იმერელ თავადთა შთამომავალი ნიკო ლორთქიფანიძე 1880 წლის 29 სექტემბერს, წყალტუბოს მუნიციპალიტეტის სოფელ ჩუნეშში დაიბადა.ლიტერატურულ მოღვაწეობა 1902 წლიდან დაიწყო. მწერლის თხზულებები იბეჭდებოდა ქართულ ჟურნალ-გაზეთებში: „ნიშადური“, „საქართველო“, „ივერია“, „თეატრი და ცხოვრება“, „დროება“, „სახალხო გაზეთი“, „თემი“, „კოლხიდა“ და სხვ. კრებულში შესული ყველა ნაწარმოების დაწერის თარიღად დასახელებულია 1922 წელი. ამ თხზულებების გამოქვეყნება მწერალს ერთ ციკლად ჰქონდა ჩაფიქრებული და თავდაპირველად გამოაქვეყნა საერთო სათაურით "გველეშაპის რკალში". XXს-ის 20-იან წლებში რუსეთსა და მის მიერ ანექსირებლ რესპუბლიკებში, როგორც ცნობილია, მძვინვარებდა არნახული შიმშილი. ეს იყო ეგრედწოდებული "ნეპის" წლები, როცა სიღატაკე ყოველგვარ "დასაშვებ" ზღვარს გადასცდა და ადამიანები შიმშილით იხოცებოდნენ, როცა ქვეყნის ვრცელი ტრამალები ულუკმაპუროდ დახოცილი გვამებით იფინებოდა. ეს სურათი მკაფიოდ ჩანს ნიკო ლორთქიფანიძის ნოველებში "ტრაგედია უგმიროთ", "შეგირდი", "ბედნიერება", "მწერლის ხვედრი" და სხვა. კრებულში შესულია: სამი მინიატურა, მოთხრობა „გული” და „თავსაფრიანი დედაკაცი”