პარიზში ,თავის დაბადების დღეს თამუნა ფიქრობდა საქართველოზე, ქვეყანაზე, რომლის დატოვებაც თხუთმეტი წლის ასაკში მოუხდა. იმ ასაკში,როცა მოგონებები ფერმქრთალდება,მას მოგონებები ცოცხლად შემორჩენია: გადასახლება, ოჯახთან განშორება, გაცრუებული სიყვარული.... წარსულისა და აწმყოს შერწყმის ფონზე იკვეთება პორტრეტი ქალისა, რომელიც , ბედის უკუღმართობის მიუხედავად, აღსავსეა სიხარულითა და სურვილებით.