გამოგონებით
საკუთარ თავს ვართობ
 
მთვარე ვახშმობს მუხებში
(ეს ჩემი სტრიქონი არ არის)
 
არა
მთვარე არ ვახშმობს მუხებში
მუხები თავისთვის დგანან და
რაღაცას ჩურჩულებენ
მთვარე კი ვახშმობს ღრუბლებში
 
მთვარე ვახშმობს ღრუბლებში
(ეს უკვე ნაწილობრივ ჩემი სტრიქონია)
 
აპირებს წვიმას
მაგრამ ჯერ არ წვიმს
და
ნელ-თბილ ნიავს
მოაქვს სურნელი
აყვავებული ცაცხვის
 
და
ვარ ასე მშვიდად და ბედნიერად
დღეს
 
ესაა და ეს
 

საუზმე ბერლინის სასტუმროში
საუზმის დროა: ბერლინის რომელიღაც
სასტუმროს კაფეში ვზივარ დილაადრიან
და ნელა-ნელა ვსვამ უგემურ ყავას...
 
გვერდით მაგიდაზე, დიდ ფანჯარასთან ზის
შუახნის სიმპათიური ქალბატონი, ეტყობა,
უკვე ნასაუზმევი, მისჩერებია მობილურს,
მე ვერც კი მამჩნევს...
 
მეც დიდად არ ვინტერესდები ქალბატონით -
ეს ალბათ დროის ერთადერთი პატარა
მონაკვეთია, როდესაც ჩვენი ცხოვრებები
ვითომდა ეხება ერთმანეთს:
მე სრულიად უცხო ვარ მისთვის,
ის სრულიად უცხოა ჩემთვის...
 
და მაინც ერთ ნავში ვსხედვართ:
ვმსახურობთ, ვზრუნავთ ოჯახზე,
შვილებზე, მომავალზე...
 

ფარვანა
რა არამქვეყნიურად მშვენიერი ყოფილხარ,
ფარვანავ, ფრთებგაშლილი რომ მიწებებიხარ
განათებულ ფანჯარას, თითქოსდა უმსუბუქესი
თეთრი არშიით მოჩარჩოებული, ვერცხლის
უწვრილესი ძაფებით ნაქარგი, პაწაწინა,
ოდნავ შესამჩნევი ორნამენტების სამუდამოდ
აღსაბეჭდად მინაზე!..
 
კიდეც აღბეჭდე - მე შენ ყოველთვის
მემახსოვრები...
 

* * *
მოულოდნელი ზარი
ბევრი მრავალწერტილით
 
უცნაურია ეს იანვარი -
ქუჩა სავსეა ყოჩივარდებით...
ზარია!..
- გისმენთ...
(...)
- საიდან რეკავ?..
(...)
- მეც ვერ გივიწყებ...
(...)
- მეც მენატრები...
(...)
- მეც ის აღარ ვარ...
(...)
- კარგი...
(...)
- ნახვამდის...
 
კიდევ შევხვდებით ოდესმე, სადმე...
კიდევ შევხვდებით... ან ვერ შევხვდებით...
სიჩუმე...
ვუმზერ ჩაკეტილ სარკმელს...
 
სარკმლის იქით კი დგას იანვარი
და ქალური მზით ქუჩა სავსეა...
ვნატრობთ რაღაცას = ვარსებობთ?
არ ვიცი... მაგრამ, მგონი, ასეა...
 

* * *
რა საყვარელია
წიგნების თაროზე შემოსკუპული
ეს მრგვალი
მწვანე
საათი
 
პატარა ჩასუქებულ ჩიტს ჰგავს
საკენკი რომ არ აკლია
და წყნარად წივწივებს თავისთვის
 
პატარა ჩასუქებულ მწვანე ჩიტს
რომელსაც
დროსთან
საერთო
არაფერი
აქვს
 

სტამბოლი, რესტორანი სასტუმროს ბოლო სართულზე
ზის თმამოშვებული, ეტყობა,
ხმელთაშუაზღვეთის რომელიღაც ქვეყნიდან
მოწვეული, მუსიკოსი პატარა პოდიუმზე,
უკრავს გიტარაზე და დაბალ ხმაზე ასრულებს
ნაცნობ, მელანქოლიურ სიმღერებს...
 
ფანჯარასთან შუა-ხანს-გადაცილებული,
სიმპათიური ცოლ-ქმარი ზის, ფრანგებს
გვანან... ცოლ-ქმარს ემჩნევა, რომ ძალიან
მოსწონს აქაურობა: გაჩირაღდნებული
ბოსფორის ხედი, თურქული კერძები, ნაცნობი
მელოდიები, სიცოცხლე... ჭაღარაშერეულ,
გამხდარ, სათვალიან მამაკაცს სახეზე კეთილი
ღიმილი დასთამაშებს და წამდაუწუმ
ფანჯრისაკენ გაურბის თვალი... ასევე გამხდარი,
ქერადთმაშეღებილი ქალი კი უფრო
მუსიკოსისკენ იხედება და ყოველი სიმღერის
დამთავრებისას ჩუმად, მაგრამ არტისტულად
უკრავს ტაშს... მუსიკოსიც ნელი, არტისტული
თავის დაკვრით