თავისუფლების დღიურები 19 მარტი, კვირა, 2006 წელი
კვირაა. ბათუმში ვარ. წვიმიანი ამინდებია. ცოტა ცივა კიდევაც, მაგრამ მაინც კარგია ჰაერის გამოცვლა. ტელეფონზე ჩარკვიანის სიმღერა დავაყენე. მგონი, ძალიან გამიგრძელდა გლოვა. ალბათ იმიტომ, რომ აქ არ ვიყავი, როცა გარდაიცვალა. არარეალიზებული გლოვა ხომ ყოველთვის უფრო დიდხანს გრძელდება.
ძალიან მიყვარს ეს სიმღერა – "მე წავალ და სინათლეს დავტოვებ". რატომ მიყვარს? იმიტომ, რომ მგონია, ამას მე ვამბობ. ეს მარტივად ხსნის, მე მგონი, ვინა ვარ. ადვილად ხსნის, მაგრამ მაინც ძალიან ამბიციურია, გინდოდეს სინათლე დატოვო მას მერე, რაც წახვალ. ალბათ... მაგრამ ეს ისეთი მაქსიმალიზმია, რომელიც ძალიან მომწონს.
ჰო, კიდევ არის აქ ერთი. "იოლად მისაჩვევი, როგორც თამბაქო". თავიდან ვერ ვიშორებ. ეს ფრაზაც ძალიან მიყვარს ამ სიმღერიდან. ძალიან ლამაზი და მარტივია. ისევ მე ვარ. ოღონდ ამას ორი სამი ადამიანი იცნობს.
შუქი, როგორც ჩანს, ბათუმში სულ არის. ცნობადობა ნაკლებია, ეს მათავისუფლებს. თუმცა, ორი ქალი მოვიდა და ჩამეხუტა, კარგ საქმეს აკეთებ, შვილოო, მითხრეს. ასლანის აჭარა გამახსენდა. დავცინოდი აჭარლებს, როგორ შეიძლება, ასე გეშინოდეთ, კაცის სახელს ვერ წარმოთქვამდეთ მეთქი?! მახ სოვს, რომ ჩავდიოდი, ჩურჩულებდნენ: პირველია, პირველიო, ამბობდნენ ასლანზე. ახლა შეუძლიათ, ხმამაღლა თქვან, რომ არ არიან კმაყოფილი. აქ აგრესია ნაკლებია, ბევრად ნაკლები, ვიდრე თბილისში. როგორც ჩანს, მინიმალური პირობები არსებობს.
20 მარტი, ორშაბათი, 2006 წელი
დღეს ბავშვთა სახლის დღე მაქვს. ველოდებოდი, ცოტა შიშითაც. წარმოდგენა არ მქონდა, რა დამხვდებოდა. თუმცა, რაც დამხვდა, ბევრად მეტი იყო, ვიდრე რაიმეს მოლოდინი.
ბევრნი არიან, რამდენი იქნება, ვერ მოთვლი. ერთი ორმოცდაათი მაინც ვნახე. ლამაზებიც არიან და ნაკლებად მიმზიდველებიც. სულ პატარები, ზოგი საწოლიდან იცინის. დიდი ბიჭებიც არიან, 13 14 წლის. დაფაცურდნენ, რომ მივედით, ფილმს უნდა უყურონ საღამოს და ამიტომ ერთად არიან. ოთახებს ვათვალიერებთ. არ მჯერა, რომ უპატრონო ბავშვები შეიძლება ასეთი პირობებში იყვნენ. ასეთი პირობები მეც კი არ მქონდა. სამაგიეროდ, როგორ მშვიდად ვარ, რომ მამა მყავდა და დედა. ჩემი გულისთვის ისინი მთას გადადგამდნენ. ამათ კი ეს არა აქვთ, ზოგიერთის დედა თვეში ერთხელ მოჰყავთ, ისიც ძალით. ესენი კი მაინც ყოველ ორ სიტყვაში დედას ახსენებენ! ამათთან შედარებით, ღმერთო, რა უმადური ვარ...
მარი ფაღავა. მამა არა ჰყავს, დედა ციხეშია – საყვარელი მოკლა. 3 წლისაა და ისე მსჯელობს, 10 წლის გეგონება. თან საოცარი მსახიობია, მაშინვე გხსნის. იმდენად აღტაცებული ვარ, რომ უკვე მეათედ ვიმეორებ, ამათ განათლება სჭირდებათ მეთქი. მარის რომ კარგი განათლება მისცე, საოცარი ვინმე გაიზრდება. არ ვიცი, გამოუვა თუ არა. რაც მთავარია, ვრწმუნდები, რომ ცხოვრებაში რაღაც ბალანსი მაინც არის დაცული. აბა, საიდან უნდა ჰქონდეს ამ ბავშვს ამხელა ნიჭი? წესით, ყველაფერი უნდა გამოუვიდეს. ჩემი წესით.
საოცარია, რომ ასეთი ხალხი არსებობს, ვინც ამას აკეთებს, ამ ბავშვებს უვლის. საეჭვოა, აქ ჩემი ბუნება აქ დავინახო. იქნებ არის ისეთი რამე, რაც გამოავლენს, რომ ეს ყველაფერი ფასადია, რაღაც საჩვენებელი აქციაა, და სინამდვილეში, რომ წავალთ, უფლისწული ისევ გომბეშოდ გადაიქცევა. ვაკვირდები, მაგრამ ასეთი არაფერი ჩანს. ეტყობა, ბოლოს და ბოლოს,
"კეთილი" მაინც არ არის საგინებელი სიტყვა.
მატარებლით მოვდივართ უკან. მატარებლის უფროსს ველაპარაკები. ვერ მცნობს – ან რატომ უნდა მიცნოს? – და უხეშად მელაპარაკება, მიყვირის. ჰმ, "ღიპიანი ბიძაა", ამასთან რევოლუციას, ეტყობა, არ ჩამოუვლია. გასაკვირია, როგორ გაიძულებენ ადამიანები, ხანდახან იყო ის, ვინც საერთოდ არ გინდა, რომ იყო. ისევ მიწევს "ჭკუის სწავლება", რაც ძალიან მღლის. მეგონა, დღეს დავისვენებდი. არ გამომდის, და ამით მცნობენ. დავსხედით და თბილისში მოვდივართ.
21 მარტი, სამშაბათი, 2006 წელი
სამშაბათი დილის 7 საათზე იწყება, ტესტებს ვწერ. რვაზე ხათუნა მირეკავს
ჩუქება
