პროლოგი -
სამმაგი სიჩუმე თენდებოდა. ფუნდუკი „შარაქვა“ სიჩუმეს მოეცვა, სამმაგ სიჩუმეს.
ყველაზე აშკარა და ყოვლისმომცველი, ექოს გამომცემი სიჩუმე, ყველაფერ იმისგან მოდიოდა, რაც იქაურობას აკლდა. შტორმი რომ ყოფილიყო, წვიმის წვეთები ფუნდუკის უკან სელას ვაზებს დაეხლებოდა და აწკაპუნდებოდა. ქუხილი აბუტბუტდებოდა, დაიგრგვინებდა და სიჩუმეს, შემოდგომის ჩამოცვენილი ფოთლებივით, გზაზე გამოედევნებოდა. საკუთარ ოთახებში მოფუსფუსე მოგზაურები რომ ყოფილიყვნენ, სიჩუმეს გაცვეთილი, ნახევრად მივიწყებული სიზმრებივით გაფანტავდნენ და ბუზღუნით განდევნიდნენ. მუსიკა რომ ყოფილიყო... მაგრამ არა, მუსიკა ნამდვილად არ ყოფილა. არც მუსიკა, არც შტორმი, არც მოგზაურები. მხოლოდ სიჩუმე.
მუქთმიანმა კაცმა „შარაქვის“ კარი ზურგს უკან მსუბუქად მიხურა. სამზარეულო და მთავარი ოთახი სრულ სიბნელეში გადაჭრა და სარდაფის კიბეს ჩაუყვა. დიდი გამოცდილების წყალობით ერიდებოდა იმ მოლაყლაყებულ საფეხურებზე დაბიჯებას, რომლებიც მისი სხეულის სიმძიმისგან ალბათ აუცილებლად ამოიკვნესებდნენ. კაცის თითოეული ნაბიჯი მხოლოდ ოდნავ გასაგონ ფაჩუნს გამოსცემდა, რითაც უფრო დიდ და ექოს მშობელ სიჩუმეს თავის მცირე, ფარულ სიჩუმეს უმატებდა.
მესამე სიჩუმე არც ისე იოლად შესამჩნევი იყო. თუ საკმარისად დიდხანს მიაყურადებდი, შეამჩნევდი, რომ მეფუნდუკის ოთახის ფანჯრის მინის სიცივესა და გლუვ, შელესილ კედლებშიც სიჩუმე სუფევდა. სიჩუმე ჩამდგარიყო ხმელი და ვიწრო საწოლის ბოლოში მდგარ შავ სკივრშიც; იმ კაცის ხელებშიც, საწოლზე უმოძრაოდ რომ იწვა და აისის მომასწავებელი სინათლის პირველ გაკრთომას უმზერდა.
კაცს ცეცხლის ალივით კაშკაშა წითელი თმა და უძირო მუქი თვალები ჰქონდა და იმ ადამიანის შესაფერისი მოთმინებით იწვა, დაძინების იმედი დიდი ხნის წინ რომ გადაწურვოდა.
„შარაქვა“ მისი იყო. მისი იყო მესამე სიჩუმეც. ყველაზე დიდი სიჩუმე სწორედ მისგან მოდიოდა და სხვა სიჩუმეებს ეუფლებოდა. ღრმა იყო და უსაზღვრო, როგორც შემოდგომის მიწურული. რიყის ქვასავით მძიმე და ბასრი. ეს იყო მოწყვეტილი ყვავილის უტყვი მორჩილება, სიჩუმე კაცისა, რომელიც სიკვდილს მოელის.