»ჰეგელის ფილოსოფიის კრიტიკა, მისი ჩამოყალიბებისთანავე, მრავალი სახით განხორციელდა, უშუალო მემკვიდრეების გარდა, მარქსთანაც და მოგვიანებით მარქსის ისეთ კრიტიკოსებთანაც, როგორიც იყო ადორნო. ეს თარგმანი, იმედია, დაეხმარება მათაც, ვინც დაინტერესებულია ჰეგელის შესწავლით მისი მეტაფიზიკის ცნების კანტისა და, ასევე, კრიტიკამდელი »ძველი« მეტაფიზიკის მოძღვრებებისგან გამიჯვნის თვალსაზრისით. ჰეგელის ის აზრი, რომ აბსოლუტური სულის თვითექსტერნალიზება სამყაროდ ტრადიციული თეოლოგია აღარ არის, სარწმუნოცაა და, ამავე დროს, მის იდეოლოგიურობას არ გამორიცხავს. ... ჰეგელის რელიგიის ფოლოსოფია – ის მთლიანობაში კი სწორედ რელიგიის ფილოსოფიაა, რადგან რელიგიის მთელი შიდაარსის, კერძოდ, მისი »სრულყოფილ« ფორმად მიჩნეული, პროტესტანტული კონფესიის ქრისტიანობის, კონცეფტუალურ ფორმამდე »ამაღლებას« ცდილობს – საქონლური საზოგადოების ობიექტივირებული იდეოლოგიის ადეკვატურ რეფლექსად შეიძლება განიმარტოს.« (მთარგმნელის წინასიტყვაობიდან)