სასარგებლო ხილი

მე - წითელქუდა
 
პირველი, რაც მახსენდება საკუთარ თავთან დასმული კითხვაა, უფრო სწორად კითხვის ნიშანი,თვითონ კითხვა - არა.
კითხვის ნიშანი - დაეჭვებული, წელში მოკაკვული, გამართვის სურვილს რომ აღარ გიტოვებს. ვგრძნობ რომ ზუსტად იგივე გრძნობა მეუფლება,როცა გაუთავებლად ვასწავლი ჩემს თავს რაღაცეებს:
- "ასე უნდა! ისე არ უნდა! რა დაგემართა?!
ცეკვა გინდა და ლექსების წერა? - უნდა   განდევნო "უგუნური" აზრები, ჩააბარო სამედიცინოზე, იმუშაო 9 დან 6 მდე,გათხოვდე,შვილები გააჩინო!
თუ არ გაგიმართლებს და გაშორდები, შვილები ხომ მაინც დაგრჩება??"  
ისე, "თუ არ გაგიმართლებს ” მაგარია: საქორწილო მოგზაურობიდან დაქალს რომ ურეკავ და ის იქიდან : "გაგიმართლა?"
კითხვები უამრავია,ათასი ელფერი და შინაარსი აქვს, მაგრამ მე მაინც მგონია,რომ არსით ერთია.რას ვგულისხმობ? არსით ერთია იმიტომ, რომ ერთი და იგივე ტიპი სვამს ამ კითხვას: მისტერ ეგო.
"მისტერ" იმიტომ, რომ მე ასე წარმომიდგენია ის:მასკულინური ენერგიით სავსე, აგრესიული და ფიცხი,ხმამაღალი,უფრო ხმაურიანი.
რა მიზანი აქვს? რატომ ხმაურობს? რატომ სვამს გაუთავებლად კითხვებს? გკიცხავს, გადარებს - რა უნდა?  
მისტერ ეგოს მარტოსული მგლის იმიჯი აქვს.მხოლოდ საკუთარი თავის იმედი რომ უნდა გქონდეს-არ გავიწყებს.მიზნისკენ დაუღალავად მიიწევს: განცალკევება - ესაა მისი მისია - "შენი მიღწევები შენია! არ გაუზიარო არავის! სხვები შეგჭამენ! ეს მგლების სამყაროა და შენ მარტო ხარ! დროა განცალკევდე!"
ეს ყველაფერი კი დიადი თავისუფლების ჰიმნის ქვეშ: რომ მოგეწონოს იდეა! მიგიზიდოს გარიყულის და მარტოსულის ქარიზმამ. შენც არ აყოვნებ და მიყვები ამ "ხმას".
დღეს ვფიქრობდი და დავასკვენი,რომ მარტო მისტერ ეგო, იგივე მისტერ მგელი, ვერაფერს გახდებოდა;ვიღაც კვებავს მას ან რაღაც - აბა ჭამა ხომ უნდა?  
ზოგ ადამიანს არ შეუძლია დრამის გარეშე ცხოვრება - სწორედ ესაა!
მეც ასეთი ვარ! თუ ყველაფერი მშვიდადაა,ეს ნიშნავს,რომ არაფერი ხდება და მოვიწყინო?!სასწრაფოდ კონფლიქტი,დაპირისპირება,დრაკონია მოსაძებნი და თუ   დრაკონებს ეძებ მოძებნი კიდეც ცხრავე თავით: ერთს რომ წააცლი მის ადგილას ორი რომ იზრდება.
მისტერ მგელიც ამისთვისაა: გაპოვნინოს დრაკონი, კითხვა-კითხვით მიგიყვანოს ნაკვალევამდე; ნაკვალევი უკვე საკმარისია - შენ ზუსტად იცი რომ ის დრაკონისაა; დრაკონს უნდა რომ გაგანადგუროს და შენ დაასწრებ მას - მანამდე იპოვი,სანამ ის გიპოვის და თვალებში ჩახედავ (აქ ცოტა გაგიჭირდება მინიმუმ 9X2 თვალში უნდა ჩახედო)!
ზოგს სმა უყვარს,ზოგს ჭამა,ზოგს ორივე ერთად;
ჩემი ადრენალინი - დრაკონობანაშია!
რა ვქნა, რა თამაშით შევცვალო დრაკონობანა? უნდა შევცვალო იმიტომ, რომ ვეღარ ვითანხმებ ჩემს ახლობლებს; აღარ უნდათ ცხრათავიან დრაკონად გადაცმა და ცეცხლის ფრქვევა - მითხრეს კიდეც. არადა უცხო ან ახალგაცნობილი ვერ შეასრულებს ამ როლს; ცეცხლის ფრქვევა არ გამოუვათ,არც შემეშინდება...
მოსაწყენი დრო კი არაა. განწყობა თავგადასავლს ითხოვს!მისტერ მგელიც მშიერია, მკარნახობს,რომ განცალკევებისთვის მჭირდება ერთი-ორი გაბრძოლება;სხვანაირად არ გამოვა;სიმშვიდით გამარჯვებამდე ვერ მივალთ!
არასდროს   მიკითხავს მისტერ მგლისთვის,რას ეძახის გამარჯვებას? მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს? ისე კარაგდ ჟღერს ეს ყველაფერი,რომ მინდა მინდა მინდააა!!
...და როცა დღის ბოლოს "გამარჯვებული" ვბრუნდები ჩემს თავთან,დაღლილი და მილასლასებული,მაძღარი მგელი მიყურებს კმაყოფილი თვალებით და მამხნევებს:
-ხვალ მოიკრებ ძალებს და ისევ თავიდან დავიწყოთ ყველაფერი!
თავიდან დავიწყო?  
დილა, მე რომ მიყვარს, ის დროა ; უფრო სწორად,დრო სულაც არაა - ჩემი განწყობაა:
მზე მიყურებს,მე თვალს არ ვაშორებ,ბოლომდე ვუძლებ,სანამ თავისით არ მეხუჭება და მეცინება,თავიდანვე ვიცი, რომ მზე გაიმარჯვებს და ამიტომ მეცინება...
-და არცერთ კითხვას რომ არ ვუპასუხო?
  მგელმა ყურები ცქვიტა:
- ხომ ხედავ კითხვის გარეშე ვერ ძლებ - მიღმუვლა - ასე აპირებ რამეს? ვინ ხარ? როგორ შეძლებ?  
გავხედე და მეტად ვიგრძენი როგორ მათბობს მზე :
- მე ამ მზის ნაწილი ვარ.
- ჰაჰა, მართლა? ბოდვები დაგეწყო უკვე?
- მე მიყვარს, როცა ასე ვზივარ - არაფრის მოლოდინში; ასეთ დროს მოდის ის შეგრძნება,რაც მხოლოდ არაფრის მოლოდინში მოდის ხოლმე.
-ანუ უსაქმურობას ამართლებ?
მე არ ვბრაზობ მგელზე.მას ვერ ათბობს მზე და არ იცის...  
აღარც ვპასუხობ; მისტერ მგელი უძლურია თუ მასთან დიალოგში არ შეხვალ - გავიფიქრე და წითელი ქუდი გავისწორე...  
აღარ წავალ ბებიასთან ტყის გავლით.