ნათელი მომავლის ბნელ ჩიხში

თაობა, რომელსაც განეკუთვნება ავტორი, ისევე, როგორც საბჭოთა კავშირის მოსახლეობის უმეტესობა, დაიბადა და გაიზარდა „ბოროტების იმპერიაში“ (რ. რეიგანი) ის აიძულეს ერწმუნა სოციალისტური სამოთხის - კომუნიზმის მომავალი და გარდაუვალი გამარჯვება, მაგრამ ისტორიის ერთ „მშვენიერ დღეს“ დასრულდა მოძალადე დიქტატურა, „მშრომელთა მასებმა“ აღიმაღლეს ხმა დისკრედიტირებული ხელისუფლების და ყელში ამოსული მმართველი პარტიის („დიადი სკკპ“) წინააღმდეგ და გამოვიდნენ ქუჩაში საპროტესტო მსვლელობებსა და მინაფესტაციებზე. და დასრულდა სოციალიზმ-კომუნიზმი! გასაკვირია, მაგრამ ამ ე.წ. ზესახელმწიფოს, „მშვიდობის და დეკმოკრატიის ბურჯის“ ნგრევა მოხდა 18 მილიონიანი (ერთადერთი) კომუნისტურ-ბოლშევიკური პარტიის და მისი 30 მილიონიანი „ცვლისა და დასაყრდენის“, კომკავშირის თვალწინ. რეჟიმის დასაცავად არ გამოვიდა 6 - მილიონიანი საბჭოთა არმია, ავბედითი სუკ-ი უჩინარ სოროებში შეძვრა, ყაზარმებში ჩაიკეტა შინაგანი ჯარი, უზარმაზარმა რეპრესიულმა კონგლომერატმა (შსს, პროკურატურა და „სახალხო“ სასამართლო)- შეშინებულმა გადამალა თავისი „მსახვრალი მახვილი“, ხოლო ათეული მილიონი სახელმწიფო და მუნიციპალური მოხელე დამფრთხალი აკვირდებოდა საკუთარი ძალაუფლების კოლაფსს ფარდებჩამოკიდებული კაბინეტების ფანჯრებიდან. ავტორის აზრით იმპერიის უსახელო დასასრულის გამომწვევი გარემოებების რიცვხვს უნდა მიეკუთვნოს ჯაზი და როკი, ჯინსები და „შმოტკები“ საოცნებო ეტიკეტით „Made in ... “, აგრეთვე ჰოლივუდი და დამცინავი ანეკდოტები წითელი მეთაურის, ვასილი ჩაპაევის შესახებ, რომელიც, სხვათაშორის, ლიკვიდირებულ იქნა არა თეთგვარდიელების, არამედ თავისიანი ჩეკისტების მიერ.