სვიმონ გიორგის ძე წერეთელი ათ წელიწადს წინამძღოლობდა ქუთაისის გუბერნიის თავადაზნაურობას, ეროვნულ იდეალებს ერთგულებდა, ილიას, აკაკის იცნობდა, ისინი ენდობოდნენ, ქვეყნის საყრდენი წოდების - თავადაზნაურობის მესაიდუმლედ თვლიდნენ, მისი გამოჯანსაღების უპირველეს მოფიქრალად ესახებოდათ, რაც სულაც არაა ცოტა. სვიმონი რთულ, აწეწილ დროებაში, რამდენადაც წინამძღოლობა აძლევდა საშუალებას, ქართულის დაცვას ცდილობდა. იყო მარშალი, მამაც მარშალი ჰყავდა, ოღონდ სხვანაირი, ის - იმპერიის მოერთგულე. ეს, გარეგნულად - მსახური, შინაგანად მამულსა და მამულიშვილთა კეთილდღეობაზე მზრუნველი. სიმონ გიორგის ძე წერეთლის თავგადასავლის მოთხრობით ქართველ თავადაზნაურთა საკმაო ნაწილის ცხოვრებაც დაიხატება და ფიქრიც გამხილდება.