გიჟის ოთახი. სამი წლით ადრე მინდა ხოლმე წარმოვიდგინო,
რომ შენ არ ხარ.
რომ შენ აღარ ხარ.
და გასულია სამი წელი.
და გასულია ხუთი წელი
(რადგან ამ დროში გამდიდრება ისეთივე ილუზიაა,
როგორც იაფად - მიწა მთვარეზე.
ისევ აქ ვდგავარ, ამ ფანჯარასთან,
ჩემი მთავარი გასართობი - ციმციმებს ანძა).
მერე ვჯდები.
ცოტას ვკითხულობ.
ერთ საათში იმავე გვერდზე მიდევს თვალები.
მერე ვწერ და ვყრი.
ერთ საათში - ჩემ გარშემო
დაცურავენ ქაღალდების აისბერგები.
მერე, იქნებ ვქსოვ
ისევ იმ ფარდაგს
და ვერ ვიხსენებ,
მაშინ რომელი ფერი დამაკლდა.
ესპანურის ლექსიკონები,
ამოქექილი სტუდენტობის ზურგჩანთებიდან.
გიჟის ოთახი:
ყველა ფოტო,
ყველა წერილი,
ყველა ტირე,
ყველა მძიმე,
ყველა წერტილი.
კიდევ რუკები,
მონიშნული წვეტიანი ქინძისთავებით,
აქ გიყვარდი.
აქაც გიყვარდი.
აქ გაგიჭირდა.
აქ თითიდან იფეთქა სისხლმა.
შესაბამისად,
რა ადგილია და რა მოხდა,
ვეღარ ვარჩევ.
შოკოლადით სავსე კალთა,
ფრჩხილებში სიტკბო - ისე გავმწარდი,
მიწა გავთხარე.
ვიტენი ჰალვას და რაჰათლუკუმს
და გულის რევის შესაჩერებლად,
ასანთის ღერებს
სათითაოდ თავებს ვაკვნეტ,
მომჟავო დრაჟე.
ვითომ ყვითელი ბურთულები ჩ ვიტამინის,
ვითომ მაინც მინდა გადავრჩე.
არ სჭირდება ამ ყველაფერს წარმოდგენა.
არც წლების გასვლა.
ასეა ახლაც.
როცა ხანდახან, იშვიათად ხდები ავად.
როცა ისე ხდება, რომ
არ ხარ.
ჩუქება
