პირველი მოქმედება მონაწილენი:
ლეო - 47 წლის კაცი
ინგა - 47 წლის ქალი
თამარი - 41 წლის ქალი
სოფო - 36 წლის ქალი
რემი -28 წლის კაცი
ვანო - 22 წლის კაცი
მერი - 60 წლის ქალი
მეზობელი ქალები და კაცები
სცენა წარმოადგენს მისაღებ ოთახს. ტელეფონის მაგიდასთან ევროპულად ჩაცმული ლეო ზის, თავი ხელზე აქვს ჩამოდებული და ჩაფიქრებული ტელეფონს დასცქერის. მას ფრთხილად მიუახლოვდება მერი და ხმადაბლა, დახრილი რაღაცას უხსნის. ლეო თავის მოძრაობით ეთანხმება. მერი შორდება ლეოს და შორიახლო მდგომ ქალებს და კაცებს უხმოდ რაღაცას ანიშნებს. ყველანი აქეთ - იქეთ მიდიან.
ლეო მძიმედ იღებს ყურმილს და რეკავს. მერე დაბალი ხმით იკითხავს: ინგა ხარ? მე ვარ ლეო... რა ვიცი... მომისმინე... მომისმინე... სანდრო გარდაიცვალა. დიახ... დიახ... ალბათ... რა თქმა უნდა... რა თქმა უნდა... კარგი... გელოდები... გასაგებია.
ლეო ამოიხვნეშებს, ყურმილს დადებს და ხელმეორედ რომ დააპირებს აღებას, წამით შეყოვნდება, მარცხნივ გაიხედავს და გაკვირვებული შორიახლოს მდგომ რემის და ვანოს დაინახავს.
რემი : გამარჯობათ. (მორიდებულად)
ლეო : გაგიმარჯოთ. (ცნობისმოყვარედ)
რემი : ჩვენ ქალაქის გაზეთიდან ვართ.
ლეო : რაშია საქმე?
რემი : შევიტყვეთ, რომ ბატონი სანდრო გარდაიცვალა.
ლეო : დიახ. (ამოიხვნეშებს)
რემი : ჩვენი გაზეთი, ჩვენი ქალაქის ამ მდიდარი მაცხოვრებელის შესახებ დიდი ხანია აპირებს წერილის დაბეჭვდას. ახლა მისი გარდაცვალება რომ შევიტყვეთ, ვიფიქრეთ, რომ დაყოვნება არ შეიძლება და... ( რემი და ვანო ნელ-ნელა უახლოვდებიან ლეოს)
ლეო : კი მაგრამ თქვენ ასე სწრაფად საიდან გაიგეთ სანდროს გარდაცვალება?
რემი : ერთ - ერთმა მეზობელმა შეგვატყობინა.
ლეო : გასაგებია.
რემი : თქვენ ვინ ბრძანდებით ?
ლეო : მე მისი ბავშვობის მეგობარი ვარ. ( კვლავ ყურმილს იღებს და ენერგიულად აკრიფავს ნომერს, თან რემის და ვანოს მიანიშნებს მაგიდისკენ. რემი და ვანო მაგიდას შემოუსხდებიან.)
ლეო : ალო, თამარ, თამარ ლეო ვარ... ლეო სანდროს მეგობარი... სანდრო? სანდრო გარდაიცვალა... ასეა... აუცილებელია... უთუოდ... არა მგონია... რა თქმა უნდა... გელოდებით იცოდე... აუცილებელია... კარგი... კი ბატონო.
ლეო ყურმილს დადებს მიბრუნდება და მაგიდასთან მჯდომ რემის და ვანოს მიაჩერდება. რემი და ვანოც ლეოს უცქერენ.
ლეო მობრუნდება, ისევ აიღებს ყურმილს და ნომერს აკრიფავს.
ლეო : სოფოს სთხოვეთ … სოფო ლეო ვარ... რა გითხრა ჩემო სოფო... სანდრო არ არის კარგად... რა გითხრა... რა გითხრა... ჰო გარდაიცვალა ( ცრემლები მოერევა ) დამშვიდდი სოფო... რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა... აუცილებელია... მერე მოგიყვები... კარგი, კარგი... გელოდები.
ლეო ყურმილს დადებს, ადგება და ოთახში წინ და უკან სიარულს დაიწყებს. მერე მაგიდას მიუახლოვდება და სკამზე დაჯდება.
ლეო : მაშ თქვენ ქალაქის გაზეთიდან ბრძანდებით არა?
რემი და ვანო ერთდროულად უპასუხებენ - დიახო.
ლეო : გაზეთები ... ჟურნალები, ტელევიზია, რადიო ... ( ჩაფიქრებული )
ვანო : ინტერნეტი...
რემი : ბატონო ლეო მართალია თქვენთვის მწუხარების დღეა, მაგრამ გთხოვთ ჩვენც გაგვიგოთ ეს... თავხედობა და რედაქციაში მასალის გარეშე ნუ გაგვიშვებთ.
ლეო : ჰო, მე სანდროს ბავშვობის მეგობარი ვარ (აქტიურად), ერთ ეზოში გავიზარდეთ, ერთ კლასში ვსწავლობდით. თქვენ წარმოიდგინეთ, სანდროს სამივე ქორწინების მეჯვარე მე ვიყავი. რემი ვანოს ხელს გაჰკრავს. ვანო სასწრაფოდ ამოიღებს ჯიბიდან ჩამწერს და მაგიდაზე დადებს.
ლეო :საოცარი კაცი იყო სანდრო, მიღწეულს არ სჯერდებოდა, ალბათ სამჯერ იმიტომ იქორწინა... თუმცა რა ვიცი, რა ვიცი ...
ვანო : ამბობენ მეოთხეჯერაც აპირებდაო.
ლეო : არ ვიცი. (გაკვირვებული)
რემი : არც მე გამიგია. ( წყრომით გადახედავს ვანოს)
ვანო :ისე, ჯერ კიდევ ახალგაზრდა იყო, კიდევ მოასწრებდა.
ლეო :ახალგაზრდავ! ხუმრობის დრო არ არის (გაბრაზებული)
რემი :ბატონო ლეო, ვანო ჩვენი ახალბედა თანამშრომელია, ჭორების რუბრიკა აბარია, ამიტომ გთხოვთ აპატიოთ ეს უადგილო გამოსვლები.
ლეო : ჩვენ საჭორაოდ არ გვცალია. (მკვახედ)
რემი : რა თქმა უნდა.
ლეო : მკითხეთ. ( დამშვიდებული )
რემი : იქნებ გვითხრათ, როგორი მეგობრობა იცოდა ბატონმა სანდრომ?
ლეო : კარგი მეგობარი იყო ( ჩაფიქრდება ). იცით, როცა მესამეჯერ განქორწინდა ხასიათი შეეცვალა, მიუკარება გახდა.
რემი :იქნებ ეს სიმდიდრემ განაპირობა და არა განქორწინებამ?
ლეო : ამაზე არ მიფიქრია, თუმცა დანამდვილებით ვერაფერს გეტყვით, მე იგი მაინც მიყვარდა, მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო ორი წელია საერთოდ არ შემხმიანებია. ბოლო ორი წლის ამბებზე იქნებ
ჩუქება
