იერიქონი

შარშანწინ, ოჩოობას, მეც წინამძღვრის გუნდში ვგალობდი.

"ოჩოპინტრე, მაღალო და ბრძენოოო..."

ჩემი ბარიტონი საყოველთაო მოწონებას იმსახურებდა. საკვირაო ქადაგებები არ ჩაივლიდა (დღესასწაულებზე ხომ აღარაფერს ვამბობ), ფარისას რომ არ ეთქვა, ჩემი ჯოშუა გამოიყვანეთ, დასძახოს გალობა ისე, ოჩოპინტრეს როგორც შეეფერებაო.

"დაგვლოცე, აააააა..."

მე ჯოშუა მქვია, დაბადებიდან ვცხოვრობ ქალაქ-სახელმწიფო იერიქონში.

სკოლაში რომ შემიყვანეს, 6 წლის ვიყავი. ჩვენთან ასეთი წესია: ყოველი წლის სექტემბერში საწინამძღვროს მოედანზე (იერიქონის ცენტრალური, მთავარი მოედანი) თავმოყრილი მოსწავლეები წინამძღვარმა უნდა დალოცოს.

წინამძღვარი ყველაზე გავლენიანი პირი იყო ქალაქში, სანამ მძიმე სენი არ შეიპყრობდა და საწოლს არ მიაჯაჭვებდა.

დღემდე იერიქონში სუფრა იწყება ფარისას მოგონილი სიტყვებით:

- დიდება ოჩოპინტრეს! უკვდავება იერიქონს! დღეგრძელობა წინამძღვარს!

6 წლის რომ ვიყავი (ანუ 15 წლის წინ), წინამძღვარი ჯანზე იყო. ჭარმაგი, წარმოსადეგი, თეთრწვერა კაცი გამობრძანდა დიდებული შენობის დიდებულ აივანზე, გაგვიღიმა და ნაქანდაკევი ხმით მოგვმართა. ზუსტად არ მახსოვს, რა თქვა, მაგრამ გამოცნობა არ მიჭირს: სავარაუდოდ, დაგვლოცა, იერიქონის ღირსეული შვილობისკენ მოგვიწოდა და ოჩოსარწმუნოების მნიშვნელობაზე ისაუბრა.

აი, ის კი, ვინც სამისდღეშიოდ დამამახსოვრდა, წინამძღვრის შემდეგ გამოსული ქალი იყო. მახსოვს, როგორ თქვა წინამძღვარმა:

- სიტყვით მოგმართავთ, ფარისააა... ფარისა!..

დედაჩემს გაკვირვებისგან ხელი დავქაჩე.

როდესაც ნებისმიერი ადამიანის სახელს გეტყვიან და გვარის გამოცხადებამდე პაუზას აკეთებენ, გვარისგან, სულ ცოტა, განსხვავებულ ბგერით შემადგენლობას ელოდები.

მაგრამ ფარისა გვარადაც ფარისა იყო.

და მე ვიხილე ფარისა: ნახტომში მეტრნახევრიანი ქალი, რომელიც თავისი უუუზარმაზარი ჩალმის წყალობით თითქმის წინამძღვრის სიმაღლისად ჩანდა. ფარისას დაწვრილებული თვალები, გადატკეცილი, ბზინვარე სახის კანი, ოდნავ წაკაუჭებული ცხვირი და არაუმცირეს ოცდათორმეტი კბილი ჰქონდა. გაღიმებისთანავე იერიქონის მზე ფარისას კბილებში ალიცლიცდა და საწინამძღვროს მოედანზე შეკრებილ ხალხს თვალი მოგვჭრა.

ოღონდ არ გეგონოთ, რომ ფარისას თეთრი კბილები ჰქონდა. არა. ყვითელი კბილებიც ლიცლიცებენ.

- დიდება ოჩოპინტრეს! - სპილოსძვლისფერ კაბაში შეხვეული მოდიდო ღიპუცა  მარმარილოს მოაჯირზე შემოსდო ფარისამ, - უკვდავება იერიქონს! - გულწრფელობის ნიშნად მარგალიტის მძივებზე მოისვა ხელი, - და  დღეგრძელობა წინამძღვარს! - სიტკბოებით გახედა თეთრწვერა კაცს.

(ხო, ვიცი, რომ თხუთმეტი წლის წინანდელი ამბავი ასე არ მემახსოვრება, ნახევარზე მეტი ჩემი წარმოსახვის დამატებულია, მაგრამ აეგეთი პოეტური ტიპი ვარ.)

- ჩემო პატარებოჰ, ჩემო ძვირფასებოჰ, თქვენ განათლების მიღებას იწყებთ! იერიქონი ოდითგან ცნობილი იყოჰ და არის თავისი პედაგოგებით. პირველივე სასწავლო დღიდან მოყოლებული, მთელი ბავშვობა გასწავლიან ჩვენს ულამაზეს რელიგიას, მაგრამ არ შემიძლიაჰ მოვლენებს არ გავუსწრო და ყველაზე მთავარი არ მოგითხროთ. ამბავი, რომელიც, ალბათ, არაერთ თქვენგანს აქვს მოსმენილიჰ. ამბავი, რომელსაც დედები ხშირად უყვებიან ჯერ კიდევ აკვანში მოტრიალე ჩვილებს. ორკესტრი თუ შეიძლებაჰ, - ფარისამ საწინამძღვროს აივნიდან წამუყო იქვე შეფენილ ათიოდეკაციან ორკესტრს და თან სიმღერა დაიწყო.

- შვიდი ათას შვიდი წლის წინ, როდესაც ოჩოპინტრემ სამყარო შექმნა, დედამიწა ისეთი როდი იყო, როგორიც ახლააჰ.

უკუნეთი წყვდიადი იყო დასადგურებული და ყველა ადამიანი მიწისქვეშ ჰყავდათ ჩამწყვდეული საშინელ ურჩხულებს, რომლებსაც მაჯლაჯუნები ერქვათ.

მაჯლაჯუნები ადამიანებს ათასგვარ საბრძოლო იარაღსა და აღჭურვილობას ამზადებინებდნენ, რათა ერთხელაც ცად აფრენილიყვნენ და ოჩოპინტრეზე მიეტანათ იერიში. მაჯლაჯუნებს ოჩოსასუფევლის დაუფლებაჰ და მისი გაუწმინდურებაჰ სწადდათ. ისინი ადამიანებს მონებივით ექცეოდნენ, აწამებდნენ, ჭამდნენ და ცოცხლად ღეჭავდნენ.

მთელ დედამიწაზე გიგანტური კატები დარბოდნენ, მაჯლაჯუნების მარჯვენა ხელებიჰ...

(კატის ხსენებაზე ფარისამ ზიზღით დააფურთხა საწინამძღვროს აივანზე.)

- ამ კატების წყალობით ადამიანები აჯანყებას ვერ ახერხებდნენ. კატებს ყველაფერი ესმოდათ, ყველაფერს ხედავდნენ, ყველაფერს გრძნობდნენ.

და ერთხელაც, როდესაც მაჯლაჯუნათა ბელადმა, სახელად ოზიმანდიამ, წინა დღით მის მიერ შეჭმული ადამიანები მიარწყია ოჩოსასუფევლის კარს...

(ფარისამ უეცრად გაიღიმა.)

- გამოჩნდა ოჩოპინტრეჰ...

- ოოო, დიახ, გამოჩნდა ოჩოპინტრეეე, - ხმა შეაშველა მგალობელთა გუნდმა.

- დიახ, გამოვიდა ოჩოპინტრეჰჰჰ! - დაიყვირა ფარისამ და ცაში აიხედა.

- უუუ, ოჩოპინტრე დედამიწაზე ჩამოვიდა...

- იმღერეთ, გოგოებოჰ! იმღერეთ, როგორ გაავლო მუსრი ოჩოპინტრემ კატებს!

- დიახ, მან ყველა გიგანტურ კატას თავები დააყრევინა!

- თავისი ვერცხლისფერი მახვილით!

- თავისი ვერცხლისფერი მახვილით!

-  ო, თქვენ რო იცოდეთ, როგორი ვერცხლისფერი ნაპერწკლები სცვიოდა მის მახვილს! - თვალი ჩაგვიკრა ფარისამ.

- დიახ, დიახ, ეს ასე იყო!

- ჩემო პატარებოჰ, შეიძლება თქვენ დაჯერება გიჭირთ, მაგრამ...

- სული აგვიკატდეს, ეს თუ სიმართლე არ იყოს!

- კატების დახოცვის შემდეგ, ოჩოპინტრემ შეძლო ადამიანები გაეერთიანებინა და მაჯლაჯუნებზე იერიში მიეტანაჰ, - ისეთი შთამაგონებლობით განაგრძობდა ფარისა, რომ ჩემი სული და გული ხელში ეჭირა თითქოს, - ოზიმანდია, ეს უზრდელი ურჩხული, მაჯლაჯუნას ტახტიდან ჩამოათრიაჰ და ადამიანებს გადასცაჰ.

- ოოო, დიდო ოჩოპინტრე, შენ ოზიმანდია ადამიანებს გადაეცი!..

- და რა ქნეს ამის შემდეგ ადამიანებმა?

- რას იზამდნენ ადამიანებიიი? - იკითხა მგალობელთა გუნდმა.

- მათ ოჩოპინტრეს პატივსაცემად ოზიმანდია სასტიკად აწამეს, თავი მოჰკვეთეს და ძელზე გააკრეს, რათა ყველას ენახა მაჯლაჯუნების ბელადის ლპობადი სხეულიჰ!

- შეხედეთ, შეხედეთ, როგორ ლპება თავწაჭრილი ოზიმანდია, მაჯლაჯუნების ბელადი!

- აი, ასე იხსნა სიკეთე და ადამიანები ოჩოპინტრემ!

- დიდმა ოჩოპინტრემ ყველანი დაგვიხსნა!

- და თუმცა ცოტა დაუჯერებლად ჟღერს მთელი ეს ამბავიჰ, სული ამიკატდეს, მართალი თუ არ იყოს! - საზეიმოდ წაიმღერა ფარისამ.

- ტკბილო, არ უნდა ამას ბევრი დავა! სული აგვიკატდეს, თუ მართლები არ ვიყოოოოთ!

ათი ათასობით იერიქონელმა ტაში და მოწონების შეძახილები დასცხო.

- დიდება ოჩოპინტრეს! - დაიყვირა ფარისამ. თვალები აცრემლიანებული ჰქონდა, ცოტა კანკალებდა.

- დიდება ოჩოპინტრეს! - დაიყვირა ბედნიერმა ხალხმა.

- უკვდავება იერიქონს!

- უკვდავება იერიქონს! - შევყვირე მეც, წრფელ სიყვარულს ვგრძნობდი ოჩოპინტრესადმი.

- დღეგრძელობა წინამძღვარს!

- დღეგრძელობა წინამძღვარს!

- ძალა სიყვარულშია, მეგობრებოჰ! - ამოიკვნესა ფარისამ და საჩვენებელი თითები თვალებში ამოისვა, - ოჩოჰ!

- ოჩო!

- ო-ჩო!

- ო-ჩო!

- ო-ჩო!

არ მოგატყუებთ, შოკირებული ვიყავი.

ამის გამო არ გამაკრიტიკოთ. ექვსი წლის ბავშვმა იხილა შთამაგონებელი წარმოდგენა, მოისმინა შთამაგონებელი ამბავი და სიმღერა.

ფარისა და წინამძღვარი იერიქონელებისთვის დიდებულების, სანდოობის, სიკეთის სიმბოლოები იყვნენ. ალბათ, არ არსებობდა იმაზე უფრო დიდი მადლი, ვიდრე იერიქონის ოჩოტაძრებში მსახურება.

მეოთხე თუ მეხუთე კლასიდან მეც დავიწყე მსახურება ოჩოშემწედ, წმინდა ბარბალეს სახელობის ოჩოტაძარში.

დედა და მამა ამაყობდნენ.

- ვაიმე, იცი, ჩემი შვილი ოჩოშემწეა წმინდა ბარბალეს ოჩოტაძარშიიი, - კისკისებდა მარია დაქალებში.

- ეს ჩემისა ესა, როგორ გაიზარდა, ოჩოშემწედაა ოჩოტაძარში! - ხარხარებს ნავე ძმაკაცებში.

ორივე ერთნაირად ტრიპაჩობს. კაცები ტრიპაჩობას ჯიგრობასთან აუღლებენ და ჯამში იმისთანა ტრიპაჩობა აღარ გამოდის.

მოკლედ, კარგი ოჩოშემწე ვიყავი. საერთოდ, ნამეტნავად დამჯერი ხარ, როცა არაფერი იცი. ოჩომსახურ დარდანელის დავალებებს პირნათლად ვასრულებდი.

"ჯოშუა, აანთე სანთლები!" ვანთებ.

"ჯოშუა, მლოცველები რიგში ჩააყენე!" ვაყენებ.

"ჯოშუა, ტკბილეული დაარიგე!" ვარიგებ.

"ჯოშუა, წამოდი, ზარები დავრეკოთ!" მივყვები.

ყველაფერს ვასრულებ. საეჭვო განათლების, წვერიანი, შავოსანი, ქონის იერის მქონე კაცის ხელდასმული მუშა ვარ, ახლა რომ ვუფიქრდები.

(შეხედავ - იერი ქონის.)

გავიდა რამდენიმე წელი.

დედისგან აბსოლუტური სმენა გამომყვა, მამისგან - კარგი ხმა. ეგეთი ნიჭი არ იკარგება ისეთი უნიჭოების ბუდეში, როგორიც იერიქონია. მართლა ვიძახი. მაგარ უნიჭოებს თუ არ მიჰქონდეთ ქალაქი, არადა, რომ ჰკითხო, ჭკუა და გენია გადმოჩქეფს აქაურთა ისტორიული ტვინებიდან.

ხანდახან, როცა თავმდაბლობა შემომიტევს (იშვიათად), ვფიქრობ, მე კი არ ვარ მაინცდამაინც ნიჭიერი, უბრალოდ ხალხია ჩემ ირგვლივ სრულად გამოსირებული. როცა გარშემო სირები გახვევია, შენ კომპენსატორულად გამოდიხარ ჭკვიანი. ამას მარილს თუ მოაყრი და პაწა განათლებასაც მიიღებ, შეიძლება საერთოდ გენიოსად გამოჩნდე.

სიმღერის ნიჭის წყალობით, იერიქონის მგალობელთა გუნდში აღმოვჩნდი.

ერთხელაც, ოჩოობის დღეს, ფარისამ შემნიშნა და ჩემზე უკითხავს, ეს ლამაზი ბიჭი ვინ არისო.

"ოჩოპინტრე, მაღალო და ბრძენო,

ღმერთო ჩვენო, ხალხის სანატრელო,

მოგვიტევე ცოდვა ჩვენი, ღმერთო,

მოკვდი, მტერო, და იხარე, ბერო!"

საკმაოდ რთულია იგალობო მაშინ, როდესაც ჰაერში დანახშირებული ცხოველების მომხრჩობი სურნელი ტრიალებს.

ოჩოობას საწინამძღვროს მოედნის შუაგულში აუცილებლად აგუზგუზებენ კოცონს, სადაც იერიქონელები თავიანთ ცხოველებს წვავენ, რითაც ოჩოპინტრეს ფასდაუდებელ მსხვერპლს სწირავენ.

- ზღაპრული ბავშვები არიან, საოცრებებიჰ! - ღონისძიების დასრულების შემდეგ გამართულ ტრაპეზზე გაიძახოდა ფარისა და განუყრელ ჟოლოს კისელს ხვრეპდა, - აი, იცი, რა მგონიაჰ? აი, სანამ ასე მღერიან იერიქონში, იერიქონელობას ვერავინ წაგვართმევს! დედა, რა ბედნიერი ვარ! - ყვითელი კბილები და თეთრი მარგალიტის მძივები ჰაერში აათუხთუხა ფარისამ.

უცებ უზარმაზარჩალმიანმა ქალმა ჩემკენ გამოიხედა და დაიყივლა:

- ამ მშვენიერმა ყმაწვილმა გამაოგნაჰ! ვისი ხარ, ბიჭო, რა გქვია, მითხარი, ერთიჰ!

სხვა ვინმე ზემოხსენებული სირი ალბათ აბლუკუნდებოდა, ფეხზე წამოდგომისას სუფრაზე დადგმულ ლიმონათიან ჭიქას ააყირავებდა და თანამესუფრეებს გალუმპავდა, მხრებში მოკუზული საცოდავად წაილაბლაბებდა რაღაცას და უკან დაეზნეყვებოდა.

ოღონდ არა მე.

თამამად წამოვდექი, ფარისას მზერა გავუსწორე, გულმკერდი გამოვბერე და მიუხედავად იმისა, რომ ვღელავდი, მშვიდად მოვახსენე:

- მე ჯოშუა ვარ, წმინდა ბარბალეს სახელობის ოჩოტაძრის ოჩოშემწე.

- ვაიმე, გენაცვალეჰ! - დაიღმიჭა ფარისა, - რამდენი წელია, რაც ოჩოშემწე ხარ?

- უკვე მეოთხე წელია.

- ოჩომსახური დარდანელი კარგად გიცნობს?

(შეხედავ - იერი ქონის.)

- დიახ, მგონი კარგად, - ტუჩის ცალი კუთხით გავიღიმე, - ყოველკვირეულად ისმენს ჩემს გულწრფელ აღსარებას.

ფარისამ ისე დაიკვნესა, ვიფიქრე, ორგაზმს ხომ არ მიაღწია-მეთქი.

- ოჩოჰ, რა ბიჭიაჰ!

ჩემი ყოველკვირეული გულწრფელი აღსარება:

- ოჩომსახურო, მომიტევე.

- რა შესცოდე, შე უბედურო?

- კვლავ ავხორცად შევხედე ჩემს კლასელ გოგოებს.

- ოცდაათი მეტანია გააკეთე და დროზე წადი სახლში, შენი თავი არა მაქვს.

მე ვაკეთებ ოცდაათ მეტანიას და ვფიქრობ (მართლა ვფიქრობ), რომ ოჩოპინტრეს წინაშე ცოდვას ვისყიდი.

მოვდივარ სახლში.

საგულდაგულოდ ვკითხულობ ფარისა ფარისას რედაქტირებით გამოცემულ ცოდვების წიგნს.

მინდა, უცოდველი ვიყო, მართლა მინდა. ოჩოპინტრე ძალიან მაინტერესებს, სიკვდილის შემდეგ, მინდა ოჩოსასუფეველი ვნახო.

იერიქონელებს სჯერათ, რომ სიკვდილის შემდეგ 3 შესაძლებლობა არსებობს:

1) თუ მადლის რაოდენობა გადააჭარბებს ცოდვათა რაოდენობას, მოხვდები ოჩოსასუფეველში.

2) თუ ცოდვათა რაოდენობა გადააჭარბებს მადლის რაოდენობას, სიკვდილის შემდეგ იბადები მაჯლაჯუნების მონა-ადამიანად.

3) უიშვიათესი შემთხვევა: როცა მადლის რაოდენობა ზუსტად უდრის ცოდვათა რაოდენობას, მკვდარი ადამიანი ცოცხლდება და ეძლევა გაურკვეველი ვადა, რომლის გასვლის შემდეგაც ხელახლა მოხდება შეფასება - ოჩოსასუფეველი ეკუთვნის თუ მაჯლაჯუნას მონობა.

(დამავიწყდა, მეთქვა, ვინ არიან მაჯლაჯუნების მონები: ნებისმიერი სხვა აღმსარებლობის ადამიანები. ოჩოწიგნის თანახმად, ოზიმანდიას სიკვდილის შემდეგ მთელ დედამიწაზე დაფანტულმა მაჯლაჯუნებმა შექმნეს განსხვავებული რელიგიები, მათ შორის: ქრისტიანობა, ისლამი, ბუდიზმი და, რავი, ყველა რელიგია. ოჩოწიგნის მიხედვით, სხვა აღმსარებლობის ქონა მაჯლაჯუნების მონობას ნიშნავს.)

ხოდა ასე, ვითვლი მადლებს, ვითვლი ცოდვებს. ფარისა ფარისას დაწერილი წიგნით ვხელმძღვანელობ და ვაცნობიერებ, რომ მიმდინარე კვირაში ახალი ცოდვებიც ჩამიდენია.

უბრალოდ იძულებული ვარ, ოჩომსახურთან მივიდე და ცოდვები წავიშალო.

- ოჩომსახურო, მომიტევე.

- ამჯერად რა შესცოდე, შე უბედურო?

ოჩომსახურ დარდანელს, აი, მაგარი ფეხებზე ვკიდივარ, ისედაც ტვინი აქვს, რბილად რომ ვთქვათ, გაბურღული ასეულობით მონანიების მოსმენით.

(შეხედავ - იერი ქონის.)

- ამ კვირაში ვიოცნებე, ვიცეკვე, ოთხშაბათ საღამოს ოჩოლოცვა გამომრჩა, ძღომამდე ვჭამე ერთ ქეიფზე, ვიჩუკენე და ძილში უნებლიედ დავღვარე თესლი.

- 50 მეტანია გააკეთე, - მომაძახა გაქცეულმა ოჩომსახურმა, თავ-ბედს იწყევლიდა, ამას ვის გადავეყარეო.

ვერ მოგართვით, ოჩომსახურო დარდანელ! ვერ მოგართვით! კი, ცოდო ხართ, ამდენ ადამიანს უსმენთ, მაგრამ ჯოშუა თავს მაინც არ დაგანებებთ! მეტი საქმე არა აქვს ჯოშუას, ცოდვებმა გადააჭარბოს მადლს!

- ოჩომსახურო, კოსმოსი მაინტერესებს.

- წადი, შვილო, ილოცე და გადაგივლის.

"ბარბალე, ღმერთის მარჯვენა ხელო,

ქალო მწყაზარო, ქალო მშველელო,

შენ ოჩოპინტრემ გამოგარჩია,

სანთლით გეძება და აგარჩია..."

- დედა, რა ბიჭიაჰ, როგორ გაზრდილა ამ ერთ წელიწადში! - ტაში შემოჰკრა ფარისამ, - ჯოშუა, არ გინდა, საწინამძღვროში გვესტუმრო ხოლმე და იქ გვიგალობოჰ?

- ჩემთვის ეს... - ცრემლი მომადგა, - უდიდესი პატივი იქნებოდა, ქალბატონო ფარისა.

- კი, კი, რა! ხომ იცი, ჩვენი წინამძღვარი ცუდადაა და, ვფიქრობ, მას ახლა სჭირდება ღვთაებრივი გალობის მოსმენაჰ.

ფარისა ფარისას ასაკის ქალებს სექსუალური ცხოვრება აღარ აქვთ (შენიშვნა: არც ის ვიცი, აქამდე თუ ჰქონია), თუმცა ძალიან აფასებენ ახალგაზრდა და ლამაზ ბიჭებს. მათგან გამოვლენილი თავაზიანობის ყოველი ჟესტი ერთი წარმატებით ჩატარებული სქესობრივი აქტის ტოლფასია.

მეც არ გავუწბილე სურვილი და წინამძღვრის პირად მგალობელთა გუნდში მოვხვდი. როგორც კი გალობა ხდებოდა საჭირო, წინა რიგებში ვიყავი გამოჭიმული:

"ოჩოპინტრე, მაღალო და ბრძენოოო..."