იტვირთება...
მთავარი
წიგნები
კატალოგი
მოხმარების წესები
ჩვენ შესახებ
„საბას“ შესახებ
სიახლეები
პროექტები
ვიკიპედია ქართულად
პრემია "საბა"
კონკურსის შესახებ
კონკურსის ისტორია
წესდება
საკონკურსო განაცხადი
/
კონტაქტი
შესვლა
|
რეგისტრაცია
ელ. წიგნი
ელ. წიგნი
ავტორი
გამომცემელი
შესაძენი წიგნები
რაოდენობა
0
0.00
მთავარი
/
წიგნები
/
პერიოდიკა
/
ლიტერატურული გაზეთი #187
ლიტერატურული გაზეთი #187
ანთოლოგია *
2017 წელი |
ლიტერატურული გაზეთი
პერიოდიკა
2,769
ნახვა
5
(0 რეცენზია /0 შეფასება)
მსურს წავიკითხო
ჩემი რჩეული
0.5
ყიდვა
ჩუქება
ანოტაცია
ჩანაწერები: ზაზა ბიბილაშვილი. პოეზია: ნიკა ჯორჯანელი, ვანო ჩხიკვაძე, დავით რობაქიძე, ლელა მგელაძე, გოგა ჭყონია, მალხაზ მაჭავარიანი. პროზა: ლადო კილასონია, ქარდა ქურდუხი. ინტერვიუ: დიანა ანფიმიადი. თარგმანი: ჯეკ კერუაკი, სელჩუქ დერინოზი. რეცენზია: თეკლა ქველაძე გაგა ნახუცრიშვილის ახალ წიგნზე - „ბარნოვის 122”.
ვრცლად
რეკომენდებული ელ. წიგნები
2012 წლის 100 ლ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
ყველა დროის 20...
ანთოლოგია *
13.03
ყიდვა
2010 წლის 15 სა...
ანთოლოგია *
5.9
ყიდვა
2009 წლის 15 სა...
ანთოლოგია *
5.5
ყიდვა
2006-2007 წლები...
ანთოლოგია *
3.3
ყიდვა
წმინდა გიორგი
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
ანგელოზები
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
მოციქულები
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
წმინდა შიო მღვი...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
ყოვლადწმინდა ღვ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
უფლის წინასწარ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
ასურელი მამები
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
მეოთხე საუკუნე
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
საქართველოს სამ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
ქართველთა მეოხნ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
ქართველ წმინდან...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
წმინდა ქეთევან ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
წმინდა ექვთიმე ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
საქართველოს იმე...
ანთოლოგია *
2.5
ყიდვა
წმინდა მღვდელმთ...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
რატატუი – გემრი...
ანთოლოგია *
1.99
ყიდვა
კარი გამიღე
ანთოლოგია *
0.99
ყიდვა
ღიმილი - ხუმარა...
ანთოლოგია *
2.4
ყიდვა
თანამედროვე სპა...
ანთოლოგია *
4
ყიდვა
ნოველები
ანთოლოგია *
3
ყიდვა
მონაცემთა ჟურნა...
ანთოლოგია *
0
ყიდვა
განდევნილები
ანთოლოგია *
0
ყიდვა
შვიდგზის ლოცვან...
ანთოლოგია *
2
ყიდვა
წმინდა ექვთიმე ...
ანთოლოგია *
2.5
ყიდვა
ჯვარცმული საქარ...
ანთოლოგია *
2.5
ყიდვა
სამშობლოს სიყვა...
ანთოლოგია *
2.5
ყიდვა
კრწანისის ყაყაჩ...
ანთოლოგია *
2.5
ყიდვა
15 საუკეთესო ქა...
ანთოლოგია *
6.2
ყიდვა
15 საუკეთესო ქა...
ანთოლოგია *
6.2
ყიდვა
ნობელიანტების ლ...
ანთოლოგია *
5
ყიდვა
დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ
ჩანაწერები: ზაზა ბიბილაშვილი. პოეზია: ნიკა ჯორჯანელი, ვანო ჩხიკვაძე, დავით რობაქიძე, ლელა მგელაძე, გოგა ჭყონია, მალხაზ მაჭავარიანი. პროზა: ლადო კილასონია, ქარდა ქურდუხი. ინტერვიუ: დიანა ანფიმიადი. თარგმანი: ჯეკ კერუაკი, სელჩუქ დერინოზი. რეცენზია: თეკლა ქველაძე გაგა ნახუცრიშვილის ახალ წიგნზე - „ბარნოვის 122”.
ელ. წიგნის მახასიათებლები
სათაური:
ლიტერატურული გაზეთი #187
ავტორი:
ანთოლოგია *
გამომცემელი:
ლიტერატურული გაზეთი
გამოცემის თარიღი:
2017
კატეგორია:
პერიოდიკა
ნახვები:
2769
რეიტინგი:
5
მკითხველთა რეცენზია
საშუალო შეფასება
(0) რეცენზია
5
რეიტინგის განაწილება
5
[0]
4
[0]
3
[0]
2
[0]
1
[0]
წიგნის შესახებ
ლიტერატურული გაზეთი #187
ანთოლოგია *
2769
ნახვა
წასაკითხი
რჩეული
0.5
ლარი
ყიდვა
სარჩევი
ყდა
ლადო კილასონია - შეხვედრა
ნიკა ჯორჯანელი
ლელა მგელაძე
ზაზა ბიბილაშვილი - პოეზია, დანარჩენი ლიტერატურა, და დანარჩენი
ვანო ჩხიკვაძე
დავით რობაქიძე
ქარდა ქარდუხი - თუნთია
დიანა ანფიმიადი - პოეტი
მალხაზ მაჭავარიანი
ჯეკ კერუაკი - "დამსხვრეული თაობის" წარმოშობა
სელჩუქ დერინოზი
თეკლა ქველაძე - სისულელის ტრაქტატი ბარნოვის 122-ში
გოგა ჭყონია
ლადო კილასონია - შეხვედრა
გომბორზე
ნისლი
იდგა.
ნელა
მივუყვებოდით
ასფალტის
სველ
ტრასას.
ცრიდა.
ღუმელი
გვქონდა
ჩართული
და
წვრილად
გამოსული
ცხელი
ჰაერის
წივილს
ნიაზ
დიასამიძის
ხრინწიანი
ხმა
ფარავდა.
არ
ვლაპარაკობდით.
ზურა
თავისი
ანდროიდის
ლაპლაპა
ეკრანზე
დაასრიალებდა
თითებს,
მე
საჭეს
ვატრიალებდი,
გზას
გავყურებდი
და
ვფიქრობდი,
ვიხსენებდი.
სახლში
ვიყავი,
როდესაც
მობილურმა
დარეკა.
-
ალო,
-
ყურზე
მივიდე
ტელეფონი.
-
როგორ
ხარ?
-
გაისმა
იქიდან
კაცის
ხმა
და
უცებ
ნიავივით
წამომიბერა
რაღაცა
ძველმა
და
ძალიან
ნაცნობმა.
-
როგორ
ხარ,
ეეეე?
-
ვერ
დავმალე
სიხარული.
-
ვარ,
რა,
კახეთში,
ჩემებთან,
-
ჩამესმა
პასუხად.
ვიცოდი,
რომ
იქ
იყო,
თითქმის
ყველაფერი
ვიცოდი.
დაქირავებული
დეტექტივივით
ნაბიჯ-ნაბიჯ
მივსდევდი
მის
ერთფეროვან,
მარტოსულ
ცხოვრებას
-
ბოლო
წლებამდე,
იქამდე,
სანამ
მომბეზრდა.
ისევ
უცოლო
იყო,
არ
მუშაობდა,
სვამდა,
სულ
უფრო
და
უფრო
იშვიათად
ბანაობდა,
ფრჩხილებსაც
აღარ
იჭრიდა,
თუ
შანსი
მიეცემოდა,
არც
ძველებურზე
იტყოდა
უარს
და
ხანდახან
თბილისშიც
ჩამოდიოდა
ერთადერთი
შემორჩენილი
ძმაკაცის
სანახავად...
გავჩუმდით,
ცოტა
ხანი
ტელეფონის
მსუბუქი
შიშინი
ისმოდა.
ვხვდებოდი,
რაღაცის
თქმა
უნდოდა,
მაგრამ
უჭირდა,
ემზადებოდა.
ისე
არ
დარეკავდა,
ამდენი
წელია
არ
დაურეკავს,
და
მითხრა
კიდეც,
ოღონდ
ძალიან
უცნაურად,
როგორც
არასოდეს
უთქვამს,
უბრალოდ,
ორი
სიტყვით,
ყველანაირი
შელამაზების
და
მანერულად
გაწელილი
ინტონაციის
(რომელიც
ასე
უყვარდა)
გარეშე.
-
ჩამოხვალ?
-
თვითონვე
დაარღვია
დუმილი.
-
კი,
-
ვთქვი
და
ოთახს
გავხედე.
გამორთული
ტელევიზორის
შავ
ეკრანზე
თეთრ
ლაქებად
ეცემოდა
დღის
შუქი,
იატაკზე
სათამაშოები
ეყარა,
ეზოდან
ბავშვების
მხიარული
ჭყივილი
და
წყლის
ხმა
მოდიოდა,
ქარი
შრაშუნით
აფრიალებდა
მოყვითალო,
მძიმე
ფარდებს.
-
კაი
მაშინ,
გელოდები,
-
გამომაფხიზლა
ხმამ.
-
კაი,
-
მობილური
გავთიშე,
ტახტზე
გადავწექი,
ჭერს
ავხედე
და
ის
დილა
გამახსენდა,
როდესაც
დავინახე,
როგორ
გადმოდიოდა
ქუჩაზე
ქაღალდის
გრაგნილით
ხელში,
როგორ
გადაგვკოცნა
ძველებურად,
ისე,
თითქოს
არაფერი
მომხდარიყოს,
როგორ
დავიბენით,
გავჩუმდით
ჩვენ
და
როგორ
დაიბნა,
ტყუილებში
აირია
თვითონ,
როდესაც
ლევანამ,
როგორც
დაძაბულობისას
სჩვეოდა,
კისერი
მხრებში
ჩააგდო,
ბუღასავით
დახარა
თავი
მიწისკენ
და
კითხვების
დასმა
დაუწყო.
ისიც
გამახსენდა,
შეშინებული
და
კუთხეში
მიმწყვდეული
რომ
აყვირდა,
შეტევაზე
გადმოვიდა,
და
მისი
და
ლევანას
გაშველებაც
კი
მოგვიწია,
ყვირილი,
როგორც
ყოველთვის,
წივილში,
პანიკაში
გადაუვიდა
და
მთელი
ეზო
გამოიყვანა
სახლებიდან.
ჩემი
და
მისი
ლაპარაკიც
გამახსენდა,
ამას
რომ
მოჰყვა,
ჩვენი
ბოლო
ძმაკაცური
ლაპარაკი.
ჩაბნელებულ
სადარბაზოში
ვდგავართ
ერთმანეთის
პირისპირ
და
ნელ-ნელა
ვუწევთ
ხმას,
ირგვლივ
ბიჭები
შემოგვხვევიან.
-
შენ
რას
იფიქრებდი
ჩემს,
ჩვენს
ადგილას?
-
ყველაფერს
მაგის
გარდა!
-
როგორ,
ბიჭო?
-
აი,
ეგრე!
-
ანუ,
რასაც
გეუბნებით,
ტყუილია?
-
ხო!
-
მაშინ
გვითხარი,
რა
მოხდა!
-
და
რო
გითხრა,
დაიჯერებ?
-
არა!
-
ჰოდა,
მაშინ,
აბა,
რა
აზრი
აქვს?!
-
და
ის
სწრაფი
ნაბიჯით
მიდის
სადარბაზოს
გასასვლელისკენ,
სადაც
თეთრად
დაუღია
პირი
მოყაყანე
ქუჩას.
-
მოიცა,
ბიჭო,
სად
მიდიხარ?
-
ვეძახით
ჩვენ.
-
მაინც
არ
დაგიჯერებო
და
რაღა
გითხრათ?
-
ის
ხელებს
შლის,
მხრებს
იჩეჩავს,
მოსახვევში
იკარგება
და
ეგ,
თეთრი
ქუჩის
ფონზე
სადარბაზოს
ჩრდილისგან
ჩაშავებული,
მკლავებგაშლილი
სხეული
უკანასკნელი
კადრია
ჩვენი
ბავშვობის
ძმაკაცისა,
იმიტომ
რომ
ყველასთვის
უკვე
უთქმელადაც
ყველაფერი
გასაგებია,
ან
როგორ
ვერ
უნდა
ამოიცნო
საკუთარი
ხუთი
თითივით
ნაცნობ
სახეში
შიში
და
დაბნეულობა,
ეს
მისი
ცნობილი
თავის
მოდებილება:
"ჰააა?",
თითქოს
კითხვა
ვერ
გაიგო,
არადა,
პასუხი
არა
აქვს.
და
როგორც
კი
ის
მიდის
და
მოსახვევში
უჩინარდება,
ბიჭები
ჩუმად
ვიშლებით
სახლებში,
რადგან
ვიცით,
პასუხი
რომ
ჰქონოდა,
მისნაირი
ქუჩაში
გაქექილი
კაცი
არასოდეს
მალაპარაკებდა
ამდენს.
ვუყურებ
სადარბაზოს
ჩამუქებულ,
მომრგვალებულ
თაღს,
დაბზარულ
კედლებს,
რკინის
მორყეულ
ღია
ჭიშკარს,
ხმაურიან
ქუჩას
და
ვხვდები,
რომ
აი,
ახლა,
ჩვენ
თვალწინ
სადარბაზოდან
ჩვენი
ძმაკაცის
შემელოტებული,
გამხდარი
ლანდი
გავიდა,
რომელიც
ვეღარასოდეს
დაბრუნდება
უკან,
უფრო
სწორად,
დაბრუნდება,
სახლში
შევა,
შეჭამს,
დალევს,
კომპიუტერს
მიუჯდება,
დაიძინებს,
გაიღვიძებს,
ილაპარაკებს,
მაგრამ
ახლავე,
ამწამსვე
უკან
რომ
შემოვიდეს
-
ის
უკვე
სხვაა,
ის
იმ
კაცის
ლანდია,
რომელსაც
ოდესღაც
იცნობდი,
რომელსაც
ვერასოდეს
დაივიწყებ
და
ვერასოდეს
აპატიებ.
ნეტავი
თვითონ
თუ
ხვდება
ამას?
ამაზე
ბევრჯერ
ვიფიქრებ
შემდეგში,
ბევრჯერ
დავატრიალებ
ამ
სურათს
თავში,
როგორ
გადმოდის
ქუჩაზე
ქაღალდის
თეთრი
გრაგნილით
ხელში
და
სულ
ერთი
და
იგივე
კითხვა
გამიჩნდება,
რა
იქნებოდა,
რომ
დამდგარიყო,
თავი
ჩაეღუნა,
ან
არც
ჩაეღუნა
და
ეთქვა:
ვიცი,
ბიჭებო,
მაგრა
შემეშალაო;
მაგრამ
ვერ
გააკეთა.
-
დარეკა,
ხო