„დგას თებერვალი უიარაღოდ...” ძნელია ისაუბრო პოეტის შემოქმედებაზე, როცა მისი პოეზიის თაყვანისმცემელს წარმოადგენ თავად. ბადრი სულაძეს, როგორც პოეტს ბევრი ადამიანი იცნობს იმ განუმეორებელი ლექს-ნოველებით, რომლებიც ყველას გულთან ნახულობს მისასვლელ გზას და თითოეული მათგანი საკუთარ ნააზრევად, განცდად და სულის გამოძახილად მიიჩნევს მათ. ლექსთა რამოდენიმე კრებული უძღვოდა წინ ამ გამოცემას. ამ წიგნს კი ავტორმა „ბედის ტიხარი“ უწოდა! სახელით იწყება ყველაფერი და სახელი რჩება მხოლოდ ამ ქვეყანაზეც... მთავარი კი ამ სახელს უკან მიფარებული ჩუმი, ხანდახან უტყვი, მაგრამ ხანაც აღშფოთებული და ზოგჯერ დარდისაგან, თუ სიხარულისაგან აჟიტირებული პოეტის სულის ამოძახილია დასანახი და შესაგრძნობი. რთულია დაინახო ის, რასაც სხვა ვერ ამჩნევს, მაგრამ უფრო რთულია გადმოცე შენი ხილვა ისე, რომ ყველასათვის გასაგები, მისაღები და სასიამოვნო გახდეს... სათაურიდან დაიწყო დაინტერესება. ჩავუჯექი ამეტყველებულ ფურცლებს და შევაბიჯე საოცარ სამყაროში... ვიცნობ პოეტის შემოქმედებას, მის ადრეულ ლექსებსაც, მის საოცრად ლამაზ, მსუბუქ ლირიკას, ნოსტალგიურ- პატრიოტულ სევდიან, მაგრამ ოპტიმიზმით გაჟღენთილ გულიან ლექსებს და აქაც მათ განმეორებას, ან უკეთეს შემთხვევაში განვითარებას ველოდი. შევცდი, ნაცნობმა თემებმა უკან გადაინაცვლეს, ხოლო წინა პლანზე ტიხარს გავლილი კაცის ხედვის სპეციფიურობა წარმოჩინდა სულის, ყოფის და დროის ფილოსოფიის საკითხებზე.