თავი 1
იასე ბილიკაძეს სუნთქვა შეეკრა - ყინულოვანი სითხის ნაკადი სრულიად მოულოდნელად ჩამოასკდა სიცხისგან გახურებულ მუცელზე! პასუხად მან, კაცმა რომ თქვას, სულ სხვა მიზეზით გამოწვეული უხასიათობის გამოვლენა მოინდომა. ცივად, კურორტის უდარდელი ატმოსფეროს არად ჩაგდებით მოვისმენ ნებისმიერ, თუნდაც ყველაზე ზრდილობიან ბოდიშსო. აბა ხომ ვერ იტყოდა: აქაურობამ მომაბეზრა თავიო?
ზუსტად ამ მობეზრებაზე ფიქრობდა იგი ეს რამდენიმე წუთია და მიხვდა კიდეც რა ხდება - თურმე აქაური ცხოვრების ერთფეროვნებაა ამაში დამნაშავე. აბა სხვა რა უნდა იყოს როცა მთელი ერთი კვირის განმავლობაში მისი განრიგი უცვლელია: დილა-საღამოს ზღვა, ღამე რესტორანი და დისკოთეკები ახალ ნაცნობებთან ერთად. ამათ შუალედებში ხან ექსკურსიით, ხანაც მაღაზიებში სიარულით, ან, როგორც ახლა, აუზის პირას, პლასტმასის საწოლზე წამოგორება და ასე გამორიდება სიცხეს.
თუმცა, სასტუმროს სხვა ბინადარნიც მასზე არანაკლებ მოსაზრებულნი აღმოჩნდნენ. ისინიც მარმარილოს ნაპირებიან, ცივი წყლით სავსე გუბურასთან მოგროვილიყვნენ და ასევე უზარმაზარ, ჭრელა-ჭრულა ქოლგებს აფარებდნენ თავს.
ცხადია, ამის გამო იასე დიდის და პატარას განაჩაღებ, ყურისწამღები გნიასის შუაში მოექცა. მისი ხელობის კაცს ეს სულ არ ეფონებოდა გულზე მაგრამ რა ექნა? კონდიციონერის იმედით ნომერში შემალვას ისევ ეს ამჯობინა.
მან თავი ასწია და გაბრაზებული მზერა მიაბჯინა „მომხდურს“. იგი ცისფერ საცურაოში გამოწყობილი, მოკლედ შეკრეჭილი წაბლისფერი თმის პატრონი, ზურმუხტივით მწვანე თვალება, ტანწერწეტა ასული აღმოჩნდა. ერთ ხელში მას ამ დროისთვის უკვე ცარიელი ჭიქა ეკავა, მეორე გულზე მიეკრა შეცბუნებულს.
- ოჰ, მაპატიეთ, რა უყურადღებო ვარ, თქვენს ფოსტალს როგორ წამოვედე? ძალიან ვწუხვარ, - ღიმილით იწყო ბოდიშის მოხდა ქალიშვილმა.
ამ ღიმილის დამნახავ მამაკაცს მყისვე ეჭვი მოეძალა - არ გამოიყურება მანდილოსნის მონანიება გულწრფელობის ნიმუშადო. თუმცა კი, ეს უნდობლობა ძალიან თავისებურად დააჩნდა პარისახეზე. მისი შემხედვარე ვერავინ იფიქრებდა რომ ეს კაცი სულ ახლახანს ძლივს ერეოდა თავის ცუდ განწყობასო.
პირიქით, ამ დროისთვის იასეს ბაგეები უკვე იმ სიფართეზე გაწელილიყვნენ, რომ ამის შემხედვარე თვით ადამიანის ანატომიაც კი სახტად დარჩა. აბუზღუნების მონდომებით შედგენილი გეგმაც მთლიანად ჩაეფუშა და უფრო მეტიც, თავადვე გადავიდა ბოდიშებზე:
- მე ვარ დამნაშავე, გავიშხლართე აქ და გასასვლელი მთლიანად გადავღობე. ჰოდა ისა... ჰეჰ, ამ სიცხეში ცივის წყლის გადავლებასაც რთულია უბედური შემთხვევა ეწოდოს.
- ჰო-ო, - არ შეედავა უცნობი ქალბატონი, - თქვენი აღნაგობის მამაკაცისთვის მართლაც არაა ძნელი რაიმეს გადაღობვა.
- გამოძიებამ საქმე ბოლომდე გაარკვია, - მყისვე, გადაჭრით დააჯამა იასემ და ფეხზე წამოდგა, - სასამართლოს განაჩენიც გარდაუვალია: ახლავე აგინაზღაურებთ ზარალს, თქვენ კი მანამდე აქ ჩამოჯექით, დამელოდეთ.
- რას ბრძანებთ, არ ღირს შეწუხებად ... - დაიწყო უცნობმა ასულმა, მაგრამ იასემ ორივე ხელისგული მიაშვირა შეჩერების მანიშნებლად, თავად კი აუზის მოპირდაპირე მხარეს მოწყობილი სავაჭროსკენ გაემართა. კაცმა გონებით ჯერ ვერ მოასწრო ამის გააზრება, მაგრამ გრძნობებმა მიახვედრეს რომ ახლა წამის დაკარგვაც არ შეიძლება.
სავსე ჭიქებით დაბრუნებულმა იასემ პირველად ის განაცხადა, ხომ უნდა ვიცოდე ვის მივაყენე ზარალიო? ამ სიტყვებით მან, შეზლონგზე ჩამომჯდარმა მოლოდინით შეხედა ქალს. ისიც ზრდილობიანად გაეცნო - ვეანა ფიდელტოგი ჰქვიებია, ნორვეგიიდან ჩამოსულა. იასემც წარადგინა თავი და რადგან საქართველოს ხსენებაზე ვეანას დაბნეულობა შეატყო, კოლხეთიდან ვარო ასე სცადა განმარტება. ამ სიტყვამ, მართალია, მეტი ნათელი მოჰფინა მანდილოსნის გონებას, მაგრამ ჩანდა რომ შუქი უფრო მითიურ ამბებიდან მოდის ვიდრე რეალური გეოგრაფიის დამსახურებაა. მოკლე პასუხით შემოფარგვლის დრო არ იყო და იასე უფრო განვრცობილად ალაპარაკდა, მათ შორის თავისი საქმიანობაც ახსენა.
- ოჰ, როგორი იშვიათი პროფესია გქონიათ! - გაოცდა ვეანა, - შეიძლება ითქვას, რჩეულთა რიცხვს მიეკუთვნებით! რამდენადაც ვიცი, თქვენნაირი სულ რაღაც ოცდაათ კაცამდეა მსოფლიოში.
- მაგდენი ერთბაშადაა თორემ იმ თითქმის ათი წელიწადში, რაც აპარატის შექმნა მიმდინარეობს, ეს ხელობა გაცილებით მეტმა აითვისა.
იასე თავის ქნევითაც დაემოწმა საკუთარ სიტყვებს და სანამ განაგრძობდა, წვენსაც მოაკლო მის ჭიქაში:
- ამიტომ, არც ისე იშვიათი ვარ. ახლა კი თქვენი ჯერია, იქნებ თქვენ მართლა განსაკუთრებული საქმით ხართ დაკავებული?
- იქნება კი არა დანამდვილებით ვიცი რომ უიშვიათეს პროფესიას ვფლობ. იურისტი ვარ. ჩემი კოლეგების რაოდენობა ამქვეყნად ჰა-ჰა, ერთი მილიარდი თუ მოიძებნა, - ჩაიკისკისა ვეანამ.
- პროფესიის პოპულარობა მის ვარგისიანობას ამტკიცებს, - მორიდებული ღიმილით გაეპასუხა მამაკაცი.
- ყოველთვის აქ ისვენებთ, დიდხანს გრძელდება თქვენი შვებულება? - იკითხა ვეანამ და ჭიქა მიიდო ბაგეებზე.
- არა, პირველად ვარ. ხანგრძლივობას რაც შეეხება, მედიცინა ამბობს, მიწაზე იმდენივე ხანს უნდა
ჩუქება
