თავი პირველი კლარკი
კარი სრიალით გაიღო და კლარკი მიხვდა, რომ აღსასრულის დრო დადგა.
მზერა მცველის ჩექმას მიაპყრო და მოსალოდნელი შიშის შემოტევის წინ თავს შეუძახა, მერე კი, იდაყვებზე რომ წამოიმართა და ნარიდან ოფლით დასველებული პერანგი ასწია, შვება იგრძნო.
მცველზე თავდასხმის შემდეგ ერთადგილიან საკ ანში გადაიყვანეს, მაგრამ მარტოობას არ შეუწუხებია - ყოველი მხრიდან ესმოდა ხმები. ისინი ჩაბნელებული ოთახის კუთხეებიდან უხმობდნენ და გულისცემიდან გულისცემამდე ჩაგუბებულ დუმილს ავსებდნენ, გონების ღრმა კუნჭულებიდან ამოჰკიოდნენ.
სიკვდილს არ ნატრობდა, მაგრამ თუ ხმების ჩახშობა მხოლოდ ამ გზით შეიძლებოდა, მაშინ ამისთვისაც მზად იყო.
გოგონა ღალატისთვის იყო მსჯავრდებული, თუმცა, სინამდვილე იმაზე უარესი გახლდათ, ვიდრე ადამიანს შეეძლო, წარმოედგინა. სასწაული რომც მომხდარიყო და სასამართლოს გაემართლებინა, მაინც ვერ დამშვიდდებოდა, რადგან გონებაში ჩაბუდებული მოგონებები საკნის კედლებზე ულმობელი იყო.
მცველმა ჩაახველა, ფეხი მოინაცვლა და გამოაცხადა:
- 319-ე ტუსაღო, გთხოვთ, წამოდექით, - კლარკი ასეთ ახალგაზრდას არ ელოდა. უნიფორმა ხალვათად ადგა აწოწილ სხეულზე და მის სტატუსს აჩენდა. ახალწვეული უნდა ყოფილიყო.
რამდენიმე თვის სამხედრო ულუფა საკმარისი არ აღმოჩნდა, რომ კოსმოსური ხომალდის ყველაზე ღარიბ კოლონიებში - უოლდენსა და არკადიაში, შიმშილის აჩრდილი გამქრალიყო.
კლარკმა ამოიოხრა და ფეხზე წამოდგა.
- ხელები გამოსწიეთ, - უთხრა ბიჭმა და ლურჯი უნიფორმის ჯიბიდან ლითონის ხელბორკილი ამო იღო. ჯარისკაცის კანი კლარკის კანს რომ შეეხო, გოგონას ჟრუანტელმა დაუარა. რაც ახალ საკანში გადაიყვანეს, შეხებას ვინ ჩივის, ადამიანი თვალითაც არ ენახა.
- ძალიან ხომ არ გიჭერთ? - ჰკითხა ბიჭმა და უკმეხ ტონში სიბრალულის ნოტი გაუკრთა. კლარკს გული შეუტოკდა. მეტისმეტად დიდი დრო იყო გასული მას შემდეგ, რაც თალია, ყოფილი თანასაკნელი და მთელ სამყაროში ერთადერთი მეგობარი, თანაგრძნობით მოექცა.
გოგონამ თავი გააქნია.
- ლოგინზე დაჯექით. ექიმი უკვე მოდის.
- თავის საქმეს აქ გააკეთებს? - იკითხა კლარკმა ჩახლეჩილი ხმით და სიტყვებმა თითქოს ყელი ჩაუფხრიწა. ექიმის მოსვლა ნიშნავდა, რომ საქმის განხილვაზე უარი უთხრეს. არც გაჰკვირვებია. კოლონიის კანონის თანახმად, მოზარდებს განაჩენის გამოცხადებისთანავე სჯიდნენ. იშვიათად შეხვდებოდით ტუსაღს, რომელიც ჯერ თვრამეტი წლის არ იყო და სამართლის პოვნის ბოლო შანსს მაინც აძლევდნენ. ბოლო დროს ადამიანებს საქმის ხელახალი გამოძიების შემდეგ რამდენიმე საათში სჯიდნენ, თანაც ისეთი დანაშაულისთვის, რომელიც რამდენიმე წლის წინ შეიძლებოდა, ეპატიებინათ.
და მაინც, ძნელი დასაჯერებელი იყო, განაჩენი აქ, საკანში აღესრულებინათ. უცნაურია, მაგრამ მოუთმენლად ელოდა, რომ საბოლოო გასეირება იმ საავადმყოფოში მოუწევდა, სადაც სტაჟიორობის პერიოდი გაატარა - ეს ხომ ერთადერთი შანსი იყო, სანამ გრძნობებს სამუდამოდ გამოეთხოვებოდა, რაღაც ნაცნობი ენახა, სადეზინფექციო ხსნარის სუნი ეგრძნო და სავენტილაციო სისტემის ზუზუნი გაეგონა.
მცველმა ისე უპასუხა, თვალებში არ შეუხედავს.
- უნდა დაჯდეთ.
კლარკმა რამდენიმე მოკლე ნაბიჯი გადადგა და გახევებული ჩამოჯდა ვიწრო საწოლის კიდეზე. იცოდა, მარტოობა დროის აღქმას რომ აკარგვინებს ადამიანს, მაგრამ მაინც ვერ იჯერებდა, რომ თითქმის ექვსი თვე საკანში მარტოდმარტო იჯდა. თალიასა და მესამე თანასაკნელთან, უხეშნაკვთებიან ლიზთან ერთად გატარებული თვეები მარადისობად მოეჩვენა. ისიც გაახსენდა, რომ ლიზმა პირველად მაშინ გაიღიმა, როცა კლარკი მათი საკნიდან გაიყვანეს.
კლარკს დღეს მეთვრამეტე დაბადების დღე ჰქონდა და ერთადერთ საჩუქარს ელოდა - შპრიცით კანქვეშ შეშხაპუნებულ ნივთიერებას, რომელიც ჯერ კუნთებს მოუდუნებდა, მერე კი გულს გაუჩერებდა. მერე მის უსიცოცხლო სხეულს კოსმოსში გადაისვრიდნენ და უსასრულოდ იხეტიალებდა გალაქტიკაში. კოლონიაში ასეთი წესი იყო.
კარს ვიღაცის ჩრდილი მოუახლოვდა და საკანში მაღალმა, ტანადმა მამაკაცმა შეაბიჯა. მიუხედავად იმისა, რომ მხრებამდე დაფენილი ჭაღარა თმა ლაბორატორიის ხალათის საყელოზე მიმაგრებულ ბეიჯს უფარავდა, კლარკმა მაინც იცნო მოსული - საბჭოს მთავარი სამედიცინო მრჩეველი. დატყვევებამდე გოგონას უამრავი სასიამოვნო საათი ჰქონდა გატარებული ექიმ ლაჰირისთან. ოპერაციების დროს თითქმის ყოველთვის მის გვერდით იდგა. სხვა სტუდენტებს შურდათ კიდეც კლარკის და ნეპოტიზმს სდებდნენ ბრალად - ექიმი ლაჰირი ხომ მამამისის უახლოესი მეგობარი იყო, ყოველ შემთხვევაში, მანამდე, სანამ გოგონას მშობლებს სიკვდილით დასჯიდნენ.
- სალამი, კლარკ, - ისეთი მხიარული ხმით უთხრა, თითქოს სატუსაღოს საკანში კი არა, საავადმყოფოს სასადილოში შეხვდნენ ერთმანეთს.
- როგორ ხარ?
- რამდენიმე წუთის შემდეგ უარესად ვიქნები.
ექიმ ლაჰირის კლარკის შავ იუმორზე ყოველთვის ეღიმებოდა, მაგრამ ამჯერად შეკრთა და მცველს მიუბრუნდა:
- გეთაყვა, შეგიძლიათ, ბორკილი მოხსნათ და რამდენიმე