თეატრი

1
 კარი გაიღო. მაიკლ გოსლინმა თავი ასწია და გაიხედა. ოთახში ჯულია შემოვიდა.

– შენ ხარ? ერთ წუთზე მეტს არ შეგაყოვნებ. უბრალოდ, წერილებს ვაწერ ხელს.

– არ იჩქარო. მოვედი, რომ გამეგო, რომელი ადგილები გავუგზავნეთ დენორანტებს. ეს ახალგაზრდა კაცი აქ რას აკეთებს?

ჯულიამ მსახიობის უტყუარი ალღოთი მოარგო სიტყვას ჟესტი და კოხტა თავი ოთახის იმ ნაწილისკენ გაიქნია, საიდანაც ის იყო, შემოვიდა.

– ბუღალტერია. „ლოურენსი და ჰემფრიდან“ მოვიდა. სამი დღეა, აქ არის.

– ძალიან ახალგაზრდაა.

– სტაჟიორად ჰყავთ აყვანილი კონტრაქტით. როგორც ჩანს, იცის თავისი საქმე. ჯერაც ვერ გამორკვეულა მას შემდეგ, რაც ნახა, როგორ აწარმოებენ ჩვენთან ბუღალტერიას. მითხრა, არ მეგონა, თუ თეატრში ასეთი საქმიანი გარემო იყოო. ამბობს, ქალაქური ფირმების ბუღალტრები ისე აწარმოებენ საქმეებს, რომ ნახოთ, გაჭაღარავდებითო.

ჯულიამ ღიმილი შეაგება თავმომწონე, სიმპათიურ ქმარს.

– ტაქტიანი ახალგაზრდაა.

– დღეს ამთავრებს მუშაობას. იქნებ სადილზეც დაგვეპატიჟებინა. ჯენტლმენი ჩანს.

– სადილზე დასაპატიჟებლად ეგ მიზეზი საკმარისია? – მაიკლმა ცოლის ტონში ირონია ვერ შენიშნა, – კარგი, თუ არ გინდა, არ დავპატიჟებ. უბრალოდ, ვიფიქრე, ესიამოვნებოდა. აღფრთოვანებულია შენით. სამჯერ უნახავს სპექტაკლი. უნდა, რომ გაგიცნოს.

მაიკლმა ღილაკს დააჭირა თითი. მდივანი მაშინვე ოთახში გაჩნდა.

– წერილები მზადაა, მარჯორი. შეხვედრა რომელზე გვაქვს დანიშნული?

ჯულია ცალი ყურით უსმენდა მარჯორის, რომელიც ხმამაღლა კითხულობდა სიას და, მიუხედავად იმისა, რომ ოთახს კარგად იცნობდა, რაკი საქმე არაფერი ჰქონდა, კედლების თვალიერება დაიწყო. პირველი კლასის თეატრის მმართველის ჩვეულებრივი კაბინეტი იყო. კარგ დეკორატორს კედლებზე ძვირად ღირებული ხის ფირფიტები აეკრა და ზედ თეატრალური სურათების გრავიურები ჩამოეკიდებინა, რომელთა ავტორები ზოფანი და დე უაილდი იყვნენ. სავარძელი დიდი და მოხერხებული იდგა. მაიკლი „ჩიპენდეილის“(ჩიპენდეილი – XVIII საუკუნის ელეგანტური სტილის ავეჯი.) სკამზე იჯდა, რომელიც ორიგინალის ასლი იყო, თუმცა ცნობილ ფირმაში დამზადებული. წინ „ჩიპენდეილისვე“ მაგიდა ედგა, რომელიც მძიმე, მომრგვალებული და კლანჭებით დაგვირგვინებული ფეხებით სოლიდურად გამოიყურებოდა. ზედ მასიური ვერცხლის ჩარჩო იდო ჯულიას გამოსახულებით. მის გასწვრივ, სიმეტრიის დასაცავად, როჯერის, თავიანთი ვაჟის სურათიც დაედოთ. მათ შორის ვერცხლის ლამაზი სამელნე იდგა, რომელიც ჯულიამ ქმარს დაბადების დღეზე აჩუქა. უკან წითელი ტარსიკონით და ოქროთი მდიდრულად გაწყობილი სტელაჟი მოჩანდა, რომელზეც მაიკლი პირად ქაღალდებს ინახავდა იმ შემთხვევისთვის, თუ გადაწყვეტდა, თავისი ხელით დაეწერა წერილი. ქაღალდზე მისამართი და „სიდონსის თეატრი“ იყო მითითებული. კონვერტზე გერბი გამოესახათ – ტახის თავი ქვეშ მიწერილი დევიზით: Nemo me impune lacessit.(Nemo me impune lacessit (ლათ.) – ვერავინ შეურაცხმყოფს ისე, რომ დაუსჯელი დარჩეს.) ვერცხლის თასში ყვითელი ტიტები ეწყო. ეს ოქროს თასი მსახიობებს შორის სამჯერ ჩატარებულ გოლფის ტურნირში ჰქონდა აღებული მაიკლს და აშკარად მეტყველებდა მარჯორის მზრუნველობაზე. ჯულიამ ფიქრიანი მზერა შეავლო ქალს, რომელსაც, მოკლედ შეკრეჭილი, წყალბადის ზეჟანგით გაუფერულებული თმისა და მკვეთრად შეღებილი ტუჩების მიუხედავად, ისეთი ნეიტრალური მზერა ჰქონდა, როგორიც უნაკლო მდივნებს ახასიათებთ. უკვე ხუთი წელი იყო, რაც მარჯორი მაიკლთან მუშაობდა და ამ ხნის მანძილზე ძირფესვიანად უნდა შეესწავლა იგი. ჯულიას აინტერესებდა, იყო თუ არა ეს ქალი იმდენად სულელი, რომ თავისი დამსაქმებელი შეეყვარებინა.

მაიკლი სკამიდან წამოდგა.

– აბა, ძვირფასო, მზად ვარ.

მარჯორიმ „ჰომბურგის“(ჰომბურგი – მამაკაცის ფარფლებაკეცილი შლაპა.) შავი შლაპა მიაწოდა და კარი გამოაღო, რომ ჯულია და მაიკლი გასულიყვნენ. გავიდა თუ არა წყვილი კაბინეტიდან, ჭაბუკი, რომელიც ჯულიამ მოსვლისას შენიშნა, შემობრუნდა და ფეხზე წამოდგა.

– მინდა, მის ლამბერტი გაგაცნოთ, – უთხრა მაიკლმა, მერე კი ისეთი ტონით განაგრძო საუბარი, თითქოს ელჩი იყო და სასახლის კარის დიდებულს თავისი რწმუნებით აღჭურვილ ატაშეს აცნობდა: – ეს ის ჯენტლმენია, რომელმაც პატივი უნდა დაგვდოს და ჩვენი არეულ-დარეული ანგარიშები მოაწესრიგოს.

ახალგაზრდა მამაკაცი გაწითლდა და დაძაბულმა უპასუხა ჯულიას ალერსიან ღიმილზე. ქალმა გულითადად ჩამოართვა ხელი და იგრძნო, როგორ დასველებოდა ოფლისგან. ააღელვა ამ ბიჭის დაბნეულობამ. ალბათ ასე გრძნობდნენ თავს ადამიანები სარა სიდონსთან წარდგენისას.

ჯულიამ გაიფიქრა, ქმარს უხეშად ვუპასუხე, როცა ამ ბიჭის სადილზე დაპატიჟება შემომთავაზაო და მზერა გაუსწორა. დიდი, მუქი თაფლისფერი, ციმციმა თვალები შეაგება, თანაც ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე, ისე ინსტინქტურად, თითქოს ახლომახლო მობზუილე ბუზს იგერიებდა. საუბარი კი ოდნავ მხიარულ ნოტზე წამოიწყო, მეგობრული სინაზე გაურია.

– უარი არ გვითხრათ, სადილზე დაგვეწვიეთ. მაიკლი მანქანით დაგაბრუნებთ უკან.

ახალგაზრდას ისევ აელეწა სახე და ყელზე ადამის ვაშლი შეერხა.

– თქვენი მხრივ დიდი სიკეთეა, – მერე შეშფოთებულმა დაიხედა სამოსსზე, – მაგრამ ძალიან