თავი პირველი ცა პირს იკრავდა. რამდენიმე წუთის წინ მოკრიალებული ცა მძიმე შავმა ღრუბლებმა დაფარა. ოკეანიდან მობერილი ქარი მატულობდა და ცის ლაჟვარდზე ალაგ-ალაგ შემორჩენილ ცისფერ კუნძულებსაც ავსებდა. მალე დაიქუხა, შორს სადღაც, ოკეანის გაშლილ სივრცეზე რამდენჯერმე გაიელვა და განიმუხტა. ისეთი პირი უჩანდა, ქარიშხალი ხმელეთამდეც მალე მოაღწევდა და ქუხილს ელვასაც მოაყოლებდა. მართლაც, რამდენიმე წუთში რაიონული ცენტრის − ვერონიკას თავზეც დაიქუხა. ეტყობოდა, ციკლონი მის მთელ შემოგარენს დაფარავდა. აქ ეს იშვიათი შემთხვევა არ იყო, არგენტინის ატლანტიკის სანაპიროს ყველა სეზონზე თავისი ციკლონი მოადგება ხოლმე და აუცილებლად საკუთარ კვალს დაამჩნევს. ეს რაიონი რიო დე ლა-პლატას სანაპიროზე, სამხრეთ განედის 35 ° ზომიერი კლიმატის ზონაში შედის, თუმცა ზამთრის პერიოდში, განსაკუთრებით, ივლის-აგვისტოში, სამხრეთიდან მისწვდება ხოლმე ძლიერი ქარები და გრიგალი. ზაფხულობით კი ძალიან ხშირად ამ ყურეს სქელი ნისლი ფარავს.
ქარმა პატარა ხის სახლის წინ გაფენილი სარეცხი ააფრიალა და ლოგინის თეთრეული აფრებივით გაშალა. ქარის მატებასთან ერთად ხეებს შორის გაბმული თოკი სულ უფრო იწელებოდა და გასაფრენად მომზადებულ თეთრეულს უკვე გაჭირვებით იკავებდა. მოხუცი ქალი მძიმე ნაბიჯით გამოვიდა ქოხიდან და სარეცხის ჩამოსახსნელად გაემართა. თოკის ნაპირს გაჭირვებით მისწვდა და ძირს დაწევა სცადა. როგორღაც დაითრია და ცალი ხელით მოსწია. ამ დროს იელვა და საოცრად განათდა, წამებში საზარელი ქუხილიც მოაყოლა. ცა ერთბაშად ჩამოიქცა, ელვის სხივი ქალის ზემოთ განიმუხტა, აფრებად ქცეული თეთრეული ჯერ განათდა, შემდეგ აალდა, ხე შუაზე გაიხლიჩა და ცეცხლი მოედო, ნაწილი გადმოტყდა და მოხუცის გვერდით დაეცა, ის კი ელვის მუხტმა რამდენიმე მეტრის მოშორებით გაისროლა და გულწასული დააგდო.
ცის ჩამოქცევას, გრუხუნსა და ნათებას კოკისპირული წვიმა მოჰყვა. რამდენიმე მეტრში აღარაფერი ჩანდა, მხოლოდ ალმოდებული ხე და თეთრეული იწვოდა ჰაერში. მეზობლის ქოხიდან ცეცხლის ენები შეამჩნიეს, მაგრამ თავსხმაში გამოსვლა ვერ გაბედეს. ფანჯრებს წყალი ხმაურით ასკდებოდა და ნიაღვარივით სდიოდა. კაცი ფანჯარას მოსცილდა და კარი გამოაღო, რომ გაეგო, რა იწვოდა, ვერაფერი დაინახა და ზღურბლს გადააბიჯა. ცეცხლმოკიდებული ხის გვერდით მიწაზე მუქი სილუეტი გაარჩია. ბევრი არც უფიქრია, იქვე ჯვალოს ტომარას დასწვდა, თავსა და მხრებზე მოიხურა და მეზობლის ეზოსკენ ჩქარი ნაბიჯით გაემართა. ორმოცი მეტრი რა მანძილია, მაგრამ ისეთი გრიგალი იყო და ისე ასხამდა ციდან, ნაბიჯს ძლივს დგამდა.
ცოლი და ქალიშვილი კარს ეცნენ და მიხურეს. ქალი ქოთქოთებდა: სად გავარდა ეს ჩერჩეტი, ქარი გაიტაცებსო, თუმცა, არც თვითონ იყო დაცული და არც მათი სახლი. მიწამ გუგუნი დაიწყო და სხვა ხმებიც აიყოლია. ვერ შეამჩნია დედა-შვილმა, როგორ უახლოვდებოდათ ცამდე აზიდული შავი სვეტი, რომლის გარშემოც ყველაფერი ბრუნავდა. კაცს ოციოდე ნაბიჯი ექნებოდა გავლილი, როდესაც გუგუნისა და მსხვრევის ხმა გაიგო და მარჯვნივ შეტრიალდა. უზარმაზარი შავი ბოძი უკვე მისი სახლიდან ორმოცდაათიოდე მეტრში აღმართულიყო. მიხვდა, რაც იყო და აღარ იცოდა, გზა განეგრძო თუ უკან მიბრუნებულიყო. სასოწარკვეთილმა დაიყვირა: დანიელააა! ემილიააა! მაგრამ ეს გულის გამგმირავი ძახილი არავის გაუგონია, გრიგალის ხმამ შთანთქა. წამების შემდეგ დაინახა როგორ გაფრინდა მისი ძველი ქოხის სახურავი და ქოხიც ღრჭიალით შავი ბოძისკენ გადაიხარა, თითქოს მაგნიტმა მიიზიდაო, შემდეგ ერთბაშად მოსწყდა მიწას და შავი სვეტისკენ გაფრინდა. გაოგნებული კაცი იქვე ხესთან ჩაიკეცა და სიმწრისგან ხელი მოჰხვია: − დანი... ემი... კრიჭაშეკრული ცდილობდა სახელების წარმოთქმას, მაგრამ მხოლოდ ღმუილი ამოსდიოდა პირიდან. საზარელმა შავმა ბოძმა მის ნასახლარს ოცდაათიოდე მეტრის მოცილებით უკანა ეზოდან შემოუარა და მეზობლის სახლებიც შეისრუტა; რასაც ვერ მისწვდა, მაინც მიიზიდა მტვერსასრუტის მილივით და ნაფოტებად აქცია. ყველაფერი ჰაერში დაფრინავდა, რისი წარმოდგენა და ვერწამოდგენაც შეიძლება: ადამიანები, პირუტყვი, სახლები, ნივთები, ხეები და საერთოდ ყველაფერი, რაც იმ არე-მარეზე შეიძლებოდა ყოფილიყო. უზარმაზარმა ქარბორბალამ წუთში მთელი სოფელი შეიწოვა და მოასუფთავა, მთლიანად გააცამტვერა და ტბორებად აქცია. ხალხის ნაშრომ-ნაღვაწი ცამ ჩაყლაპა, რაც ვერ მოინელა, უკან წამოანთხია და თავზე დააყარა. პატარა მდინარეში წყალიც კი გაქრა და ქარბორბალას ჰაერში მიჰყვა, მის მაგივრად ციდან გადმონთხეულმა ნაფოტებმა, ხეებმა და სხვადასხვა საგნებმა ამოავსეს კალაპოტი, თვითონ პლანტაცია კი გვამებით აივსო. პატარა სოფლისგან აღარაფერი დარჩა, ორმოცდაათი მოსახლიდან სულ რამდენიმე კაცი თუ გადარჩა. სტიქიამ არც მეზობელ დასახლებას დააკლო და ისიც გაავერანა, მაგრამ იქ უფრო მომზადებულნი შეხვდნენ და ზოგმა თავს უშველა. ორი დღე გადაუღებლად წვიმდა, ნასოფლარები თითქმის მთლიანად წყლით დაიფარა. ნასახლარები ალაგ-ალაგ კუნძულებად იყო შემორჩენილი.
სოფლის შარაგზაზე მხოლოდ მესამე დღეს გამოჩნდა პოლიციისა და წითელი ჯვრის რამდენიმე
ჩუქება
