თავი 1
დანა ხელით მოვსინჯე.
- ეს „შანია“. ამჩნევ, რამდენად მსუბუქია „ვუტჰოფთან“ შედარებით?
მოსასინჯად დანის პირის ჯადოსნურ წვერს თითი შევახე. ტარი, წესით, ნესტგამძლე უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ჩემი ხელის შეხებისთანავე ტენიანი გახდა.
- ვფიქრობ, ის დიზაინი უფრო შეეფერება შენს აღნაგობას. კონსულტანტს ავხედე. თავი გავიმხნევე იმ სიტყვის მოსასმენად, რომლითაც ხალხი ისეთ დაბალ გოგოებს აღწერს, რომლებსაც უნდათ, სხვების თვალში გამხდრები გამოჩნდნენ. „კოპწია“. ისე გამიღიმა, თითქოს დიდი კომპლიმენტი ეთქვას. კოხტა, ელეგანტური, მოხდენილი - ისეთი კომპლიმენტებიც არსებობს, მართლა რომ მასიამოვნებს.
ვიტრინაში ჩემს კანთან შედარებით რამდენიმე ტონით ღია ფერის ხელი გამოჩნდა და დანის ტარი აიტაცა. - შეიძლება, მეც ვსინჯო? - მასაც ავხედე: ჩემი საქმრო. ეს სიტყვა იმდენად არ მაწუხებდა, რამდენადაც შემდეგი: ქმარი. აი, ეს სიტყვა კი კორსეტს უფრო მჭიდროდ მიჭერდა, ორგანოებს მიმსხვრევდა და აშლილობის მძაფრი სიგნალით სტრესის ტალღას ყელში მაბჯენდა. შემეძლო, ხელი არ გამეშვა, ყალბი ნიკელისა და უჟანგავი რკინის პირი („შანი“, გადავწყვიტე, რომ ის უფრო მომწონდა) უხმოდ შემეცურებინა მის მუცელში. კონსულტანტი ალბათ უბრალო, დიდსულოვან „ოჰ!“-ს ამოუშვებდა. მის უკან მდგომი დედა კი, ცხვირმოუხოცავი ბავშვით, ნამდვილად იკივლებდა. ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, რომ მოწყენილობისა და დრამატიზმის საშიში კომბინაცია იყო და სიხარულით მიაწვდიდა თავდასხმის დეტალებს ცრემლებით სავსე თვალებით ახალი ამბების რეპორტიორებს, რომლებიც მოგვიანებით შეგროვდებოდნენ შემთხვევის ადგილზე. ამიტომ სანამ დავიძაბებოდი, შეტევისთვის მოვემზადებოდი და ჩემი სხეულის ყველა მუდმივად მომართული კუნთი ავტოპილოტში ჩაირთვებოდა, დანა ამოვატრიალე.
* * *
- აღელვებული ვარ, - თქვა ლუკმა, როგორც კი კონდიციონერის ცივი ჰაერით გამოფხიზლებულები „უილიამს-სონომადან“ 59-ე ქუჩაზე გამოვედით - შენ?
- ძალიან მომწონს ის წითელი ღვინის ჭიქები. - ხელი ჩავკიდე, რათა ეგრძნო, რომ მართლა ვგულისხმობდი იმას, რასაც ვამბობდი. „კომპლექტებზე“ ფიქრიც კი აუტანელი იყო ჩემთვის. გარდაუვალი იყო, რომ ჩვენც გვექნებოდა ექვსი პურის, ოთხი სალათისა და რვა სადილის თეფში და მე ვერასდროს შევძლებდი პატარა სერვისის შევსებას. იდებოდნენ სამზარეულოს მაგიდაზე, ლუკი შემომთავაზებდა მათ შენახვას, მე კი კბილებში გამოვცრიდი - ჯერ არა, - სანამ ერთ დღეს, ქორწილიდან დიდი ხნის შემდეგ, უცაბედი და მანიაკალური შთაგონებით არ გავივლიდი ქალაქის ზედა ნაწილის ოთხ მეხუთედს, არ შევვარდებოდი „უილიამს-სონომაში“, როგორც მებრძოლი მარტა სტიუარტი, და არ აღმოვაჩენდი ფასდაკლებას იმ ლუვრის მოდელზე, რომელიც წლების წინ ავარჩიეთ. - პიცა ვჭამოთ?
ლუკმა გაიცინა და ხელი მომიჭირა. - სად მიდის ეს ყველაფერი?
ხელი გავამაგრე. - ალბათ ვარჯიშის ბრალია. შიმშილით ვკვდები. ჯერ კიდევ გული მერეოდა ლანჩზე ნაჭამი „რუბენის“ სანდვიჩისგან, რომელიც ისეთივე ვარდისფერი და გადატვირთული იყო, როგორიც საქორწინო მოსაწვევი.
- პეტსისთან? - ვეცადე, ისე გამომსვლოდა, თითქოს ეს იდეა იქვე გამიჩნდა, არადა, უკვე წარმოდგენილი მქონდა როგორ ავიღებდი პეტსის ღვეზლის ერთ ნაჭერს, როგორ გაიწელებოდა თეთრი ყველის ნაჭრები, მაგრამ არ გაწყდებოდა და იძულებული ვიქნებოდი, თითებს შორის მომექცია და გამომექაჩა, თან ვიღაცის ნაჭრიდან მოცარელას ბონუსნაგლეჯიც ამეწაპნა. ეს სველი სიზმარი შეუჩერებლად მიტრიალებდა თავში წინა ხუთშაბათის შემდეგ, როდესაც გადავწყვიტეთ, რომ კვირას, ბოლოს და ბოლოს, მივხედავდით რეგისტრაციის საქმეებს („ხალხი კითხულობს, ტიფ“. „ვიცი, დედა, მალე მივხედავთ“. „ქორწილი ხუთ თვეშია!“).
- მე არ მშია, - ლუკი მხრებს სწევს, - მაგრამ თუ მართლა გინდა. - რა, შეჯიბრებაა?!
ხელიხელჩაკიდებულებმა გადავკვეთეთ ლექსინგტონის პროსპექტი, თავს ძლივს ვარიდებდით თეთრ შორტებსა და კომფორტულ ფეხსაცმელებში ჩაცმულ ნავარჯიშებ ქალთა გუნდებს, რომლებსაც მეხუთე ავენიუს Victoria’s Secret (ცნობილი ამერიკული ბრენდი)-დან მთელი ის საუნჯე გადაჰქონდათ, რასაც მინესოტაში ვერ ნახავდით. ვხვდებოდით ლონგ აილენდის გოგონებს, რომელთაც გლადიატორის სანდლების თასმები ისე უჩენდნენ ფეხზე თაფლიან კუნთებს, თითქოს ხეზე შემოხვეული ვაზი ყოფილიყო. ლუკს უყურებდნენ. მე მიყურებდნენ. ეჭვები არ აწუხებდათ. სწრაფად და ძლიერად ვიმუშავე იმისთვის, რომ ღირსეული მეტოქე ვყოფილიყავი კაროლინი ჯეი ეფ ქეი ჯუნიორისთვის (იგულისხმება ჯონ ფიცჯერალდ კენედი უმცროსი). მარცხნივ შევუხვიეთ, მე-60 ქუჩაზე გავედით და ახლა მარჯვნივ გადავუხვიეთ. ჯერ შუადღის 5 საათი იყო, მესამე ავენიუ რომ გადავკვეთეთ და ეულად გაშლილ რესტორნის მაგიდებს მივადექით. ნიუიორკელები ჯერ კიდევ გვიან საუზმეს შეექცეოდნენ. მეც ერთ-ერთი მათგანი ვიყავი.
- გარეთ? - გვკითხა მასპინძელმა. ჩვენ თავი დავუქნიეთ. ცარიელი მაგიდიდან ორ მენიუს დაავლო ხელი და გვანიშნა, გავყოლოდით.
- ერთ ჭიქა მონტეპულჩიანოს ავიღებ. - მასპინძელმა აღშფოთებით ასწია წარბები. მივხვდი, რასაც ფიქრობდა, - ეს მიმტანის საქმეა, - მაგრამ თბილად გავუღიმე: ხედავ, რა საყვარელი ვარ? და
ჩუქება
