დაკარგული ფურცლები

მერაბ რატიშვილი

2012 წელი | კალიგრამი

პროზა | რომანი

2,727 ნახვა

(0 რეცენზია /2 შეფასება)

მსურს წავიკითხო

ჩემი რჩეული

ყიდვა

ჩუქება

ანოტაცია

მოქმედება მე-20 საუკუნის დასაწყისში, რუსეთში ვითარდება. რომანი მარტო ერთი გმირის ბედზე კი არა, არამედ, მთელ ქვეყანაზე მოგვითხრობს. ახალგაზრდა კაცი, რომელმაც სხვისი წაქეზებით საკუთარი მამა სიცოცხლეს გამოასალმა და იძულებული გახდა დაეტოვებინა სოფელი, შეცვლილი სახელითა და გვარით, მისთვის უცნობ ხალხთან ერთად მიემგზავრება ახალი ცხოვრების დასაწყებად. ნაწარმოებში, სანდრო ამირეჯიბი, დათა თუთაშხიას შვილად გვევლინება. იგი დაჯილდოებული ისეთივე მაღალი მორალური თვისებებით, როგორც მამამისი. სანდრო გადაწყვეტს გააგრძელოს მამის მიერ დაწყებული ბრძოლა და ისეთივე პატივითა და ვაჟკაცობით გაიაროს იმდროინდელი ისტორიული მოვლენები. თავის დამკვიდრებისას, მოუწევს შეხვედრა იმ ისტორიულ ფიგურებთან, რომლებმაც საკუთარი კვალი დატოვეს რუსეთის ისტორიაში. ამ რომანში, მკითხველი კვლავ შეხვდება მისთვის უკვე კარგად ნაცნობ „დათა თუთაშხიას“ გმირებს და სხვა ჭრილში შეხედავს ისტორიულ მოვლენებს.

ვრცლად

რეკომენდებული ელ. წიგნები

დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ

ელ. წიგნის მახასიათებლები

ISBN - 13:

9789941044927

სათაური:

დაკარგული ფურცლები

ავტორი:

მერაბ რატიშვილი

გამომცემელი:

კალიგრამი

გამოცემის თარიღი:

2012

გვერდები:

495

კატეგორია:

პროზა

ნახვები:

2727

რეიტინგი:

მკითხველთა რეცენზია

საშუალო შეფასება

(2) რეცენზია

რეიტინგის განაწილება

5

[2]
4

[0]
3

[0]
2

[0]
1

[0]

წიგნის შესახებ

დაკარგული ფურცლები

მერაბ რატიშვილი

2727 ნახვა

წასაკითხი

რჩეული

7 ლარი

ყიდვა

სარჩევი

ყდა
ავტორისაგან
***
კარი პირველი (მუზა)
კარი მეორე (დუელი)
კარი მესამე (ცარსკოე)
კარი მეოთხე (დათა)
კარი მეხუთე (ბედი)
კარი მეექვსე (კაპელი)
კარი მეშვიდე (სერაფიმე)
კარი მერვე (ძმა)
თავი მეცხრე (გორა)

ავტორისაგან

ჩემო ძვირფასო მკითხველო!

ეს რომანი დაიწერა ციხის საკანში ერთადერთი სურვილით − დამეკავშირებინა ერთმანეთთან ორი ეპოქა, რათა დაგვენახა, რამდენად ჰგავს ერთმანეთს სისასტიკითა და კაცთმოძულეობით XX და XXI საუკუნეები; რამდენად შეიცვალა ადამიანი და მისი ბუნება საუკუნის განმავლობაში; შეძლებდნენ თუ არა XX საუკუნის დასაწყისის კეთილშობილი ადამიანები და გმირები ამ საუკუნეშიც დარჩენილიყვნენ თავის სიმაღლეზე; რა არის ადამიანში ის ფასეულობა, რომელსაც ულმობელი დროც ვერ აფერმკრთალებს და აცამტვერებს; რა არის ის ადამიანური სიმდიდრე, რომელიც ყველა ეპოქაში ფასობს.
ამ რომანს ვუძღვნი XX საუკუნის ჭეშმარიტ რაინდს, სასტიკი ეპოქის ზნეობრივ მაგალითს, ჩემს საყვარელ მწერალს და ძვირფას ადამიანს − ჭაბუა ამირეჯიბს, ბედნიერ ტანჯულს − ბერ დავითს. მე არ შევხვედრივარ ბატონ ჭაბუა ამირეჯიბს პირადად, ამის ბედნიერება არ მქონია, მაგრამ კარგად ვიცნობ დაუსწრებლადაც, რადგან მისი ნაწარმოებების გმირებმა ყველაფერი მითხრეს მასზე. იმედს ვიტოვებ, რომ, როდესაც ციხიდან გავალ მისი პირადად გაცნობის საშუალება მომეცემა.
ჩემო ძვირფასებო, მე არ გეცილებით თქვენი საყვარელი მწერლის სიყვარულში. ჩემი მიზანი მხოლოდ ის არის, რომ XX საუკუნის ქართული და მსოფლიო ლიტერატურის ერთ-ერთი საუკეთესო მწერლისა და გამორჩეული ადამიანის ცხოვრება დიდხანს შემორჩეს ჩვენი თანამედროვეების და მომავალი თაობების მეხსიერებას. მხოლოდ ის სურვილი მაქვს, რომ მისი განუმეორებელი რომანების გმირები ხელახლა გაცოცხლდნენ ჩვენს წარმოსახვაში და უკვე ახალი ეპოქის საფეხურიდან გადავხედოთ, და შევაფასოთ, რამდენად თანამედროვენი არიან ისინი დღესაც, რამდენად აქტუალურია მათი ცხოვრების ფილოსოფია თანამედროვე ადამიანებისათვის.
ჩემი ცხოვრების დიდი ნაწილი სამშობლოდან შორს გავატარე. ასე მოხდა, ასე აეწყო, შეიძლება ითქვას, ასე მოითხოვა ცხოვრებამ. უამრავ ჩვენს თანამემამულეს − საინტერესო პიროვნებას შევხვედრივარ მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეში, რომლებმაც მრავალ მიზეზთა გამო ცხოვრება სამშობლოს გარეთ გალიეს. ისინი თავისი ფიქრებითა თუ მოღვაწეობით რაღაცნაირად მაინც გადაჯაჭვულნი იყვნენ ჩვენს სამშობლოსთან. ცოტა მათგანს გაუმართლა და მოახერხა დაბრუნება, ისევე, როგორც მე, თუნდაც ციხის საკანში, მაგრამ მაინც სამშობლოში. მრავალს და მრავალს ეს ბედნიერებაც არ ხვდომია წილად. სამშობლოდან გადახვეწილი ყველა ქართველის ცხოვრება რაღაცით წააგავს ერთმანეთს, იმის მიუხედავად, ვინ რა მისიით მოევლინა ამ ქვეყნად, რა მიზეზით აღმოჩნდა სამშობლოს გარეთ და რა მოღვაწეობას ეწეოდა. არა აქვს მნიშვნელობა არც ეპოქას და არც იმ ქვეყანას, რომელმაც მოიტაცა თუ შეიფარა, და სადაც საბოლოოდ დაიდო ბინა. ყველა მათგანს ერთი რამ ასაზრდოებდა ადრეც და ახლაც − ფიქრები სამშობლოზე.
მხოლოდ წარმოიდგინეთ, რამდენ დიდ მამულიშვილს და თუნდაც, უბრალოდ, ქართველს ჰქონდა ოცნებად სამშობლოში დაბრუნება. რას არ გაიღებდა მათი უმეტესობა, რომ ამისთვის მიეღწია. ასე ვხედავთ ჩვენ დღეს და უმეტეს შემთხვევაში ასეც იყო. მაგრამ იყო ის გულთნადები, გაუხმაურებელი და გადაულახავი, რაც გზას უღობავდა სამშობლოში მათ დაბრუნებას.
გადახვეწილი კაცის ფიქრებში ორი გრძნობაა მუდმივ ჭიდილში: ლტოლვა სამშობლოსაკენ და შიში. დიახ, შიში, შეიძლება განსხვავებული მოტივით, მაგრამ მაინც შიში. − ვაითუ ის ნანატრი სამშობლო ისე ვერ დავინახო. ვაითუ არ მიმიღონ − ასეთი მაგალითებიც ხომ უამრავია. დრო კიდევ უფრო ამძიმებს ასეთ განწყობას და გადაულახავს ხდის ამ შიშს, რაც კიდევ უფრო აფერხებს გზას სამშობლოსაკენ.
ჩემი მეგობარი,